• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Georges Leningrad: geluidsterroristen met een knipoog

dB’s Utrecht, een uur of één. Drummer Bobo Boutin slaat zo hard dat zijn drumstel er haast onder bezwijkt. Hij staat op, slaakt een oerkreet, spuugt recht omhoog en vangt de rochel met een atletische beweging weer op. Zangeres Pony P tolt in haar Flintstone-jurkje met rollende ogen over het podium, terwijl Mingo l’Indien in zijn goudkleurige superheldenpak zijn gitaar dicht genoeg bij de versterker houdt om een flinke bak lawaai voort te brengen.

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 12 juli 2006

Zes uur eerder is van die chaos en waanzin nog weinig te merken. Mingo l’Indien is zonder masker een gemoedelijke man met een Frans snorretje die een beetje stottert. Pony P is een goedlachse jonge dame, alleen een bescheiden tatoeage op haar rechterarm verraadt het bestaan van haar alter ego. Drummer Bobo scharrelt verderop wat rond. Het trio uit Montreal, Canada is in Utrecht tijdens een uitgebreide Europese tour, die hen naar Amsterdam voerde, en komende week naar Dour.

De drie leiden een soort vampiersleven, want ’s avonds staat op het podium een cabaretesk art-punktrio. Mingo: “Ik zou heel bang zijn zonder masker op het podium. Ik zou smelten als chocolade in de zon.” Pony vult aan: “Op het podium zijn we ‘Super Eroes’ [sic]. Dan zijn we buiten onszelf. Ik weet niet wie dat is, daar op dat podium, het is echt iemand anders. In het echt ben ik geen beest, maar gewoon iemand die in een café werkt en met mensen praat.”

Het zwarte schaap
Het verhaal van Les Georges Leningrad begint in 2004 met het album Deux Hot Dogs Moutarde Chou, een bizar mengsel van no wave, electro en noise. De zang van Pony P klinkt als nagels over een schoolbord. Ze wordt begeleid door atonale gitaren, gierende synthesizers en felle drums. De plaat wordt met de slechtst denkbare opnametechnieken en zonder enige ambitie in elkaar gezet, maar wordt wel opgepikt door de Londense Rough Trade Shop. Het nummer ‘Georges V’ belandt zelfs op hun befaamde postpunkverzamelaar, tussen werk van Gang of Four, The Pop Group en The Fall.

Het tweede album Sur les Traces de Black Eskimo uit 2005 kent een stuk meer structuur en groove: “Een van de bandleden verliet Les Georges na het eerste album. Dat heeft de sound erg veranderd. Het is meer gefocust geworden, en veel krachtiger.” In september komt het derde album Sangue Puro (Italiaans voor ‘puur bloed’) uit, dat volgens Mingo en Pony “dieper, donkerder en rauwer” is dan het eerdere werk.

“Mooie slechte smaak”, noemt Mingo zijn muziek graag. Pony: “Die interesse hebben we altijd al wel gehad. Sommige kinderen houden van barbies of feelgood stripverhalen. Wij hadden meer met kikkers en insecten, en smeerden onszelf in met modder. Wij zijn denk ik wat meer duistere mensen. Wij hebben meer interesse in tegenstellingen dan in overeenkomsten. Dat zit in onze natuur. Ik vond vroeger ook altijd dat kleine zwarte meisje van de Adams Family leuk. We zijn altijd al een beetje het zwarte schaap geweest.”

Oerkracht
De grote kracht van Les Georges Leningrad ligt in de oerenergie die op het podium vrijkomt. Optredens van Les Georges zijn chaotisch, bizar en door de wonderlijke kostuums (“Pony is goed met de naaimachine”) ook nog eens erg grappig. Pony: “Er is altijd een enorme energie in de band. En dat moet ook, want als die energie er niet is, slaat het nergens op. Er is een bepaalde spanning, een soort gevaar. Een gevoel van vrijheid. We zijn op het podium behoorlijk zelfdestructief, en steken graag de draak met onszelf. Het gaat voorbij aan esthetiek. Ondanks al die kostuums voel ik me op het podium compleet naakt. Voor mij begint de schoonheid daar, voorbij het visuele.”

“De show is ontzettend leuk om te doen, maar je moet verder gaan, anders wordt het een soort electroclash bullshit. Wij stinken, we zijn afstotelijk, we zijn meer over de top. Het is geen verkleden om het verkleden. Hoe die transformatie gaat? Een beetje zoals Clark Kent die een telefooncel in gaat en er weer uit komt als Superman. Wat er in die cel gebeurd is, weet je niet. Zoiets gebeurt op het podium ook met ons. Ik weet dat ik ergens in mezelf op een knop moet drukken. We proberen bij ons publiek ook op die knop te drukken.”

Dan kan er natuurlijk wel eens wat mis gaan. Tijdens een show in Toronto haalde Pony zich lelijk open aan een stuk glas op haar keyboard. “Ik had niets door en begon gewoon te spelen. Voor ik het wist was overal bloed. Mensen zagen duidelijk dat er iets mis ging, en we hebben er maar een hele bloederige show van gemaakt.” Mingo: “Gisteren was pas écht raar. We speelden met Adam Green. Er stond een meisje vooraan op de lieflijke Adam Green te wachten. Ze was een beetje bang voor ons en ze keek mij de hele tijd aan alsof ik een soort onmenselijk wezen was.” Het succes van een optreden staat of valt met de klik tussen band en publiek. Echte fans van Les Georges Leningrad komen zelf verkleed naar optredens. “In Londen hadden mensen voor mij zelfs een speciaal masker gemaakt. Dat is natuurlijk geweldig.”

Op het Dour Festival werd Les Georges Leningrad vorig jaar met zulke open armen ontvangen dat de band er dit jaar graag weer terug komt: “De mensen sprongen daar bij onze show allemaal als apen in het rond. Die herinneren zich ons nog wel, dat weet ik zeker.”

http://www.kindamuzik.net/interview/les-georges-leningrad/les-georges-leningrad-geluidsterroristen-met-een-knipoog
Meer Les Georges Leningrad op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/les-georges-leningrad