• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Het merk Millencolin

Na vijftien jaar Millencolin en twee soloalbums heeft zanger Nicola Sarcevic het gevoel een creatieve piek te hebben bereikt. Ondertussen is de Zweedse punkrockband meer dan een band. "Met het skatepark heb ik helemaal niets te maken."

Tekst: Lennart van der Burg

Publicatiedatum: 15 mei 2008

Het nieuwe album Machine 15 ligt in de winkels. 'Machine' slaat op de band en makers Millencolin, '15' op de vijftien jaar die de band samen is. Zanger, bassist en frontman van het viertal Nikola Sarcevic is tevreden met zijn nieuwste werk, al ontving het album diverse drie-uit-vijf-scores in thuisland Zweden. "We zijn intussen gewend aan deze situatie. Je denkt: 'Dit gaat mensen omverblazen.' Dan sla je de krant open, en geeft een recensent het een drie. Maar goed, ook een drie uit vijf is nog steeds voldoende."

Het lijkt hem amper te deren. De band wordt beschuldigd van het afwijken van zijn punkrockleest, nu Machine 15 meer poppy klinkt dan ooit. "We zijn van origine ook eigenlijk gewoon een popband die héél snel speelt. Millencolin is altijd gebaseerd geweest op popmelodieën", verklaart Nikola. "Bij het opnameproces luister ik ook nooit naar extreme bands, maar gewoon naar simpele, goede muziek, zoals The Beatles." Volgens de zanger zijn de nummers op het nieuwe album hetzelfde als het oudere werk, maar met een ander tempo. "Vroeger speelden we gewoon zo snel als we konden, nu zo snel als de nummers gespeeld dienen te worden."

Maar er is meer dat Machine 15 doet afwijken van de overige zeven Millencolin-albums: violen. In maar liefst drie nummers zijn strijkers verwerkt. "Het moest er van komen", zegt Nikola bijna verontschuldigend. Het nieuwe geluid komt ook uit thuisstad Öbero. "The Swedish Chamber Orchestra staat in heel Zweden bekend als de beste strijkers van het land. En het waren buren van vrienden, dus het zat er eerlijk gezegd al langer aan te komen." Dat het juist nú gebeurt is geen toeval. Nikola: "Ik had het gevoel dat we een soort creatieve piek hadden bereikt bij het schrijven van de nummers. Zonder enig plan hadden Mathias (Färm, gitarist - LvdB) en ik al enorm veel ideeën." Voor negatieve reacties vreest de zanger nooit. "Zolang we niet bang zijn om onszelf te vernieuwen, wordt het geen routineklus. Het is míjn band, ik kan doen wat ik wil!"

De vier Zweedse mannen doen inderdaad wat ze 'willen'. Want naast het maken van muziek heeft de band een eigen Millencolinschoen, geeft extreem grote, gesponsorde prijzen weg op de eigen MySpace en staat er in Zweden een Millencolin skatepark, inclusief eigen 'Millencolin Open Air'. Verandert Millencolin langzamerhand in een brand in plaats van een band? "Ach, we doen gewoon waar we zin in hebben. Zo is Erik naast gitarist ook grafisch artiest en ontwierp hij ook de Millencolinschoen. En we houden allemaal van skaten, vandaar het skatepark." Dat laatste is niet gek, aangezien de band haar naam afleidde van de skatetrick 'melancholy'. Maar intussen heeft Nikola nul komma niks te maken met 'zijn' skatepark. "Ik geef ook niet veel om die extra dingen", bekent de zanger.

Ook later, als de band voor een volle Melkweg staat, valt het predikaat 'merk' moeilijk te ontkennen. Nikola heeft een blauwe polo aan, de overige drie bandleden een zwarte. Op alle vier de polo's prijkt de naam van het nieuwste album. Er staan dranghekken vooraan, die een meter tussen het publiek en het podium vrijhoudt. Een ieder die toch op het podium klimt, wordt er binnen mum van tijd afgebonjourd door de beveiliging. Het is een vreemde gewaarwording, voor een punkconcert in de Melkweg.

Toch wordt ieder nummer luidkeels meegezongen. Er zijn opvallend veel twintigers in de zaal; songs als 'Fox', 'Mr. Clean' en natuurlijk 'No Cigar' zijn anthems waarmee ze zijn opgegroeid. Wat Millencolin zo populair maakt, is iets waar Nikola moeilijk de vinger op kan leggen. "Het zijn die typische melodieën, in combinatie met mijn stem. Vooral mijn stem is wel opvallend, for better and for worse."

Nu Nikola Sarcevic een solocarrière als singer-songwriter is begonnen, is zijn stem niet langer Millencolin-exclusive. Toch kan de band volgens Nikola weldegelijk profiteren van zijn uitstapje. "We werkten altijd maar met dezelfde mensen. Bij mijn soloalbum werkte ik met andere artiesten, ging met andere mensen op tour en stond in andere soorten zalen; dat geeft je nieuwe inzichten. En hopelijk ben ik er een betere singer-songwriter door geworden."

Ondertussen blijft Nikola trots op Millencolin. The Beatles van de punkrock wil hij zijn band niet noemen, maar hij zal niet gek opkijken als anderen dat wel doen. Eenzelfde vibe eromheen is er wel; na strak een kwartier zit het interview erop. Voor een extra vraag of foto is volgens de persdame absoluut geen tijd.

http://www.kindamuzik.net/interview/millencolin/het-merk-millencolin/16983/
Meer Millencolin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/millencolin