Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
KindaMuzik zit gezellig met vier van de vijf bandleden van King Me in het zonnetje in de ruime achtertuin van Deventenaar Michael Milo en zijn vrouw en medebandlid Janneke. De sfeer is ontspannen, een tikje landerig. "Dus daar gaat ons imago", zegt Michael. Is er überhaupt sprake van een imago bij King Me? De nieuwe plaat, Them Brawlers, die KindaMuzik naar deze Hanzestad brengt, is hoe dan ook een bijzonder werkstuk, imago of niet.
Goud van Oud
Wat tegen King Me spreekt, is dat de band een beetje buiten de tijd lijkt te staan. Niet dat dit Michael Milo veel deert. De periode van de florerende Deventer gitaarscene met bands als Birdskin, Cords en Blue Guitars is voorbij. Hoewel die Cords opnieuw begonnen zijn. "Die zijn natuurlijk 'goud van oud', net als wij", grapt Michael. De scherpste opmerking van vanmiddag komt van Ritske Venema, de uit Raalte afkomstige drummer achter de donkere zonnebril. Venema is ook bandlid van Birdskin. Maar die cultformatie, bekent Ritsema hier tot ieders verbijstering, is de afgelopen week opgehouden te bestaan.
King Me heeft een naam hoog te houden in Nederland als lofiband, net als Birdskin dat had en een verwante band als Club Diana die ter sprake komt. Over lofi zegt Michael: "Het gaat erom dat we de goede take kiezen die de juiste sfeer vangt. Dat is belangrijker dan naar de buitenwereld kijken en je afvragen hoe je een publiek aan je moet binden. Wij nemen wel degelijk alles in een studio op en daar moet je ook goed voor betalen. Dus hoezo lofi? Wel heb ik thuis een demostudio en daar ontstaan onze liedjes tamelijk lofi. Maar we zijn dus niet zo lofi, dat we de goede takes opzettelijk weggooien."
Melancholische topliedjes
'Gimme Lies', het oren teisterende vierde nummer van de nieuwe King Me-cd, behield een plekje op de plaat. "Ik wilde een kras op de plaat zetten," zegt Michael, "en iets vervelends maken dat iemand nét niet afzet. Voor het contrast." Een contrast dat overtuigend werkt, want direct na het gekras volgt misschien wel het mooiste liedje dat Michael en King Me ooit maakten, het gevoelige 'Raged Nights'. King Me grossiert in dit soort eigenzinnige, melancholische topliedjes, zoals Pavement ze ook maakte. Dan is het krassende liedje ervoor snel weer vergeten. "Ik vind het leuk om een beetje te zieken met die track", grinnikt Michael van onder de klep van zijn petje.
De kenner weet dat de bandnaam is ontleend aan een song van de Palace Brothers, de groep van Will Oldham toen die nog ontroerende platen maakte. Michael: "Die muziek was het eerste wat ik kende dat zo rammelde en helemaal oprecht en puur was. Voor mij was dat belangrijk. Het is ambachtelijkheid die niet vrolijk maar wel toevallig en heel mooi klinkt. Ik ben geen liefhebber van bands die alles keurig opnemen. De laatste tijd ben ik niet meer zo met Will Oldham bezig, omdat hij nu meer streeft naar perfectie. Ik heb hem wel intensief gevolgd. De muziek waarvan ik houd heeft iets met toeval en schetsmatigheid." Onmiddellijk vallen andere namen, die van Pavement en Sonic Youth.
Ideeën
King Me is een band en geen project van Michael Milo, zoals her en der gesuggereerd wordt. Toch begint alles steeds bij hem. "Ik begin met de liedjes te schrijven. En dan ga ik met die liedjes naar mensen en als zij niet weggaan heb je een band. Of je zoekt andere mensen. King Me is maar één keer alleen mijn band geweest. Toen heb ik met producer Corno Zwetsloot opnamen gemaakt in de studio en daar per liedje verschillende mensen bij gezocht." Michael geeft meteen toe dat hij het alleen niet zou kunnen. "Wat ik doe, is beperkt. Dus is het leuk als je andere mensen met andere ideeën om je heen hebt. Dat is veel spannender."
http://www.kindamuzik.net/interview/king-me/king-me-grossiert-in-eigenzinnige-en-melancholische-liedjes/20403/
Meer King Me op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/king-me
Deel dit artikel: