Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoe heb jij 1994 ervaren?
“Ehm..dat was het jaar waarin ik veel ‘eerste keer’-ervaringen had met Machine Head. We gingen op onze eerste tour en brachten ons eerste album uit. Ook deden we hier in Europa de Slayer-tour, dat was een droom die uitkwam voor ons. Die tour zal mij altijd bijblijven. Ik herinner me niet zozeer politieke situaties uit die tijd, het was een tijd waarin ik alleen maar bezig was met Machine Head. Ik weet wel dat er dat jaar een aantal geweldige albums uitkwamen waaronder Far Beyond Driven van Pantera, het eerste album van Korn en Sick Of It Alls Scratch the Surface.”
Heb je dat jaar ooit kunnen overtreffen?
“Nee, het zal nooit meer hetzelfde worden als toen. Je beleeft alles anders na zo’n hectisch jaar, een eerste keer is speciaal en dat gevoel kun je alleen maar proberen te evenaren. Natuurlijk hebben we daarna nog veel nieuwe ervaringen opgedaan die ook fantastisch waren, maar een moment waarop je hoort dat je eerste album goed ontvangen wordt; het moment waarop we te horen kregen dat we met Slayer mochten toeren. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Die specifieke sfeer vind je nooit meer terug en dat probeer je wel op allerlei manieren. Het is zoals bij een junk: je probeert altijd dat heerlijke gevoel van je eerste shot terug te vinden en ironisch genoeg zal je dat nooit meer lukken.”
Was 1994 dan ook het beste jaar met Machine Head voor jou?
“Nee, absoluut niet, bij lange na niet zelfs. Het was wel een gaaf jaar, maar daarna is het veel beter geworden. We waren dat jaar bijvoorbeeld op tour met Napalm Death en Obituary en dat was niet bepaald spectaculair. We waren duidelijk de zwarte schapen in die groep, ook het deathmetal/grindcore-publiek had zoiets van “fuck you”. Nee, dat was niet echt het hoogtepunt van Machine Head, haha. De Slayer-tour en de eerste optredens in Nederland en de rest van Europa, dat was geweldig maar er waren ook veel mindere momenten. Ik denk eigenlijk dat het jaar erna leuker was voor ons. We deden toen de Slayer-tour in de VS en gingen daarna dezelfde tour headlinen."
Dat jaar gingen veel van je dromen in vervulling, was het leven van een zogenaamde rockster zoals je het verwacht had?
“We verwachtten eigenlijk nooit dat het een glamourleven zou worden. We probeerden altijd trouw te blijven aan onze roots, zelfs tijdens de grote headline-tours gingen we na afloop naar een lokale metalkroeg in plaats van de hippe afterparty’s waar zogenaamde beroemdheden en modellen rondliepen. Er is toch niets mooiers dan paar punkrock-cd’s luisteren in een metalkroeg en praten met een langharige metalfreak in plaats van met een supermodel.”
Geen sex, drugs en rock-'n-roll voor jou?
“Die kans hadden we wel, maar uiteindelijk zaten wij 90% van de tijd tussen mannen. Weinig spannende verhalen over groupies dus. Het grootste deel van het publiek bestaat uit mannen en onze muziek is vrij agressief, het is niet zo dat er slipjes op het podium gegooid worden. We zaten niet in Mötley Crüe en speelden geen cockrock waar de chicks helemaal wild van worden.”
Oke, geen slipjes, maar dan blijft er toch nog genoeg over?
“Haha, ja natuurlijk waren er wel eens groupies en kregen we iedere avond gratis bier en werden ons ladingen drugs aangeboden. Dus we hadden wel degelijk een soort rock-'n-roll-leventje, zo hielden we ook ‘wie kan het langste niet douchen’-wedstrijden. Dat hielden we dan met gemak zo’n drie weken vol haha.”
Ben je veel veranderd sinds 1994?
“Ja, ik ben heel erg veranderd. Ik heb intenser geleefd dan veel andere mensen. We wilden wel trouw blijven aan onze roots, maar in tien jaar verandert iedereen. We hebben meer dan 2 miljoen albums verkocht en voor meer dan 3 miljoen dollar aan merchandise verkocht. Daardoor verander je als je gewend bent om van 400 dollar per maand rond te komen. Het is bullshit om dat te ontkennen.”
En hoe is Machine Head muzikaal gezien veranderd in die tien jaar?
“Onze muziekstijl is verder uitgebouwd. Maar met ons laatste album Through the Ashes of Empires lijkt het toch ook wel dat hoe meer er verandert, hoe meer er hetzelfde blijft. Binnen de band is er door de jaren heen veel veranderd maar uiteindelijk blijven we altijd trouw aan de typische Machine Head-sound. We spelen nog steeds extreme metal en het geeft ons nog steeds een enorme kick om het publiek uit zijn dak te zien gaan.”
Is jullie publiek ook veranderd?
“Ja enorm, het publiek is nu veel jonger dan tien jaar geleden. Het waren toen de iets oudere mannen met patchesjassen en lang haar en dergelijke. Sommige van hen zijn er nog steeds, maar een groot deel is in de afgelopen jaren afgehaakt en heeft plaats gemaakt voor een nieuwe generatie fans.”
Wat vind je van de ontwikkelingen in de metalscène de afgelopen tien jaar?
“Ik denk dat de huidige metalscène in een veel gezonder stadium zit dan jaren geleden. De media begint metal steeds serieuzer te nemen en besteedt er meer aandacht aan. Tien jaar geleden was het absoluut niet cool om in een metalband te spelen. Vooral in de VS was het het ‘M-woord’ iets wat je niet hard op moest zeggen haha. Niemand wilde zichzelf een metalband noemen, zelfs Metallica probeerde er vanaf komen… dude, het woord zit in je bandnaam! Het is geen Rockandrollica!”
“Tegenwoordig zijn er zeker een aantal hele goede metalbands zoals Killswitch Engage, Chimaira, Shadows Fall, Lamb Of God en Hatebreed. Daarnaast heb je nog duizenden bandjes die achter de betere bands aanhobbelen en zich allemaal metal noemen. Iedere band is metal, zelfs al komen ze niet eens in de buurt. Dat vind ik erg grappig. Er kan zoveel veranderen door de jaren heen…”
foto's uit het archief
http://www.kindamuzik.net/interview/machine-head/machine-head-in-1994-was-het-echt-niet-cool-om-in-een-metalband-te-zitten/8203/
Meer Machine Head op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/machine-head
Deel dit artikel: