• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De creatieve inhaalslag van Lost Bear

Het Utrechtse Lost Bear leek een beetje van de radar verdwenen. De laatste jaren verschenen er slechts online en zeer gelimiteerd op cassette releases en ook op het podium laat de indierockformatie nog maar sporadisch haar gezicht zien. Nu is daar plotsklaps Inside the Dragon. Een heus dubbelalbum. Gitarist Stefan Breuer geeft tekst en uitleg over dit epos.

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 08 september 2016

In 2011 brengt Lost Bear na drie jaar veelvuldig te hebben opgetreden zijn debuutalbum Limshasa uit. De wispelturige indierock die diepgeworteld is in die jaren negentig wordt vervolgens verfijnd op de bejubelde ep Shingolai uit 2012. Op het podium imponeert band met gepassioneerd spel maar evenzo laten ze het publiek vertwijfeld achter. De groep zoekt alle hoeken van het indierockspectrum op: van grunge naar screamcore en punk tot avant-garde. Een zoektocht die de band bijna opbrak.

Inside the Dragon is een dubbelalbum. Waarom?
"We hadden veel te veel liedjes voor één plaat. Gedurende zo'n 2,5 jaar speelden we heel weinig live en vertoefden we vooral in onze oefenruimte, Studio Patrick. In die periode hebben we zo'n honderd nummers geschreven en opgenomen. Dit wilden we op plaat uitbrengen als een tijdsdocument met de beste liedjes. Dat bleek niet op één lp te passen, dus werd het een dubbelaar. Dat heeft ook iets episch en gewichtigs en ik denk dat we wel toe waren aan een mijlpaal in ons bestaan, na zo'n vruchtbare, creatieve periode."

Hoe kwam de tracklist tot stand?
"Ik maakte elke week een snelle mix van de liedjes die we hadden opgenomen, dus iedereen had tijd om de liedjes te leren kennen. Ook deed ik voorstellen voor volgordes, waar andere bandleden weer commentaar op gaven of alternatieven voor bedachten. Inside the Dragon heeft veel versies gekend. Met zoveel liedjes zijn er meer opties voor een volgorde dan dat er atomen in het heelal zijn. Er is natuurlijk ook een verschil tussen een 2xCD en een 2xLP, wat dit is geworden. Voor twee cd's hadden we niet genoeg goed - of goed bij elkaar passend - materiaal, vonden we zelf."

Luister je zelf ook naar dubbelaars?
"Tijdens het samenstellen van Inside the Dragon ging ik voor het eerst pas goed naar The Beatles luisteren. Vooral The White Album sloeg in als een bom. Zoveel ideeën, stijlen, een geweldige productie. Een feest om te ontdekken, alsof je een schat hebt opgegraven. Als ik iets goed vind, wil ik er veel van horen. Andere dubbelalbums die in ons opkwamen tijdens het maken waren onder meer Tago Mago van Can, Mellon Collie and the Infinite Sadness van The Smashing Pumpkins, Double Nickels on the Dime van Minutemen en Embryonic van The Flaming Lips."

Inside the Dragon telt dertig nummers in een veelvoud aan stijlen. Ben je niet bang dat je te veel van de luisteraar vraagt?
"The White Album lukte het ook te overtuigen, met dezelfde criteria. Maar alle gekheid op een stokje, natuurlijk ben ik daar bang voor. Toch denk ik dat het leuker is naar een lang album te luisteren als die van hot naar her springt qua sound; zo is Inside the Dragon ook samengesteld. Je kunt het ook luisteren als vier ep's. Je kan ook alleen een paar liedjes luisteren, of 'm op shuffle zetten. Dit is ons product, maar iedereen kan het op zo'n manier tot zich nemen dat het voor hem of haar behapbaar blijft. Voor wie honger heeft, is er in ieder geval een bord vol."

Hebben jullie verwachtingen rondom deze release?
"We hebben altijd verwachtingen, maar inmiddels zijn deze wel bijgesteld naar de realiteit. Toch zijn we heel trots op het eindresultaat en dan hoop je dat zoveel mogelijk muziekliefhebbers er ook iets in horen. Maar als je lage verwachtingen hebt, is het extra leuk als iemand het tof vindt."

Wat is het belang nog om een album op te nemen en uit te brengen?
"Het dient allereerst een creatief belang: we vinden het leuker om albums uit te brengen dan losse singles. Aan een album werken is een magisch proces en je kunt er als band veel in kwijt. Op promotioneel vlak heb je weer een reden om naar buiten te treden. Door het uitbrengen van de plaat doen we interviews zoals dit, worden er recensies geschreven en kunnen we shows doen. De gang van zaken is niet zo heel erg veranderd, je moet hoogstens iets meer opvallen tussen het enorme aanbod. De impact van The Life of Pablo als album is bijvoorbeeld nog steeds immens, terwijl Kanye West ook allerlei andere paden bewandelt en experimenteert met exposure."

Jullie zijn nu zo'n acht jaar bezig; wat waren de hoogte- en dieptepunten?
"Ik denk dat ik namens de hele band spreek als ik het absolute hoogtepunt onze tour met Sennen door de Balkan noem, in 2010. We hebben ook heel toffe supportshows gedaan voor helden als The Lemonheads, Sebadoh en Joan of Arc. Drugs gebruiken met Evan Dando in de kleedkamer van Tivoli. Opnemen met Corno Zwetsloot. Elke maandagavond een magnetronmaaltijd tijdens het oefenen. Het Eurosonicrandprogramma. De korte tourtjes door Frankrijk en Duitsland. Eigenlijk waren bijna alle shows heel gaaf, totdat eind 2012 de sleur er een beetje in kwam. We hadden toen meer wensen en verwachtingen, en deze werden niet ingelost. Ook waren we heel geforceerd met het schrijven bezig. Uiteindelijk leidde dit tot een creatieve impasse, wat denk ik het dieptepunt van de band was."

Zijn er momenten geweest waarop jullie ermee op wilden houden?
"Ja, tijdens de eerdergenoemde periode waarin we vastliepen qua creativiteit. We zaten vast in een bezetting, in een format zelfs. We hebben door de jaren heen best wat bezettingswisselingen gehad. Uiteindelijk zijn we nu met vijf leden die er ook vanaf het begin bij zijn geweest. We zijn van instrument gewisseld en hebben door de verwachtingen en verplichtingen overboord te gooien weer plezier gekregen in het creëren van muziek. Maar het scheelde niet veel destijds, het was een dood spoor."

Is er in die tijd veel veranderd in de Nederlandse muziekunderground?
"Het lijkt iets moeilijker voor ons om shows te regelen, maar dat komt vooral omdat we zelf wat ouder zijn geworden en niet meer voortdurend 'in de scene' aanwezig zijn. Vanaf de bank thuis is het iets lastiger om aansluiting te vinden. Maar niet onmogelijk, we zijn heel blij met de reacties die we krijgen uit de Nederlandse underground. We voelen ons nog steeds welkom. Misschien wel meer dan vroeger, toen we nog meer een vreemde eend in de bijt waren. Men heeft kunnen ervaren wat een lieve, knuffelige jongens we zijn, die graag veel plezier maken."

Jullie sound is erg verankerd in de jaren negentig. Komen er daarom juist veel dertigplussers op jullie shows af?
"We hebben altijd wat oudere bezoekers aangesproken. Persoonlijk vind ik dat onze muziek wel een stuk minder jaren negentig georiënteerd is dan voorheen, maar ik ben waarschijnlijk niet objectief. We hebben dit keer veel meer invloeden toegelaten, vooral uit de jaren zestig en zeventig. Het ontbreekt ons absoluut aan een hippe sound. Dat publiek verwachten we dan ook niet zo snel."

Wat zijn jullie favoriete bands van nu die 'jarennegentigmuziek' maken?
"AC Berkheimer, The Fire Harvest, Baby Galaxy, Cora Kemperman & De Schuurmachines, Teen Creeps, Pile, Ovlov, Helvetia, Frankie Cosmos."

Op zaterdag 17 september presenteert Lost Bear het nieuwe album in dB's te Utrecht.

Beeld is gemaakt door Annelotte de Graaf.

http://www.kindamuzik.net/interview/lost-bear/de-creatieve-inhaalslag-van-lost-bear/26838/
Meer Lost Bear op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lost-bear