http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
MITSKI: HET IS UITEINDELIJK ALLEMAAL DOODSANGST
"No offense to you, but I hate doing this: interviews", zegt ze met een verontschuldigende lach op het gezicht. Waarop Mitski Miyawaki vrolijk overschakelt op lichthartig gekeuvel over wat dadelijk te doen (meer interviews), wat dadelijk te eten ("Indian, yeey!") en dagelijkse trivia. De glazige ernst en afstandelijkheid glijdt van haar gezicht als een sluier. Dan springt het open.
Tekst: Roelof Schipper
Beeld: Jan Mulders
Publicatiedatum: 09 juli 2016
Om de naam van Mitski gonst het ondertussen evenwel 'doorbraak, doorbraak', het nu-moment. Met vierde plaat Puberty 2 moet het blijkbaar gaan gebeuren: het grote publiek, de grote tours. Mitski zucht: "Ik heb op dit moment geen ruimte in mijn hoofd om daaraan te denken. Ik heb te veel andere, kleine dingen om me zorgen over te maken. Bovendien kan ik niet alles lezen wat de pers leest."
Ook geen druk van het label?
"Nou ja - ik probeer zelf niet echt door te breken. De doorbraak is niet het punt, of mijn bedoeling. Ik wil verder komen; volwassen worden als artiest en muziek maken waar en hoe ik het zelf wil. Dat ik nog lang niet zover ben is vast een feit... Maar er zijn veel mensen die voor de eerste keer mijn muziek horen. Ik zie het als water [vingers op het tafelblad als water] dat door scheurtjes en barsten heen sijpelt: langzaam kom ik de wereld van mensen binnen. Beetje bij beetje."
Op het eerste nummer van debuut Lush uit 2012 is Mitski als vloeistof: 'Liquid Smooth': vormeloos en chemisch. Een geschoolde, licht theatrale pianoballade, violen en een refrein dat met uithalen openbloeit. Vanaf het kloppende centrum van Lush tot aan plaatduwer van nieuwe album Puberty 2, 'American Girl', loopt er een bloedrode draad: verwachtingen en aansluiting, érgens bij horen. In nummers van drie minuten hangt de gecomprimeerde spanning tussen de drang aan verwachtingen te willen voldoen en tegelijk de onmogelijkheid ervan.
En dan zijn er mensen die aansluiting vinden bij je nummers. Hoe is dat?
Er breekt een lach door: "Yeah!. Mijn nummers - dit zijn de dingen die ik privé voel. Ik groeide op met niet veel vrienden. Als ik iets voelde - wat dan ook - had ik het idee dat ik de enige was. Als nu iemand anders tegen mij zegt: 'hey, dat voel ik ook', dan voelt het alsof ik ergens deel van uitmaak. Het gevoel dat ik normaal ben, toch. Het is me nooit gelukt - Japan, Turkijke, Congo, New York, waar dan ook - ergens in te passen... als een 'normaal' mens." Glazig: "Ik ben een outsider - ik wil gewoon normaal zijn. Het groepsding - voor mij gaat het fundamenteel om overleven. Ik kan er niks aan doen."
De spanning in je muziek is bijna tastbaar.
"Als ik een nummer schrijf, neem ik de primaire key emotions. Natuurlijk voel je die emoties niet voortdurend, dat zou verschrikkelijk zijn - maar in nummers kan ik ze vatten, condenseren. Niet in de vorm van verslaglegging, maar in metaforen die deze emoties kunnen overbrengen. Ik focus me op één punt tegelijk. Ik denk dat ik daarom makkelijk aansluiting vind bij tieners. Als je verdrietig bent, is de wereld verdrietig, zwaar verdrietig. Als je pijn hebt, is de wereld pijn. Één allesbepalende emotie."
Hoe is het om nummers met zo'n zwaar emotioneel gewicht live te brengen?
"Ik vind dat moeilijk te analyseren. Als ik op het podium sta, verdicht de band zich tussen mij en mijn muziek. Ik beeld me in dat ik in een vacuüm besta, waarin alles om dát moment draait. De rest vergeten. Op een manier helpt me dat om het publiek beter aan te spreken. Vreemd genoeg."
Verander je op het podium? Een andere Mitski?
"Nee, het is gewoon een andere rol. Ik zie het als meerdere personen in één lichaam. Op een podium doe en zeg ik andere dingen als nu. De paradox is dat het onmogelijk is dezelfde persoon op als naast het podium te zijn, terwijl het niet zou werken om de Mitski die ik tijdens het interview ben in deze vorm op het podium te zetten. Op het podium ben ik een andere rol van mezelf. Dat is de basis van een optreden."
In het persbericht bij Puberty geef je aan dat blijdschap en verdriet hetzelfde zijn.
"Het is denk ik als met het lichaam: als het gewicht verliest, dan zal vroeg of laat de natuurlijke balans zich moeten herstellen. Tenzij het lichaam ziek is zal er vanzelf weer gewicht en vet aangroeien. Er komt vanzelf gewicht bij, en het verdwijnt weer. Dezelfde beweging, maar dan omgekeerd. Als ik gelukkig ben, ben ik bang - hoe gelukkiger ik ben, hoe banger ik ben dat het evenwicht zich een keer moet herstellen - I might as well talk from my ass right now. Maar er zijn echte dingen die echt eng zijn: je kunt ziek worden, de dood, de overheid kan achter je aan gaan omdat je de huur niet kunt opbrengen - in New York, waar ik woon."
Dood en ziekte gebeuren overal, voortdurend, bij iedereen.
"Ja - uiteindelijk komt het allemaal neer op doodsangst."
Maar ook dat maakt deel uit van hetzelfde 'muntje'.
"Ja... en ik denk dat je, als je ouder wordt, begint te begrijpen dat alles voorbijgaat, en dat je leert een stap terug te nemen van je emoties. Dat wat een puber, of tiener niet kan. Als je ouder wordt zie je misschien in dat emoties ook maar gewoon gebeuren, in plaats van dat ze je wereld moeten bepalen. Mijn droomsituatie is wanneer er niets gebeurt. Misschien wens ik dat omdat ik me nu eenmaal in deze absurde muziekindustrie bevindt. Dus dat is mijn persoonlijke standpunt. Omdat mijn wereld absurd is."
http://www.kindamuzik.net/interview/mitski/mitski-het-is-uiteindelijk-allemaal-doodsangst/26790/
Meer Mitski op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mitski
Deel dit artikel: