• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Het extatische doemgevoel van MGMT

Je hebt uiterlijk herkenbare rockers, en je hebt de overtreffende trap. Andrew VanWyngarden behoort tot de kring van ware excentriekelingen. Met zijn wijde pyjamabroek met kleurrijk Flintstonesmotief en een bandana om het hoofd is het niet moeilijk hem en toetsenist Ben Goldwasser te traceren tussen het overige terrasvolk. In het Nijmeegse lentezonnetje spreekt KindaMuzik de twee oprichters van MGMT letterlijk tussen de soep en de tosti's door.

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 09 mei 2008

Met de psychedelische en overweldigende debuutplaat Oracular Spectacular gooit het uit Brooklyn, New York afkomstige MGMT al net zulke hoge ogen als de stadgenoten van Yeasayer. Gezien de huidige hype is het dan ook interessant te weten dat beide bands samen door thuisland Amerika toerden. Wanneer de naam Yeasayer valt, interrumpeert Goldwasser direct en begint een leuke anekdote. "In het Londense Hyde Park werden we aangesproken door een politieagent. Kennelijk zagen we eruit als drugsgebruikers. Toen we vertelden dat we een Amerikaanse band waren, vertelde de agent dat hij net de plaat van Yeasayer had gekocht."

Goldwasser is dan ook lovend over zijn collega's: "Het debuut van Yeasayer is geweldig. Het zijn ook aardige gasten en we voelen ons geestverwanten. We kenden elkaars muziek totaal niet voor we allebei ons debuut klaar hadden. Toen werden we aan elkaar geïntroduceerd door een wederzijdse vriend, en besloten we samen te gaan toeren."

Jeugdige krachten
Cynisch of niet, MGMT bedient zich wel degelijk van oproepen aan onze generatie. Niet in de laatste plaats in een nummer als 'The Youth', waar de parallel getrokken lijkt te worden met vroegere generaties van dromers over een betere wereld. Maar wat zouden we dan moeten veranderen nu? "Men zou zich wat meer bewust moeten zijn van de eigen potentie. Zoals de kracht van het brein, en de kracht van het hart. Mensen zouden elkaar op moeten zoeken, en beseffen dat we allemaal best een tandje beter kunnen", aldus Goldwasser.

En zo vervolgt hij: "Het album is cynisch omdat veel dingen al verneukt zijn, en we daar weinig meer aan kunnen doen. Maar tegelijkertijd kunnen we ons nog steeds verenigen en simpelweg lol maken om dingen te verbeteren." Dan valt de stillere VanWyngarden zijn makker bij: "Ja, ik denk dat er zeker een mate van altruïsme op de plaat staat. Dat cynische komt ook wel een beetje door het nerveuze en paranoïde van op een groot platenlabel zitten en nieuwe liedjes moeten schrijven."

Tenspeed
In de biografie op hun eigen website stellen de mannen dat het bijna een ongeluk was dat mensen hen leuk begonnen te vinden. "We deden gewoon ons ding, en schroomden daarbij niet mensen van ons te vervreemden. Dat is kennelijk niet gelukt, maar daar zijn we zeker niet teleurgesteld over", aldus de toetsenman. "Ik hoop dat men ons over dertig jaar herinnert als iets tijdloos. Muziek die een beetje achterliep, maar vooral ook zijn tijd vooruit was."

Vervolgens denkt het tweetal lachend na over de vraag hoe men nu dan gaat pogen het publiek te verjagen. Overleg volgt tussen de beide heren: "Zullen we gaan praten over Tenspeed?" Het antwoord is eenduidig positief. Goldwasser: "Misschien moet Tenspeed een groter onderdeel vormen van onze liveshows. Dat is MGMT's alter-egoband. Het is qua bezetting dezelfde band, maar niet qua persoonlijkheden. Voor ons is het een manier om de energie van MGMT's livepresentatie los te laten. Het bevat gekke pop, zoals reggae en Cyndi Lauper."

Of die alter-egoband ook werkelijk voorbijkomt, hangt vooral af van het publiek. En wellicht van nog iets anders. VanWyngarden: "Ik heb een pruik nodig, zit er in de stad een goede pruikenwinkel?" Later die avond blijkt in Doornroosje het gemis van de pruik geen onoverkomelijkheid te zijn, als Tenspeed in de toegift losbarst met een hoogst amusante, discogetinte bijdrage.

Doemgevoel
Het is de kracht van MGMT om zowel een gevoel van onheil alsook het vreugdevolle sentiment uit te dragen. Zo handelt de extatische knaller 'Time To Pretend' onverdroten over het mythische rocksterrenbestaan. Gevraagd naar de daar bezongen supermodellen beginnen de mannen weer te schaterlachen. "Ja, die slapen nog. Ze houden niet echt van onze muziek, en hangen een beetje rond in de bus, wachtend tot wij weer terugkomen."

Maar het duo kan er ook niet omheen dat de gespannen situatie in eigen land integraal onderdeel vormt van het tijdsbeeld van de plaat. Dat vormt wel een beetje de basis van het doemgevoel op Oracular Spectacular. VanWyngarden: "We willen geen politieke band zijn, maar het is lastig om te negeren. Amerika is spiritueel gezien momenteel nogal een bizarre plek." Goldwasser: "Het feit dat we zoveel weg zijn uit eigen land versterkt dat gevoel. Nu pas merken we hoezeer mensen het als feit aannemen dat leven in Amerika volstrekt normaal is, en al het andere maf."

Livefoto's uit Doornroosje: Harriet van Gaal

http://www.kindamuzik.net/interview/mgmt/het-extatische-doemgevoel-van-mgmt/16958/
Meer MGMT op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mgmt