• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Matthew Herbert: Zoektocht naar authenticiteit

Na zijn laatste twee conceptuele hersenspinsels Goodbye Swingtime met een bigband en Plat du Jour waarop de geluiden afkomstig zijn van of een relatie hebben met voedsel, is Matthew Herbert met zijn nieuwste album Scale weer de heupwiegende weg ingeslagen. Waarom eigenlijk?

Tekst: Roberto Lobosco

Publicatiedatum: 28 juni 2006

Naar eigen zeggen was Plat du Jour dermate ingewikkeld dat de uitvoering enigszins verlammend werkte. Met Scale morft de Britse producer zich tot een heuse popproducer, daarbij bijgestaan door zingende metgezel Dani Siciliano. Hoewel de muziek weer eendimensionaler is, gaat het Matthew Herbert nog immer vooral om de boodschap.

Kun je zeggen dat je na Ruby Blue (het soloalbum van Moloko-zangeres Roisin Murphy) en Scale het gat dat Moloko heeft achtergelaten hebt gevuld?
“Veel dingen van Moloko vind ik leuk, zeker qua zang en tekst. Maar de visie was nooit honderd procent, veel sounds waren voorspelbaar en recht toe recht aan. Wat dat betreft vul ik liever mijn eigen gat. Excuses voor deze woordgrap.”

Veel van je albums zijn het resultaat van conceptdenken. Kun je zeggen dat Scale ook is geboren uit een concept?
“Concept is niet het juiste woord denk ik. Dat zou betekenen dat ik er van tevoren over heb nagedacht, maar dat is niet zo. Scale is een afgeleide van al mijn vorige albums, hoewel ik ditmaal de emotionele kant benadruk. Met het maken van een album probeer ik antwoorden te geven op duizenden vragen. Als ik mijn albums terugluister, hoor ik naïviteit en realiseer ik me dat elk antwoord weer een vraag oplevert.”

Is dat niet frustrerend?
“In vergelijking met beeld, heeft muziek totaal geen geschiedenis. Beelden kennen we al tienduizenden jaren en staan min of meer vast. Geluid en muziek is zich sinds 150 jaar echt aan het ontwikkelen. Als je het geluid van een omgevallen boom hoort, zul je weinig verschil horen met een andere boom die omvalt. Simpelweg omdat het referentiekader ontbreekt. Met mijn muziek probeer ik zulke referenties aan te geven. Muziek is niet in een context te plaatsen. Muziek kan juist een context overtreffen. Bob Dylan is onlosmakelijk verbonden met de sixties, maar zijn muziek overstijgt die tijd. Zo bekijk ik mijn muziek ook. Ik maak altijd de muziek die ik nu kan maken. Maar door heel accuraat te werk te gaan, wordt het universeel en kan het de tijd overstijgen. Het is als het Dagboek van Anne Frank. Niemand heeft meegemaakt wat zij heeft meegemaakt, maar door haar gedetailleerde beschrijving, kan iedereen zich inleven en wordt haar verhaal, hoe persoonlijk ook, universeel.”

Beschouw je jezelf als een voorloper in de experimentele muziek?
“Het rare aan muziek is dat bijna niemand zich wil onttrekken aan de muzikale traditie. Muzikale vrijheid lijkt ingekaderd door dogmatisch vasthouden aan een bepaald idee hoe je muziek vormgeeft en opbouwt. Maar waarom moeten er gitaren op een rockliedje? Als je origineel wilt zijn in de dancescene, waarom gebruik je dan een drumkit die op hetzelfde moment door miljoenen andere zogeheten experimentele producers wordt gebruikt? Aan de ene kant is dat te wijten aan de muzikale erfenis, aan de andere kant is het gewoon luiheid. Uiteindelijk klinkt het allemaal hetzelfde en is het alsof je het bad laat vollopen zonder de stop in het putje. Op Scale maak ik drums van een hete luchtballon in de achterbak van mijn auto. Maakt me dat een voorloper? Denk het niet, ik wijk alleen af van die muzikale traditie. Het is mijn zoektocht naar authenticiteit.”

In die authenticiteit maak je gebruik van allerdaagse geluiden, die op de een of andere manier moeilijk te onderscheiden zijn. Je schippert tussen bewust en onbewust, alsof je begeeft in de schemerwereld van de eerste tien seconden na het ontwaken.
“Dat is een treffende omschrijving van mijn muziek. Het geluid van een dichtslaande autodeur heb je waarschijnlijk al duizenden keren gehoord, dus het valt niet eens op wanneer ze je hoort op het album. Mijn liedjes moeten aan de ene kant bekend klinken, maar tegelijkertijd moet het iets zijn wat je nog nooit hebt gehoord.”

Is muziek produceren eenzaam?
“Vooral als je kritiek krijgt. Over het algemeen heb ik geluk gehad daarmee. Maar ik ben altijd onafhankelijk geweest en sommige mensen beschouwen dat als underground. Maar als veel mensen je ineens omarmen, loop je het gevaar voor mainstream te worden uitgemaakt. Dat je niet meer van hen bent. Laatst draaide ik op een feest in Berlijn en na afloop kwam een schijnbaar grote fan naar me toe, die zei: “I’m not mad at you, but you’ve dissapointed me.” Jezus, het leek mijn moeder wel. Dan heb ik nog liever dat-ie wilde dat ik zijn rug op kon. Maar uiteindelijk maak ik de muziek voor mezelf. Als je muziek voor het publiek maakt, loop je het risico dat je met niets achterblijft.”

Heb je al uitgedacht hoe je Scale op het podium vormgeeft?
“Daar ben ik nog niet uit. Sowieso gaat Dani (Siciliano, RL) niet mee. Bovendien wordt het lastig om de tachtig andere muzikanten die hebben meegewerkt aan het album op een podium te krijgen. Maar ik wil in ieder geval zonder backingtrack werken, zodat het een dynamisch geheel wordt. Ik heb het gevoel dat we dit album nog verder kunnen uitbreiden, ik weet alleen nog niet hoe.”

In hoeverre is dit album een uiting van je duistere kant?
“Dat weet ik pas bij mijn volgende album. Bovendien denk ik niet dat het mijn eigen duisternis is, maar andermans duisternis. De duisternis van platte commercie en wereldleiders. Een aanklacht tegen de shiny happy people. Maar het is allemaal gebaseerd op dingen waar ik in geloof. Hoe de rijken de armen naaien, hoe fout de oorlog in Irak is. De muziek is niet belangrijk. Het is mijn visie op de wereld.”

Bob Geldof heeft ooit gezegd: “Mensen met een gitaar kunnen misschien de massa bewegen, maar niet werkelijk iets veranderen.”
“Ik denk dat ik met Plat du Jour daadwerkelijk iets heb veranderd. Ze zijn misschien niet wezenlijk groot, maar de mensen zijn na mijn album anders gaan denken over eten en hebben hun diëten aangepast. Bovendien heeft de derde partij van Engeland, de Liberal Democrats, me uitgenodigd om samen met hun te kijken naar het nationale voedselbeleid. Ik weet het, het zijn kleine stappen, maar ik kan wel mijn stem laten horen. De televisie met al zijn leugens en reclames zorgt ervoor dat de mensen machteloos komen te staan. De wereld wordt geleid door machthebbers en reclamemakers. De burgers raken apathisch. Met mijn muziek probeer ik die apathie te bestrijden.”

http://www.kindamuzik.net/interview/matthew-herbert/matthew-herbert-zoektocht-naar-authenticiteit
Meer Matthew Herbert op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matthew-herbert