• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De oude nieuwe plaat van Kings Of Convenience

Kings Of Convenience werden drie jaar geleden als de vaandeldragers van de New Acoustic Movement gezien. Met zo'n term - vanzelfsprekend uitgevonden door de Engelse muziekpers - kon er weer lekker op los gehyped worden. Riot on an Empty Street is de tweede plaat van de band uit Bergen (N) en Berlijn (D) die zich in de voorhoede begaf van een beweging waar we nu niets meer van horen. KindaMuzik sprak met de twee charmante heren over het lange wachten, verschillende levenslopen en - waarom ook niet - Irak.

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 24 juli 2004

Kings Of Convenience. Het Noorse duo maakte drie jaar geleden furore met hun debuut Quiet Is the New Loud. De ideale schoonzoon en de bebrilde slungel zitten nu in Amsterdam naast elkaar op de bank om hun tweede album toe te lichten. Het tweetal uit Bergen en Berlijn heeft lang over het tweede album gedaan maar dat lijkt niet uit te maken. Erlend: "Het had misschien eerder gekund maar nu kunnen we lekker de promotour doen in de zomer! Gisteren was het schitterend weer. Ik lag op mijn rug en was erg blij dat we er zo lang over hadden gedaan. Je kunt maar beter niet in januari gaan toeren!" De ogen van Erlend glinsteren, hij kan weer de lolbroek uithangen. "Het is eigenlijk wel grappig want toen Air met hun tweede plaat kwam vond ik die drie jaar tijd tussen hun debuut en het tweede album veel te lang. Ik dacht dat wij binnen twee weken een nieuw album konden uitbrengen." Eirik valt in: "Het is belangrijk dat je iets uitbrengt wanneer je ook echt iets hebt. Het duurt bij ons gewoon lang voordat we de juiste nummers geschreven hebben."

Na het succes van Quiet Is the New Loud stortte Eirik zich weer op zijn studie psychologie in Bergen terwijl zijn oud-stadsgenoot verder de wijde wereld introk. Erlend vestigde zich in Berlijn en bracht het electropopalbum Unrest uit, dat goed werd ontvangen en een verkoopsucces werd. Erlend: "Je moet je bedenken dat mijn album maar een derde verkocht van die van de Kings. Als het nou de helft had verkocht…maar het was slechts een derde." Van de tweehonderdduizend die het debuut verkocht! Er volgt een stilte. "Het is inderdaad erg fijn." Waren er eigenlijk wel plannen om door te gaan? Dat de twee jeugdvrienden zo kort na de eerste release ieder hun weg gingen doet vermoeden dat een tweede plaat geen vanzelfsprekendheid was. Eirik: "Er waren nooit plannen om te stoppen met het project. In het eerste interview dat we ooit deden - met een Noorse krant in 1999 - vertelden we dat Kings Of Convenience een langetermijnproject was. Een van de implicaties daarvan is dat we de dingen in ons eigen tempo moeten doen. Wanneer het goed voelt om een nieuwe plaat te maken doen we dat. Niet wanneer de platenmaatschappij vertelt dat het tijd is voor een nieuwe plaat. Het was overigens altijd al het plan om een plaat te maken en daarna mijn studie af te maken." Hoe zit het dan met Erlends solodebuut? Erlend: "Ik had eigenlijk verwacht dat we door zouden gaan met optreden. Maar Eirik kon en wou het toen niet [Eirik was oververmoeid - WvI]. Ik realiseerde me dat er iets moest gebeuren omdat ik door wou gaan met muziek. Ik kreeg toen het idee voor het elektronische project."

Met Erlend die zich met hippe producers in allerlei uithoeken van de wereld ophield en Eirik die terug in Bergen zijn studie psychologie oppakte moet het maken van een nieuw album geen sinecure zijn geweest. Beviel het 'living apart - working together'? "We doen dat eigenlijk al zes jaar," vertelt Eirik. "De meeste liedjes worden tot wat ze zijn als we samenkomen. We hebben beiden input nodig en ik kreeg die niet in Bergen terwijl Erlend dat wel heeft in Berlijn." Is dat waarom Erlend verhuisd is naar de hipste stad van Europa? Erlend kijkt weer op zijn alleronschuldigst door de grote brillenglazen en zegt: "Wanneer hoorde je ervan dat er iets gaande was in Berlijn? Tweeëneenhalf jaar geleden? Precies toen ik er naartoe verhuisde (alle aanwezigen bulderen en Erlend glundert). Laten we één en één optellen!"

Met Riot on an Empty Street zijn de heren niet een drastisch andere weg ingeslagen. Eirik: "We hebben wat gespeeld met verschillende instrumenten zoals de banjo. Daarin zit het verschil met de vorige plaat. Het nieuwe album zoekt wel meer de extremen op. De langzame liedjes zijn nu ook erg langzaam en de popliedjes zijn meer pop. Het is wel sneller. Het heeft meer beat." "Ik denk dat we een bpm-test moeten doen," reageert Erlend. Er zijn gek genoeg helemaal geen invloeden van Erlends experiment met elektronica op terug te vinden. "Ik wilde dat het juist geen effect had op Kings Of Convenience. Ik begon aan Unrest omdat ik speciaal iets wou doen met elektronica. Mijn collaborateurs wilden juist meer iets doen in de richting van Kings Of Convenience. Ik zei: 'naaaah'. Ik wou ook niet het gras voor de voeten van Kings Of Convenience wegmaaien." Eirik: "Er is wel een effect dat zijn soloproject heeft gehad. In de laatste twee jaar heeft hij welgeteld één liedje geschreven voor Kings Of Convenience." "Dat is niet waar," valt Erlend terug aan, "ik heb veel ideeën gehad voor heel veel liedjes. Dat niet alles is uitgewerkt komt omdat jij toch al te veel liedjes had. Jij deed maar een liedje in een jaar…" De discussie vervolgt in het Noors en wordt op verzoek nog even bondig samengevat. Erlend: "Okee. Eirik schreef er twee maar ik heb hem geholpen met zijn liedjes." "We schrijven al onze liedjes samen maar ze komen wel maar bij een persoon vandaan," sluit Eirik diplomatiek af.

Erlend is er toch nog niet over uitgepraat als Eirik denkt dat we aan het volgende onderwerp toe zijn. "Het is eigenlijk wel waar dat ik minder tijd heb besteed aan Kings Of Convenience maar ik zie het punt niet omdat we zo verschrikkelijk veel onafgemaakte liedjes hebben. Eigenlijk zijn alleen 'Know How', 'Misread' en 'Built up' interessant om over te praten omdat ze geschreven zijn na ons eerste album. Aan alle andere liedjes zijn we voor Quiet Is the New Loud al begonnen. We kunnen dus praten over ons huidige leven maar dan hebben we het eigenlijk over de volgende plaat." Eirik: "We hebben zoveel tijd nodig om de liedjes af te maken dat de ideeën vier jaar ouder zijn dan het uiteindelijke resultaat. Het is moeilijk om te achterhalen in hoeverre gebeurtenissen van de laatste drie jaar van invloed zijn geweest op deze plaat. Merendeel van de liedjes komt wel van vijf jaar geleden." "We maken liedjes af als we samen zijn," voegt Erlend toe, "op ons vijfde album werken we waarschijnlijk nog een idee uit van het eerste! Dan maken we een nummer af wat gebleven was bij een couplet en een refrein."

Erlends solodebuut is veel sneller van de grond gekomen. In korte tijd had Erlend een keur van producers om zich heen verzameld die hem voorzagen van springerige beats waarover hij zijn nuchtere beschouwingen zong. Was Unrest een bewuste keuze? Erlend: "Ja, het was een bewuste beslissing. De producers belden mij niet op. Ik moest wel want als ik vier of vijf maanden in Berlijn stil zou zitten, moet ik vanzelf muziek maken want alles wat ik hoor neem ik mee. Van unconsiousness naar counsiousness. Ik heb een ander woord nodig om het moeilijker te laten lijken...(iedereen lacht)." Eirik valt in: "Zoals Rumsfeld zei: er zijn dingen die je weet dat je ze weet, er zijn dngen waarvan je weet dat je ze niet weet en er zijn dingen die je niet weet dat je ze niet weet. Hij verwisselde zinnen van Freud. Hij had het over the known known en the unknown known. Het is grappig hoe je een toespraak kan schrijven om mensen te verwarren. De regering Bush is erg goed in het verwarren van mensen. Wat was eigenlijk de positie van Nederland in Irak? Hebben jullie soldaten gezonden? Waren jullie onderdeel van de coalitie?" Na op z'n Balkenendes uiteen te hebben gezet wat de overwegingen van Nederland waren vervolgt Eirik. "Hetzelfde dus als Noorwegen. Geen deel uitmaken van de coalitie en twee weken later soldaten sturen. Wij staan ook onder Brits commando."

Erlend mengt zich nu ineens serieus in het gesprek. "Het is echt niet oké! Het gaat er gewoon om hoe Amerika dit doet. Op een gegeven moment kun je het niet meer belonen." We weten nu allemaal dat de redenen om binnen te vallen niet bleken te kloppen. Onlangs bestempelde een door de Amerikaanse regering ingestelde onderzoekscommissie dat de door de CIA aangedragen redenen lariekoek waren. Maar is een inval hoe dan ook niet geoorloofd? Ook niet als er een wrede dictator aan de macht is die zijn eigen bevolking onnodig laat lijden? Eirik: "Het ging om de massavernietigingswapens en Amerika heeft die ook. Waarom mag het ene land het wel en het andere het niet? Je kunt zeggen dat het mag omdat de VS democratisch is en omdat ze een bepaald niveau van civilisatie en ethische principes hebben maar de waarheid is dat het ethische niveau van de VS niet veel verschilt van het Irakese niveau onder Saddam. Ze vallen gewoon een land binnen omdat ze bang zijn. Dat is voor de VS de reden. Dat is ongeveer hetzelfde als Hoessein die Koeweit binnenviel." Het is toch waarschijnlijker dat het met oliecontracten van doen heeft? Amerikaanse bedrijven zijn de eersten die in aanmerking komen voor grote contracten in Irak. En Cheney was toevallig ooit een hoge piet bij een van die bedrijven. Dat soort banden worden wel vaker gesuggereerd. Erlend: "Inderdaad, ze willen alletwee olie!" Eirik redeneert stoïcijns door. "Het gaat erom dat het ongeveer dezelfde manier van redeneren is. Logisch geredeneerd mag de VS ook geen massavernietigingswapens hebben." Maar daarbij kun je dus wel stellen dat het leven onder Saddam dus geen pretje was. Is dat niet al reden genoeg - los van de implicaties met betrekking tot andere dictaturen? "Het is een moeilijke vraag omdat mensen in Irak ook nu met angst leven. Daarnaast is het zo'n gespannen regio waar alles verweven is. Het is misschien wel net als met Joegoslavië en Tito. Toen hij doodging barstte de oorlog los en spatte het land uiteen, misschien gebeurt dat daar ook wel." Erlend: "Maar Bush weet dit niet. Het is ook niet aan hem om kansen te nemen voor andere mensen en dat doet hij dan weer wel." Probeert hij nu met een psychologisch spelletje de omliggende landen ook niet democratische hervormingen door te laten voeren? Erlend gaat verder: "Ja, maar Saoedi-Arabië is bijvoorbeeld toch al aan de kant van de VS. Ze zeggen wel dat ze er tegen zijn maar verdienen ondertussen veel geld en zijn daar maar al te blij om. Er is daar een heel vreselijk leiderschap maar er wordt niets van gezegd omdat zij op de Amerikaanse manier zaken doen."

De band heeft een sterke mening over wat er gebeurd in het Midden-Oosten. Waarom vinden we geen politiek terug in de liedjes van Kings Of Convenience? Eirik: "Het meest politieke wat wij kunnen doen is niet politiek zijn in onze muziek. Ik denk dat de wereld niet erger is dan het geweest is in de afgelopen 100 jaar. Denk bijvoorbeeld aan het aantal doden in oorlogen, dat is ongeveer even hoog gebleven. Het verhaal van de War on Terror heeft zoveel invloed op de wereld en als wij daarover zingen doen we er aan mee. Wij zeggen fuck you door over de liefde te zingen. Bob Marley is de enige waarvan ik vind dat hij het goed kan. Hij was persoonlijk in zijn kunst maar bleef politiek. Dylan had meer een white smart kid approach. Hij las kranten over Vietnam en werd toen boos. Marley ervoer het zelf. Zwart zijn, een land van vrijgemaakte slaven, hij had integriteit. Wij zijn meer het Dylan-type. We groeiden op in middenklasse gezinnen waar de krant werd gelezen en die aan politiek deden. Wij hebben niets om bang van te zijn…"

Riot on an Empty Street is uitgebracht door Labels/EMI
» Lees de recensie

http://www.kindamuzik.net/interview/kings-of-convenience/de-oude-nieuwe-plaat-van-kings-of-convenience/6765/
Meer Kings Of Convenience op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kings-of-convenience