Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als kind van een Zwitserse vader en een Chileense moeder bracht Luciano een groot deel van zijn jeugd door pendelend tussen beide vaderlanden. Tegenwoordig is hij permanent in Zwitserland gevestigd. "Het is een goed land om te wonen, ik heb het er naar mijn zin, en mijn vriendin en kinderen ook." Het was echter in Chili waar hij begon te experimenteren met elektronische muziek. "Mijn ouders scheidden toen ik nog jong was, en ik ging bij mijn moeder in Chili wonen. Daar hoorde ik alleen maar traditionele Chileense muziek, en Chileense popmuziek natuurlijk, maar heel weinig van buiten Chili. Als ik op vakantie ging naar mijn vader kwam ik wel weer in aanraking met andere muziek, maar in mijn tienerjaren liet iemand me techno horen, en dat was een regelrechte openbaring voor me. Ik werd er echt door gegrepen, het was bijna een mystieke ervaring voor me. Ik was er mateloos door geïntrigeerd. Als ik dingen uit Detroit hoorde, Underground Resistance, dat soort dingen, dan sloeg mijn fantasie op hol. Achter die muziek ging een mysterieuze wereld schuil, en ik wilde daar binnengaan en kijken, voelen. Ik kocht me helemaal scheel aan platen, en als ik dan terugkwam in Chili liet ik ze aan mijn maten horen die me aankeken alsof ik volslagen gestoord was. Het was zwaar, want ik had maar een paar vrienden die ook enthousiast waren, maar na een tijd besloten mijn beste vriend Adrian en ik feesten te gaan organiseren. En dat was knokken hoor, want niemand begreep het. Ons eerste feest was in de Batuta, een notoire rockclub, want je had natuurlijk helemaal geen danceclubs in Chili. Het uitgaansleven in Chili was alleen gericht op rock, punk en metal. De reacties waren... schokkend. (lacht) Mensen kwamen naar de dj-cabine en bedreigden ons, drukten sigaretten uit op de platen, verschrikkelijk. Maar we bleven ons ding doen, en heel langzaam begonnen we meer mensen te trekken. Toen Ricardo erbij kwam richtten we Sense Club op, en toen ging het pas echt loos. De mentaliteit van de mensen begon te veranderen, men ging meer open staan voor andere geluiden, en uiteindelijk, na jaren, ging ook Chili voor de bijl. Nu zijn er drie keer per maand techno-avonden in diezelfde Batuta."
Als gitarist speelde Lucien in zijn schooltijd in een aantal bands, maar ook dat veranderde snel toen hij techno ontdekte. "Ik had altijd problemen in de bands waarin ik speelde, want ik ben een heel eigenwijs mannetje. Als ik een idee had voor een nummer, dan wilde ik dat het ook zo gespeeld zou worden. Maar ja, je zit met een aantal mensen in de band, en iedereen heeft natuurlijk zijn inbreng. Daar kon ik niet mee omgaan, en zij konden mij wel schieten natuurlijk. De machines waren voor mij een uitkomst. Eindelijk kon ik alleen werken, eindelijk deden mijn 'bandleden' precies wat ik wilde en niets anders! (lacht) Dictatoriaal he?"
Dat kan zijn, maar als het zulke mooie muziek tot gevolg heeft, zul je weinig mensen horen klagen. De klanken die hij voortbrengt zijn een amalgaam van techno, electro, dub, pop en clickhouse, gehuld in een waas van mysterie. "Dat is wat me dus in eerste instantie aantrok in techno, en die sfeer probeer ik ook te creëren. Soms pakt dat uit als iets heel atmosferisch, maar ik hou ook van de energie van de dansvloer, dus dat hoor je er ook in terug."
De dansvloer wordt regelmatig verblijd met een dj-set van de Chileense Zwitser. Als hij moest kiezen zou hij niet weten wat hij liever zou doen: produceren of draaien. "Het zijn twee totaal verschillende dingen voor mij, en ik vind ze allebei heerlijk om te doen. Bij een dj-set gaat het maar om één ding: energie. Ik zuig de energie op van het publiek en geef ze in ruil weer nieuwe. Als ik een dj hoor draaien wil ik niet constant 'oh ja! goede plaat is dat ja' denken, nee, ik wil denken 'wauw! wat een goede plaat! wat is dit in godsnaam?'. Ik wil verrast worden met onbekende dingen. En dat wil ik ook voor mijn publiek doen. Verrassen. En tegelijkertijd moet je achter de draaitafel de energie oppikken die op de dansvloer leeft, je moet die begrijpen en contact maken met de mensen zodat je onderdeel wordt van die energie. Als dat gebeurt, man, dat is het beste wat je als dj kan overkomen. Produceren is dan weer iets totaal anders. In de studio heb ik niks te maken met een publiek, daar ben ik alleen met mijn gedachten, in mijn cocon. Daar zit ik gewoon te spelen met de machines, te experimenteren, te schaven en uit te dokteren." Vandaar dat hij zelden live speelt. "Dat kan bijna niet, en ik vind er ook niks aan om nummers te spelen van mijn platen. Ik bedoel, die nummers staan op plaat zoals ik ze wil hebben, ik vind het niet nodig om ze te veranderen alleen maar omdat ik live speel. Maar ja, dan sta je dus op een podium nummers te reproduceren die precies zo op plaat staan, dan kan ik toch net zo goed de plaat zelf opzetten? Als ik dus live optreed speel ik alleen maar dingen die niet uitgebracht zijn, en omgekeerd zullen de live-gespeelde nummers ook niet op plaat verschijnen. Maar live spelen, dat wil ik eigenlijk met een band. Ik kan wel met mijn laptop op het podium gaan staan, maar daar is geen reet aan, niet voor mij en niet voor het publiek. De enige momenten dat zoiets enerverend is is als de harde schijf crasht. Daar pas ik dus voor. Maar het is nog te vroeg om met een band te spelen. Ik moet sowieso eerst mijn dictatoriale trekjes kwijt. (lacht) En daarna, als dat niet gelukt is, moet ik op zoek naar een stel slaven die mijn wil als wet aanvaarden. Nee, laat mij maar gewoon een koffer platen meenemen en achter de draaitafel staan, dat is voor iedereen beter."
Blind Behaviour is uitgebracht door Peacefrog/Lowlands
Luciano treedt tijdens 10 Days Off op vrijdag 23 juli op in de Ballroom
http://www.kindamuzik.net/interview/lucien-n-luciano/luciano-en-het-mysterie-van-de-techno/6522/
Meer Lucien-N-Luciano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lucien-n-luciano
Deel dit artikel: