• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Het taalprobleem van Montevideo

Noem eens één succesvolle rockband uit Wallonië? Een lastige vraag. Er zijn dan ook weinig Waalse bands die voet aan de grond krijgen in het Nederlandstalige gebied. Het viertal Montevideo gaat het toch proberen. Maar voor het zover is, moet er nog wel een probleem overwonnen worden.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 15 februari 2007

Het grootste probleem van de Waalse rockband Montevideo? Dat komt subtiel naar voren als bassist Julien Galoy het woord neemt. Hij begint met een zin, zoekt naar de juiste Engelse formulering, denkt goed na en zegt dan met een schorre stem: “Wegomlegging.” In het Nederlands, en inderdaad, daar lijkt niets vreemds aan. Zijn vader is Vlaams en de bassist heeft een tijdje in Vlaanderen gewoond. De andere bandleden kijken hem echter aan alsof ze het niet begrijpen. Sterker nog, dat is ook zo: zij spreken geen Nederlands, maar Frans.

Een cultureel probleem
Taal zit de bandleden wel vaker dwars. Het interview wordt in het Engels gedaan, maar het drietal (drummer Pierre Waterlot is afwezig) heeft af en toe duidelijk moeite met de formuleringen. Ook in hun muzikantenbestaan zorgt taal voor moeilijkheden. Zo heeft Montevideo in een klein land als België twee agenten nodig: eentje voor het Franstalige deel en één voor het Nederlandstalige deel. Wallonië en het zuidelijker gelegen Frankrijk spelen ze met gemak plat, de Nederlandstalige gebieden zijn iets lastiger te bereiken.

Hoe dat komt? Zanger Jean Waterlot vertelt met een Frans accent: “Het is een cultureel probleem, de taalbarrière zit in de weg. Clubs boeken eerder binnenlandse bands en op de radio wordt voorrang gegeven aan lokale acts.”
Galoy voegt echter toe: “Franstalige bands zijn vaak niet zo goed als bands uit Vlaanderen en Nederland. Daarnaast willen maar weinig Waalse bands de noordelijke grens over; de meeste bands gaan richting Frankrijk. Dat is makkelijker voor ze.”

Overdreven accent
Het Brusselse viertal denkt genoeg kwaliteiten in huis te hebben om verder te kijken dan het Franstalige gebied. Waterlot, Galoy, drummer Pierre Waterlot (de broer van) en gitarist Emmanuel Simonis kennen elkaar al jaren. In eerste instantie beginnen ze Montevideo als een skaband, maar als Jean Waterlot de band in 2003 compleet maakt, raken ze geïnteresseerd in de stroming nieuwe gitaarbands die vanuit Engeland de wereld verovert. Het gevolg: de ska wordt gelaten voor wat het is, en de nadruk wordt gelegd op dansbare rockmuziek.

Het resultaat is Montevideo, het debuutalbum van het viertal dat in 2006 wordt uitgebracht. Een prettige kennismaking, die ze nu langzaam maar zeker erkenning brengt in het Nederlandstalige gebied.
Zanger Jean Waterlot zingt op de elf popliedjes trouwens met een opvallend overdreven Engels accent. Doet hij dat met opzet? Waterlot ontkent, maar Galoy springt direct in: “Hij liegt hoor! Hij doet het expres. Sterker nog, ik denk juist dat we daardoor meer succes hebben in Vlaanderen dan andere bands uit Wallonië.”

Taal in songteksten
De band heeft het de afgelopen tijd zelf mogen merken: het debuut en de verschillende optredens zijn goed ontvangen. Toch is het nog steeds lastig voor de band om airplay te krijgen. Volgens Waterlot zit de taal wederom in de weg: “Met mijn Engelse accent klinken we volgens sommigen te Brits, terwijl we volgens anderen vóór die tijd weer niet Brits genoeg waren. Dan blijft het lastig.”

Op de vraag wat ze gaan doen om de situatie te veranderen, hebben ze niet direct een duidelijk antwoord. Het drietal kijkt elkaar aan en begint wat ongemakkelijk te lachen. De taalbarrière gooit weer eens roet in het eten; de drie Walen begrijpen de vraag niet. Na een nieuwe poging zegt Simonis droogjes: “We gaan gewoon door met spelen.”

Wat ze ook gaan doen, is meer aandacht besteden aan de songteksten. Voor het debuutalbum zijn die letterlijk bij elkaar geraapt. Wisten zij veel dat luisteraars daadwerkelijk willen weten waarover wordt gezongen in de liedjes. Het zijn slechts woorden, zo dachten ze eerst. Inmiddels is het besef gekomen dat taal best belangrijk kan zijn. Op alle vlakken. Bassist Galoy vat het aandachtspunt voor de toekomst perfect samen: “Kom ons maar opzoeken als we weer in Nederland zijn. Als het goed is spreken we dan beter Engels.”

http://www.kindamuzik.net/interview/montevideo/het-taalprobleem-van-montevideo/14888/
Meer Montevideo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/montevideo