• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

NEEKA VINDT HAAR PLEK

Ze houdt niet van hokjes. Niettemin opereert Ilse Goovaerts, afkomstig uit het Vlaamse Puurs en beter bekend onder de artiestennaam Neeka, vooral in de lijn van haar grote inspiratiebron Joni Mitchell. In de eerste plaats is Neeka echter Neeka. "Ik doe altijd mijn eigen ding. Dat speelt mij soms parten."

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 12 april 2010

"Ja, ja, zeer," antwoordt Neeka tijdens een promotiebezoekje aan Amsterdam op de vraag of ze de ontwikkelingen in de muziekindustrie volgt. "Ook al omdat ik mijn laatste twee platen zelf heb gefinancierd." Via een constructie met een eigen vzw, legt ze uit, heeft ze een overeenkomst voor distributie en promotie met een platenmaatschappij. Voor Robin, haar vierde album inmiddels, is dat de Nederlandse independent Munich. "Dus je moet wel", gaat ze verder. "Veel mensen die ik ken betalen tegenwoordig alles zelf. De muziekindustrie is ook zó aan het bewegen en veranderen. Het is moeilijk, maar ook vind ik het fijn, want je bent je meer bewust van hoe alles draait, hoe belangrijk geld en budgetbeheer is. Ik houd me nu zelf met veel zaken bezig. Als je dan iets bereikt geeft dat veel voldoening."

Folk
Haar platendebuut maakte Neeka eind vorige eeuw bij een jong en ambitieus, maar al snel weer failliet Belgisch label. Dat introduceerde zijn nieuwe aanwinst in 1999 onder meer op het gerenommeerde folkfestival van Dranouter waar men, met name dankzij de doorbraak van het meidentrio Laïs, in de ban was van de heropleving van de Vlaamse folk. "Ik was daar eigenlijk niet zo mee bezig", zegt ze over die golf waarop haar toenmalige platenfirma Neeka graag wilde laten meeliften. "Ik ben vooral singer-songwriter en gebruik allerlei invloeden. De songs staan daarbij altijd centraal. Maar folkelementen zitten er zeker in."

Inspiratie haalt ze onder meer uit het werk van Joni Mitchell. "Zij heeft mij leren zingen. Ik heb lang gedacht dat ik dat niet kon, omdat ik niet in staat was om met emotie te zingen zoals Aretha Franklin of andere soulstemmen. Toen heb ik Joni Mitchell leren kennen. Dat vond ik zó overlopen van gevoel." Met de uitgesproken opvattingen van het Canadese singer-songwriter icoon zegt Neeka het vaak eens te zijn, maar ze vindt niet dat ze haar imiteert. "Ze is een grote invloed, maar mijn muziek is poppier, minder jazzy."

Succes
"Met mijn tweede plaat is het succes gekomen," vervolgt ze. "Candy Comfort is mijn doorbraakalbum. Toen heb ik heel vaak kunnen spelen en veel airplay gehad met het duet 'Don't Hold Me Back' met Stef Kamil Carlens van Zita Swoon. Ik denk dat als er één nummer is waarvan mensen mij kennen, dat dat het is." Een verklaring waarom het in 2002 opeens lukte moet ze evenwel schuldig blijven. "Misschien was het de tijdgeest. In ieder geval vond ik mezelf niet helemaal in die folkgolf passen. Daarnaast had je dEUS en meer van die gitaargerichte groepen met distortion en nasale stemmen vol effecten. Ik doe altijd mijn eigen ding en ik denk dat mij dat soms parten speelt."

Even had het er nog naar uitgezien dat Neeka zich zou aansluiten bij de minstens zo eigenzinnige band van Carlens, vertelt ze. "Hij had mijn eerste plaat gehoord en vond die heel goed. Daarna vroeg hij me om met Zita Swoon mee te repeteren. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar omdat ze al met zoveel waren, is dat een beetje doodgebloed." Ze is wel te horen op de albums Life = a Sexy Sanctuary en A Song about a Girls van het gezelschap dat lange tijd, samen met de dEUS-club rond Tom Barman, de dienst uitmaakte in de hippe scene van Antwerpen. "Ik zat er niet zo in, in die scene, hoewel ik in Antwerpen woonde. Als je dan Tom Barman kende en je kon hem met 'Tommie' aanspreken, was je cool." Ze lacht: "Ik denk dat ik toch te nuchter ben voor dat soort dingen."

Knoop doorgehakt
De afgestudeerde juriste had bovendien nog een baan bij de politie in Lier. Ze koos definitief voor de muziek na de geboorte van haar eerste kind. "Ik was met mijn derde plaat bezig. De eerste keer dat ik alles zelf deed: financieren, arrangeren, schrijven, meehelpen met de productie... En dan ook nog halftijds werken plus een kleintje van een jaar. Ik kreeg het niet meer rond. Toen heb ik de knoop doorgehakt en ben gestopt met werken."

Ze werkte vervolgens met verschillende namen uit de Belgische muziekscene, waaronder de indierockgroep Mint uit Limburg. Zo ontmoette Neeka de Amerikaanse producer John Morand, eerder actief voor onder meer Sparklehorse en mede-eigenaar van een studio in Richmond, Virginia. Daar rondde ze, met een aantal aan de studio verbonden muzikanten, de al in België gestarte opnames voor Robin af. "Gewoon vanwege de ervaring om eens in Amerika te zijn. Eigenlijk is dat het land waar de meeste muziek die ik graag hoor vandaan komt en waar dus mijn muzikale roots liggen."

Bach
Een andere passie ontwikkelde de Vlaamse tijdens haar jaren aan de muziekschool. Terwijl ze zich bekwaamde in orgelspelen, ontdekte ze Johann Sebastian Bach. In lyrische bewoordingen laat ze zich uit over de voor orgel gecomponeerde toccata's, fuga's en preludes van de vermaarde Duitse componist. "Die muziek is zó rijk. Pop- en rockmuziek zijn dikwijls weinig gelaagd, teveel rechttoe rechtaan naar mijn gevoel. Het is ook meer een mannenwereld. Mannen maken vaak eenvoudigere muziek dan vrouwen. Daar bedoel ik verder niets negatiefs mee, maar ik heb heel lang moeten zoeken om een eigen plaats te vinden en mijn accenten te kunnen leggen. Dus meer aan de vocalen werken in plaats van altijd maar aan die fucking gitaren." Aan haar teksten en Engelse uitspraak besteedt ze veel aandacht, want, legt Neeka uit, "ik vind teksten heel belangrijk en de muzikaliteit ervan ook. Als je clichéwoorden gebruikt, dan moet dat vloeiend zijn en niet harkerig. Daar werk ik heel hard op."

"Eigenlijk ben ik pas vanaf mijn derde plaat begonnen met zelf mijn imago te bepalen", zegt ze over het engelachtige beeld van een vrouw met lange haren dat men in eerste instantie van haar presenteerde. "Nee, ik ben ook geen Lady GaGa, maar gewoon mens. Ik schrijf triestige liedjes, maar ook heel blije. Bovendien dans ik heel graag en kan best genieten van goeie intelligente dansmuziek." "Ik heb altijd iets gehad van 'je m'en fous'," gaat ze nog even verder over de wenselijkheid van het hebben van een imago. "Maar ik besef dat je een beeld moet presenteren. Er is zoiets als marketing en er zijn platenmaatschappijen. Hoe het allemaal precies werkt weet ik niet. Ik weet wel dat ik er soms grijze haren van krijg."

http://www.kindamuzik.net/interview/neeka/neeka-vindt-haar-plek/20024/
Meer Neeka op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neeka