• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Monokino is groter in China

Indiepoptrio Monokino (twee Nederlanders, een Chinese) toerde door China en Amerika en bracht zijn album uit bij Modern Sky, China's grootste indielabel. Thuis krijgen ze nog maar nauwelijks voet aan de grond. Onterecht, zou je denken, afgaande op de prima reviews van het recente album Human Error. Zanger/gitarist George van Wetering en drummer Frans van Gastel denken even hardop mee.

Tekst: Martijn Kuijpers

Publicatiedatum: 19 mei 2009

Monokino begint in 2003, maar komt in 2005 pas echt op gang. Dan nog als duo, met Van Wetering op zang en gitaar, Yu Jin op keyboard en drums uit een doosje. In 2006 gaan ze al voor het eerst naar China. "We deden toen meteen zeven optredens", herinnert de zanger zich. "Het is toen allemaal snel gegaan, maar Yu Jin kende ook wel veel mensen in China." Sterker nog: "Zonder haar was het daar waarschijnlijk niet gelukt", voegt Van Gastel toe, die overigens zelf in 2007 bij de band komt.

Yu Jin, die nu in Duitsland woont, is in de jaren tachtig lid van de eerste vrouwelijke rockband in China, Cobra. Die band deed grote stadionoptredens en leidde het echte artiestenleven, met bijbehorende gages en luxe. "Yu is wel wat gewend, dus in Nederland stelt ze ook weleens eisen wat betreft eten en hotelkamers", lacht Van Wetering. "Maar dat zit er meestal niet in." Dat al hun Chinese succes aan haar te danken zou zijn, wuift hij echter weg. "Natuurlijk heeft dat ermee te maken, maar ik weet zeker dat de muziek zeker zo belangrijk is geweest. We passen gewoon bij Modern Sky, dat ook indiebands als Deerhoof en Xiu Xiu heeft."

Van Gastel: "Chinese bands kijken heel erg naar Europa. Er is veel elektronica, veel postpunk; Foo Fighters-achtige bands. Maar de popmuziek staat daar nog wel in de kinderschoenen." Er spelen ook nog niet veel acts uit het westen in China, wat Monokino enigszins tot een curiositeit maakt. Is dat misschien de sleutel tot het succes? Van Wetering vindt van niet. "Er komen heus wel wat mensen naar ons kijken omdat we westers zijn. Maar de meesten komen echt voor de muziek, hoor. Zo stom zijn die Chinezen nou ook weer niet. De laatste keer merkte ik ook dat een deel van het publiek onze liedjes echt kende."

Eind 2008 is Monokino voor de tweede keer in China, voor dertien optredens. En dat blijft een bijzondere ervaring. Zeker voor Van Gastel, die dan voor de eerste keer naar de Volksrepubliek afreist. "Het was een cultuurshock, maar niet zo groot als ik verwacht had. China gaat snel, je merkt dat ze al aardig zijn bijgetrokken." Dat geldt echter nog niet voor de accomodaties. "In Chongqing bijvoorbeeld, een stad met vijf miljoen inwoners, was een klein, kraakpandachtig cafeetje het enige poppodium. Het was wel echt ramvol, en dat voor een doordeweekse dag. Maar het publiek wil wel, de mensen zijn nog echt enthousiast. Dat is wel wat anders dan in Amsterdam of New York, daar mag je blij zijn als mensen een keer knikken als ze het goed vinden."

Nederland
Het buitenlandse succes lijkt op het moment wellicht groter, maar toch heeft Monokino in Nederland ook niet stilgezeten. Zo heeft de band de afgelopen jaren al een toer langs de kernpodia gedaan en op de Popronde gespeeld. "In Amsterdam en Nijmegen hebben we ook wel een aantal fans", zegt Van Wetering. "Het is natuurlijk niet zo dat er in Nederland niemand geïnteresseerd is: we hebben een contract met Konkurrent, de cd heeft echt enkel positieve recensies gekregen en aanvragen voor optredens blijven ook binnenkomen. Het punt is dat we in Nederland op een bepaald punt blijven hangen, we komen op dit moment net niet dat stapje verder. Misschien zijn we verwend geworden door de, in onze ogen, succesvolle toers in het buitenland en is het een kwestie van tijd."

"Je komt er gewoon heel moeilijk tussen", vult Van Gastel aan. "Dat we in New York en China hebben gespeeld, opent hier geen deuren. Als je hier wat wilt bereiken, moet je toch het 'ons-kent-ons'-circuit in." De heren zijn het snel eens dat ze daar niet zo veel trek in hebben. Van Wetering: "Je moet in Nederland echt netwerken; mensen kennen en veel slijmen. Tegen bands zeggen dat je ze leuk vindt, terwijl dat niet zo is. Daar heb ik dus echt geen zin in."

Maar goed, zo groot is Nederland niet. Van Gastel knikt: "Ja oké, we kijken ook wel verder dan de Nederlandse muziekscene. Ik heb bijvoorbeeld meer connecties met Duitsland of België. Berlijn trekt me meer. Nederland heeft te veel oogkleppen op, er is heel weinig ruimte voor een undergroundscene, maar misschien is het daar ook te klein voor." "We kunnen ook naar China emigreren", suggereert Van Wetering. De band is niet voor één gat te vangen, ook muzikaal niet. "Met ons kun je alle kanten uit. We kunnen rocken, of heel elektronisch spelen, mensen aan het dansen krijgen. En we zijn ook bezig met een akoestische set, met luistermuziek."

Het P-woord
Elektronisch of akoestisch, als je recensies van Monokino leest, kun je er niet omheen: de vergelijking met Placebo. En dan met name het stemgeluid van Brian Molko, waar Van Wetering akelig dicht bij in de buurt komt. "Ja, daar komen we niet onderuit he", verzucht Van Gastel. "Ik dacht het zelf ook hoor, toen ik ze voor het eerst hoorde. Maar los van de stem is ons rockelement heel anders dan dat van Placebo. Onze diversiteit is groter, we gaan verder richting elektronica."

Van Wetering vindt de vergelijking ook niet zo erg meer, maar kan er weinig mee. "Ik weet wel dat mijn stem er een beetje op lijkt, maar ik zing nu eenmaal zo. Als mensen onze muziek met Placebo vergelijken, denk ik: 'Heb je de cd wel helemaal gehoord?' Maar ja, misschien moeten we maar proberen een voorprogramma bij Placebo te regelen", besluit de zanger. "Moet ik toch nog gaan slijmen."

Monokino tipt Chinese bands:

Re-tros
Van Wetering: "Erg goede act. Brian Eno speelt keyboard op één van hun tracks. Blijf het toch altijd raar vinden dat ze dingen zingen als 'Hang the Police' en het wel commercieel kunnen uitbrengen in China."

New Pants
Van Wetering: "Volledig gestoorde act, net zulke grote fans van DEVO als Monokino."

Zhuoling Wu
Van Gastel: "Singer-songwriter uit Chengdu, met wie ik ook samenwerk onder de noemer YouEcho vs Zhuoling Wu."

Dead J (aka Shao Yanpeng)
Van Gastel: "Een minimal/dub/techno-producer uit Beijing."

Subs
Van Wetering: "De zangeres van deze screaming punk rock-band, zoals ze het zelf noemen, verkocht onze cd’s in Peking toen we daar optraden. Ze is een zeer opvallende verschijning."

http://www.kindamuzik.net/interview/monokino/monokino-is-groter-in-china/18639/
Meer Monokino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/monokino