• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

McLusky: Onze muziek moet mensen vol in de borst raken

Plotseling de pijp uit gaan lijkt wel een doordachte carrièrezet van André Hazes. Daarmee heeft hij zich immers een plaatsje verzekerd in het rijtje onaantastbare monumenten der lage landen. Probeer in deze tijden van rouw maar eens iemand te vinden die níet zijn diepste waardering uitdrukt voor de volkszanger. Zo iemand zou Andy Falkous kunnen zijn, mocht hij Hazes gekend hebben. Zowel levende - Bob Dylan, "a whiny little maggot" - als minder levende legenden - The Beatles, "seriously overrated" - zijn al door Falkous gehekeld. Naast schenenschopper is hij ook zanger/gitarist van het noisy trio McLusky, Wales' meest opwindende exportproduct. Lichtjes zenuwachtig betreed ik het achterkamertje in de Pukkelpop-backstage, waar ik de heer Falkous zal moeten interviewen.

Tekst: Robin van Cleemput

Publicatiedatum: 26 september 2004

Mijn zenuwachtigheid is ongegrond, zo blijkt wanneer de gebakkebaarde Welshman - oorspronkelijk uit Newcastle, jaren geleden uitgeweken naar Cardiff - het vertrek binnenstapt. Falkous mag in interviews dan wel fel van leer trekken tegen alles en iedereen, hij doet het met een aangename, zachte stem en een hartelijke lach. Een lach waarvoor hij zich dan nog excuseert ook, nadat hij mijn aftands bandrecordertje heeft geïnspecteerd.

Het is niet van het allerbeste materiaal, dat weet ik.
"Geen probleem, ik kan dat best begrijpen. Toen ik een tiener was werkte ik voor de schoolkrant, en er is niets vervelender dan achteraf een heel interview te moeten verzinnen. Al is het wel een goeie mentale oefening. (lacht) Ik wil me even op voorhand verontschuldigen voor mijn lach, hij klinkt als een bizarre kruising tussen Dr. Hibbert van The Simpsons en Frank Bruno (Brits bokser - RVC). Ik kan er echt niets aan doen."

Ach, daar kan ik mee leven.
"Wel, nu je dat gezegd hebt, kan je je aan heel wat gelach verwachten." (lacht)

Bij het voorbereiden van dit interview nam ik me voor enkele woorden Welsh te leren, tot ik hoorde dat ik alleen jou moest interviewen. Jij komt oorspronkelijk uit Engeland, nietwaar?
"Ik kom inderdaad uit het noordoosten van Engeland, uit Newcastle. Ik ben trouwens al uren aan het proberen de score te weten te komen van Newcastle Uniteds laatste wedstrijd, jammer genoeg kan niemand het mij vertellen."

Aha, een voetbalfan!
"Ik ben alleszins een fan van Newcastle United, of dat voetbal is durf ik zo meteen niet te zeggen. Geen bijzonder goede ploeg, maar ik blijf ze steunen. Vorig seizoen eindigden we vijfde in de competitie en haalden we de halve finale van de UEFA-cup. Onlangs is onze beste speler helaas naar Real Madrid verkast voor vijftien miljoen. Ik was in tranen gisteren."

Hopelijk heeft dat geen negatief effect op jullie optreden straks.
"Er zal waarschijnlijk veel meer woede zijn. Anger, but not angst. Angst is voor magere jongens met kapselproblemen. Anger is voor mannen die net hun favoriete speler verloren aan Real Madrid." (lacht)

Hoelang zijn jullie nu in België? Een dag?
"Zoiets ja, we zijn gisterenavond aangekomen. Geloof het of niet, maar we vonden nergens nog een hotel dat niet volgeboekt was, door het fuckin' festival, dus hebben we ternauwernood met zeven man in een klein busje moeten slapen. We hebben dus allemaal een beetje een zere rug, maar ook dat draagt hopelijk bij tot die woede op het podium." (lacht)

Wie slaapt er in godsnaam in een hotel bij een festival?
"Journalisten. (lacht hartelijk) Steltenlopers? Misschien David Bowie? Ik weet het niet, ik ben geen deskundige op dat gebied. Hoe dan ook, het hotel zat vol."

Heb je vandaag al de kans gehad enkele artiesten aan het werk te zien?
"De enigen die ik vandaag heb kunnen zien, waren Razorlight. Ik praat er liever niet over (lachend), gewoon uit beleefdheid naar de wereld toe. Niet mijn ding, zeg maar. Ik begrijp de aantrekkingskracht van zo'n band niet. Helemaal niet. Maar ik heb ook Oceansize gezien, met wie we in de States hebben getourd. Toen ik ze de eerste keer zag was ik niet echt overtuigd, omdat ik niet warm loop voor prog-rock. Maar het zou oneerlijk zijn ze 'prog-rock' te noemen, als groep en als mensen, want op beide vlakken zijn ze buitengewoon. Hun hele set kan me niet bekoren, maar wat goed is, is dan ook heel goed."

Laten we de Pukkelpop-affiche eens bekijken. Wat vind je van de MC5/DKT-reünie?
"Ik heb ze nog niet gehoord, dus ik kan er weinig over zeggen… het is ofwel een geweldig idee, een redelijk idee, of een verschrikkelijk idee. Wat er ook gebeurt, het is positief dat een hele hoop mensen die hun muziek nooit zouden hebben beluisterd, nu wel die kans krijgen. Ik vind het moeilijk een band te veroordelen die, om welke reden dan ook, een beetje geld zou willen verdienen. Bands die veel geld verdienen, zijn, op de keper genomen, bijzonder slechte groepen, en MC5 kan je onder geen beding een slechte groep noemen. Als ze 10% zijn van wat ze waren, zijn ze nog 95% beter dan alle shit die tegenwoordig wordt uitgebracht."

Over slechte bands gesproken: ik ben gisteren naar Velvet Revolver gaan kijken.
"Een vreselijke ervaring, daar ben ik zeker van. Over VR weet ik alleen maar te zeggen dat ze precies zo slecht zijn als Guns N' Roses met de zanger van de Stone Temple Pilots zouden zijn. Maar wat je wel hebt bij zulke bands: ze zijn tenminste grappig. Begrijp je wat ik bedoel? Entertainend. Andere slechte groepen zijn gewoon slecht, en dat is dan de gemene deler van hun kunst - het gebruik van het woord kunst is hier wat ongepast - maar Guns N' Roses waren, zelfs toen ze slecht waren, hilarisch! 'November Rain' is een klassieker in de comedy. Die gitaarsolo voor de kerk, tjonge, dan rol ik eerlijk waar over de vloer van het lachen, met mijn vuist op de grond hamerend. Het is niet gewoon elk cliché in het boek, maar elk cliché in de boekencollectie. Briljant gewoon. Die kerels verdienen medailles. Ze zouden ze maar verpatsen om meer cocaïne te kunnen kopen, maar toch verdienen ze medailles."

Jullie staan straks op de vrij kleine Clubstage. Is dat het soort podium waarop jullie graag spelen?
"Dat is zo ja, al heb ik gemerkt dat het nog iets luider mag. Volgens sommige mensen is het daar al luid, maar hun definitie van luid verschilt toch van de mijne. In ieder geval, ik speel liever op een klein dan op een groot podium en, als het kan, binnen. Onze muziek moet mensen vol in de borst raken, en niet in de lucht rondzweven. Waarschijnlijk zullen er ook mensen buiten de tent staan straks die denken: 'What is that weak-ass shit?'. Als ze niet het lef en de ballen hebben om vooraan te komen staan, zullen ze het nooit begrijpen." (lacht)

Het is jullie 2e Pukkelpop. Hoe beviel de eerste?
"Naar mijn mening bestaan er geen goeie festivaloptredens. Zelfs de beste festivaloptredens zijn nooit echt geweldig, door de lopende bandmentaliteit. Een band komt op, de andere gaat af, er is geen degelijke soundcheck mogelijk. Ik weet niet hoeveel festivals jij al bezocht hebt, maar sonisch gezien staan zang en drum altijd te luid, ten nadele van gitaar, bas, keyboard, saxofoon, speelgoedfluitje, weet ik veel, allemaal door de manier waarop de PA is ingesteld. Vooral in de openlucht, aan de main stage is dat een euvel. Daarom kunnen festivalshows voor mij nooit geweldige shows zijn. Maar in dat jaar (2002 - RVC) stonden we op Pukkelpop en Dour, en dat waren twee heel goede festivals. Het publiek deed het hem vooral - soms kan je op de positieve energie van een publiek teren, soms op de negatieve energie. Misschien komt het door de locatie van het festival, en zorgen al die Duitsers, Belgen, Nederlanders, Britten en andere nationaliteiten, die speciaal voor bepaalde groepen naar hier afzakken, voor de speciale sfeer. Enfin, Pukkelpop 2002 was een prima optreden voor ons, zelfs al had ik de griep. We stonden er in de Chateau, rond de middag, slechts een halfuurtje. Nu zijn dat al vijfenvijftig minuten geworden."

Is die langere tijdsspanne beter?
"Bij onze vorige passage in België, in de Botanique, openden we voor Blood Brothers en Liars, en hadden we dertig minuten. Voor mij is dat tegenwoordig niet meer genoeg. Twee jaar geleden kwamen we op, speelden een half uur - een explosie van energie - en dat was het dan. Nu is onze muziek méér dan dat, dus hebben we aan een half uur niet meer genoeg om volledig op snelheid te komen. Ik prefereer vijfenveertig à vijftig minuten, dat lijkt de ideale, natuurlijke duur voor een optreden van ons. Langer dan dat, en we beginnen er héél erg moe uit te zien. And not in a sexy way." (lacht)

En waarom hebben jullie dan meer tijd nodig? Omwille van het nieuwe materiaal?
"Gedeeltelijk wel, ja. Onze tweede plaat, McLusky Do Dallas, was een eerder gecomprimeerd rockalbum. Het nummer is nog maar net begonnen, of daar zijn de vocalen al. Dat kan je niet langer trekken dan een uur zonder dat het slecht gaat klinken naar het einde toe, tenzij je natuurlijk een minuut adempauze neemt tussen ieder nummer. Ik heb veel opgegeven om fitter te zijn op optredens, zo ben ik bijvoorbeeld gestopt met roken, puur omdat het m'n stem aantastte. Waar ik vroeger niet langer dan dertig minuten kon zingen, kan ik nu al vijfenzeventig minuten aan. Maar inderdaad, een deel van ons opzet bij het schrijven van de nieuwe plaat (The Difference Between You and Me Is That I'm Not on Fire - RVC) was dat we langere sets konden spelen, ondertussen een soortgelijke intensiteit behoudend zonder steeds dezelfde trucjes te gebruiken van McLusky Do Dallas. En dat is, ten goede of ten slechte, toch wel gelukt."

The Difference… is donkerder, iets agressiever, maar ook meer ruimtelijk dan zijn voorganger. Ligt dat op voorhand vast, of vloeit dat voort uit het schrijven van de songs?
"Welnee, het was geen keuze, het was meer een overweging. Het enige wat op voorhand vastlag en een keuze was, was dat we zeker niet in herhaling wilden vallen, wat dus evengoed had kunnen betekenen dat we een country & western-album zouden maken. Dat was ook de reden van de split met Matthew Harding, onze vorige drummer. Hij begreep dat niet. Hij interpreteerde 'niet in herhaling vallen' als 'klinken als Coldplay'. Wel, het was misschien niet zo erg, maar hij dacht dat we een gewone, rechtdoorzee popplaat zouden maken, terwijl mijn doel was, zoals ik zei, dezelfde intensiteit behouden, en niet een flauw doorslagje maken van wat we al gedaan hadden. Op een bepaald punt heb ik even gedacht dat het ons niet zou lukken, maar nu denk ik: 'als mensen het niet goed vinden, they can go fuck themselves'."

Zijn jullie al in de weer met een nieuwe plaat?
"We hebben een drietal nummers klaar op het moment, en voor de rest wat kleine stukjes en beetjes. Vrij poppy allemaal, maar toch met genoeg gevloek zodat het nooit een groot commercieel succes zal worden. (lacht) Op het moment zijn we nog niet waar we moeten zijn, de nummers klinken nog iets teveel als afleggertjes van The Difference… , maar we blijven eraan werken tot het goed zit. Puur omwille van mijn persoonlijke trots zal ik nooit mezelf herhalen, dat zou vervelend zijn. Op het einde van mijn leven zal ik een aantal platen hebben als nalatenschap voor mezelf - niet voor iemand anders, wie geeft er een moer om hen? (grinnikt) Ik wil zo trots kunnen zijn op het volgende album als op de vorige drie. (lachend) Jammer genoeg komt daar heel veel werk bij kijken."

http://www.kindamuzik.net/interview/mclusky/mclusky-onze-muziek-moet-mensen-vol-in-de-borst-raken/7347/
Meer Mclusky op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mclusky