• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Le Tigre:“This is what democracy looks like; this is what democracy sounds like”

Politieke boodschappen, feministische statements en aantijgingen tegen Bush. Le Tigre weet er wel raad mee. Met hun nieuwe plaat This Island proberen de drie vrouwen de mensen weer eens goed wakker te schudden. Aan het woord: Johanna Fateman.

Tekst: Anneke Ruys

Beeld: Arjen van de Merwe

Publicatiedatum: 03 november 2004

Johanna Fateman, JD Samson en Kathleen Hanna werken al vijf jaar samen. Daarvoor deden ze ieder hun eigen ding. Vooral Hanna was al bekend. Ze gebruikte begin jaren negentig haar talenten voor de punkscene van de Pacific Northwest en zong in de indie-band Bikini Kill. Hoop, humor, kwaadheid en een flinke dosis feminisme waren de ingrediënten, terwijl Bikini Kill zich onderscheidde door haar eerlijke, expressieve indierock. Het werd een invloedrijke stem in de feministische punkrock en grrrrl movement van de jaren negentig. Kathleen Hanna vond er haar plek, maar wilde uiteindelijk meer. Ze zocht naar uitbreiding van haar terrein. Na Fakers’ Real Fiction en andere gemeenschappelijke projecten besloot ze solo te gaan om uiteindelijk bij Le Tigre te belanden.

Fateman vertelt: “Le Tigre staat voor dance, garage en digitale genres. We werken in een team en dat gebeurt nauwkeurig bij iedere track. Met z’n drieën gaan we op zoek naar samples en beats en voegen keyboardlijnen, gitaarriffs en vocalen toe. Tegenwoordig werken we vooral digitaal. We hebben dezelfde Protool-setups in onze appartementen. Zo werken we ieder vanuit ons eigen huis, dat is wel zo gemakkelijk. We noemen onze muziek ‘feminist punk electronic music’. Dat is de beste manier om deze aan te duiden.”

Anti-Bush
Wat belangrijk is en altijd centraal heeft gestaan in de muziek van Le Tigre zijn de boodschappen en statements. Die sijpelen duidelijk in de songs door. “We willen de luisteraar laten denken, voelen in het hele lijf. Muziek is een perfect medium voor het uitdragen van politiek.” De anti-Bush-boodschap is hoorbaar en voelbaar: “This is what democracy looks like; this is what democracy sounds like.” Op 15 februari 2003 trokken JD Samson, Kathleen Hanna en Johanna Fateman samen met honderdduizenden New Yorkers door de straten, als protest tegen de toen dreigende Irak-oorlog. “Het was een gigantische protestmars, waarvan uiteindelijk maar een minuut het nieuws haalde. Dat is soms moeilijk te verkroppen. In Amerika ben je totaal verstoken van vrijheid. ‘The land of freedom’ waar iedere stap die je doet, wordt gecontroleerd.”

Het was massaal, het was overweldigend en het staat allemaal op JD’s minidisc. Op This Island hoor je het terug, want de steeds terugkerende leus op New Kicks werd het refrein van de song. “Zo kunnen we het in ieder geval delen met de mensen die naar ons luisteren.” En kijken, want Le Tigre staat bekend als een overtuigende live-band die het op het podium helemaal waar maakt.

This Island is de eerste plaat van Le Tigre op een groot label (Universal). Het werd de groep in eerste instantie niet in dank afgenomen. Dat is volgens Fateman gewoon klinkklare onzin. “Le Tigre is het levende bewijs dat je op een klein label kunt zitten zonder dat je integriteit in het gedrang komt. We zijn altijd trouw geweest aan datgene waar we voor staan en dat zal nooit veranderen, bij welke maatschappij we ook zitten. Het enige verschil is dat we nu nog meer mensen met onze muziek kennis kunnen laten maken.”

Persoonlijk
This Island noemt Fateman een typische New-Yorkplaat, in die zin dat de songs werden geschreven na 9/11. “We zijn er in augustus 2002 mee begonnen. Nadat we de verschrikkelijke gebeurtenissen eerst goed op ons hadden laten inwerken. Le Tigre is gegroeid, laat dat wel even duidelijk zijn. This Island is ons meest avontuurlijke project.We produceerden het samen met Nicholas Sansano, bekend van zijn studiowerk met Sonic Youth en Public Enemy. De songs schreven we helemaal zelf. Dat is omdat we alle drie stuk voor stuk vernieuwende producers zijn. Omdat we vrouwen zijn denken mensen vaak dat iemand anders onze songs schrijft. Maar we doen het helemaal zelf. We hebben hier geen The Matrix of een team van mannelijke dj’s die de beats voor ons creëren. Misschien gelukkig maar, want zo worden we tot het uiterste gedreven om ons eigen ding te doen.”

Opvallend is dat This Island diep in de persoonlijke levens graaft van Johanna, Kathleen en JD. Zo gaat het intieme ‘Viz’ over JD’s ervaringen als lesbische butch in het publieke oog en ‘Don’t Drink Poison’ over de connectie tussen de bandleden en over hoe ze overleven in bizarre en soms angstaankwekende situaties. “Als invloedrijke feministen willen we ook graag de deur opengooien voor radicale kunstvormen. Ook zouden we graag een grotere invloed hebben op de cultuur in het algemeen. Daarom zijn we betrokken bij heel veel nevenprojecten in de feministische kunst- en muziekscene. Met het oog op onderwerpen als het homohuwelijk, het recht om te kiezen en de ongewilde oorlog waar we allemaal in verwikkeld zijn, is onze aanwezigheid in de popcultuur nog belangrijker geworden. We willen graag de mainstream-media uitdagen. Ik weet zeker dat de mensen klaar zijn voor Le Tigre.”

http://www.kindamuzik.net/interview/le-tigre/le-tigre-this-is-what-democracy-looks-like-this-is-what-democracy-sounds-like/7735/
Meer Le Tigre op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-tigre