• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

KELLEY POLAR BESPEELT VERLEGEN SYNTHESIZERS

Met het debuut Love Songs of the Hanging Gardens zorgde Kelley Polar eind 2005 voor een kleine sensatie. De 12-inches die in voorgaande jaren onder de naam Kelley Polar Quartet verschenen waren bij de house-elite al goed gevallen. Polar maakt elegante, hypnotiserende neodisco met een opvallende rol voor de altviool en strijkarrangementen. Is Polar een brave conservatoriumstudiebol of ruimtewezen op een missie? Tijd voor een gesprek.

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 25 januari 2006

Love Songs of the Hanging Gardens is een verzameling pure popliedjes die thematisch op slimme wijze liefde vermengen met kosmisch verlangen (zie titels als ‘Cosmological Constancy’, ‘Black Hole’ of ‘My Beauty in the Moon’), naadloos hypermoderne productie in disco laten verzinken en zo iets nieuws creëren waarin je soms vage echo’s van andere artiesten als 4-Hero, Arthur Russell of Scritti Politti herkent.

Dansmuziek heeft van tijd tot tijd nieuwe liedjes nodig, maar vaak ontkom je niet aan het idee dat vocalen op een track zijn ‘geplakt’ zonder echt iets toe te voegen. Ik vraag Polar of hij zelf een verklaring heeft waarom zijn liedjes anders zijn, en of dit een expliciete doelstelling is geweest.
“Het is misschien het resultaat van een gebrek aan ervaring met het schrijven van zowel liedjes als dancetracks. Dus in plaats van het een of het ander te proberen is het vooral aanklooien met wat er in mijn hoofd speelt. Meestal begin ik met het maken van een track en hoor ik vrij vroeg in het proces de melodie, zodat het hopelijk niet klinkt alsof het er op het laatste moment op is ‘geplakt’. Ik ben ook niet echt onderdeel van een scene. Ik ga zelden naar clubs, en meestal woon ik alleen, heel erg afgelegen in een kleine boshut zonder enige buren in de wijde omgeving. Dus de muziek is vooral beïnvloed door dingen uit de eind jaren zeventig, vroeg jaren tachtig die ik recentelijk heb ontdekt. En ik houd contact met mijn kosmische broeders en zusters, die tijdloos zijn in hun begrip van de oneindige capaciteit van tijd en ruimte…”

Vergeleken met de 12-inches die je over de jaren hebt uitgebracht als Kelley Polar Quartet voelt het album als een ‘echt’ album, in de oude zin van een verzameling liedjes. De 12-inches waren meer groove-georiënteerd, hypnotiserend. Is dat een tweedeling die je blijft aanhouden?
“Voor de 12-inches was ik echt bezig om tracks voor de dansvloer te maken. Iets wat moeilijk voor mij is omdat ik zelden compleet ben opgegaan in dansmuziek. Ook al ben ik er dol op en heb ik er veel respect voor, zeker gezien het feit hoe moeilijk het is om een echt goede groove te creëren. Voor het album suggereerde producer Morgan Geist dat ik eens moest toegeven aan de ‘popliedjeskant’ van mijn persoonlijkheid. Vroeger bracht ik vaak tracks mee met rare vocalen, en Morgan zei dan iets van ‘uh, dat is een goede track maar niemand gaat dat ooit draaien met die vocalen of die rare break!’ Ergens volgend jaar zou het leuk zijn om nog een tracky Kelley Polar Quartet EP te maken aangezien ik het gevoel heb dat ik de laatste tijd veel meer over grooves heb geleerd. Helaas zijn twee leden van het kwartet aan het afkicken en een ander is het land uitgezet, dus ik moet nieuwe muzikanten vinden… Het zijn extreem duistere figuren, die andere leden van het kwartet. Ze zitten vaak in de gevangenis, always up to no good.”

Het gebruik van strijkinstrumenten in dansmuziek is geen onbekend verschijnsel, in ieder geval sinds ‘Love to Love You, Baby’ en dan langs Arthur Russell, ‘Strings of Life’ naar Faze Action en jezelf. Waarom denk je dat ‘mechanische’ genres als disco en house zich zo aangetrokken voelen tot het gebruik van zulke instrumenten?
“Lastig om te beantwoorden. Behalve dat toen disco begon en evolueerde uit soul en R&B, grote strijkersgroepen al veelvuldig werden gebruikt. Aangezien de muziek vaak op zoek was naar een weelderig, groot geluid van absoluut exces, denk ik dat de symfonische geluiden hierbij goed pasten. Maar als je naar die vroege discoplaten luistert is het verbazingwekkend hoe verschillend de strijkers van plaat tot plaat klinken. Discoproducers waren uitermate creatief en divers. Zelfs als de liedjes echt stupide zijn wordt er vaak een verbazingwekkend geluid gebruikt. Arthur Russell is misschien een uitzondering, omdat hij opgeleid was als strijker. Dat was voor hem waarschijnlijk de natuurlijke manier om zijn ‘stem’ te laten horen. Voor mij is dat in ieder geval waar. Wanneer er een mooie melodie in mijn hoofd zit is het gewoon makkelijker voor mij om het op de altviool te spelen dan het te sequencen op een keyboard - daar kan ik echt geen hout van.”

Je gebruikt op het album veel kosmische metaforen. De hoes bestaat uit die fantastische, door de Hubble-telescoop gefotografeerde geboorte van sterren, wat mooi contrasteert met de intieme kwaliteit van de muziek. Is dit het resultaat van een lange fascinatie of zijn het gewoon goede metaforen voor de grootse gevoelens van liefde?
“Het is een langdurige interesse, aangezien ik vroeg in mijn leven realiseerde dat ik niet op aarde ben geboren, maar eigenlijk een vluchteling ben. Dus het album is een van de vele subtiele en niet-zo-subtiele manieren om mijn aanwezigheid kenbaar te maken aan mijn ruimtebroeders en -zusters, in de hoop dat ze weer contact met me opnemen. Ik kan gelukkig stellen dat dit proces zeer succesvol is geweest. Ik weet dat die hele space-trip oud en versleten kan overkomen maar voor mij is het zeer persoonlijk. De manier waarop KRS-1 spreekt over de Bronx of LL Cool J over Queens; zo spreek ik over ruimte.”

Spelen er eigenlijk nog andere muzikanten op de plaat mee en kun je een tipje van de sluier oplichten over de opnamen? Je muziek bezit een zekere organische kwaliteit, bijna alsof grote delen live zijn ingespeeld zonder noemenswaardige hulp van computers.
“Alle strijkinstrumenten en vocalen zijn door mij gedaan, met uitzondering van twee basnoten die gespeeld zijn door mijn vriend Max. Niet om op te scheppen hoor - de reden waarom het allemaal door mij is gedaan, is dat ik geen vrienden heb in de buurt waar ik woon. Max was een vriend die in Boston woonde, ongeveer twee uur rijden. Maar hij kreeg een goede baan bij een orkest in Newcastle. Dus ik moest de rest zelf doen. Mijn producer Morgan heeft een vriend James, die nog trompet meespeelt.”
“Een van de dingen die ik van Morgan heb geleerd, en ik denk dat hij het weer heeft geleerd van oude disco platen, is om echt veel aandacht te besteden aan de geluiden die je gebruikt. Het is makkelijk om een software synthesizer aan te zetten, of een plug-in, of een Reason-instelling te gebruiken, maar als je een verschillend of organisch geluid zoekt dan moet je dieper graven. Soms spendeerde Morgan ontzettend veel tijd aan het zoeken naar een geluid dat slechts een fractie van een seconde verschijnt en daar kon ik wel eens gek van worden. Maar uiteindelijk maakt het een groot verschil. Het logische vervolg zou zijn dat je je eigen synthesizers of computers bouwt, wat ik geprobeerd heb maar daar ben ik niet slim genoeg voor. Al heb ik groot respect voor mensen als Aphex Twin of Gavin Russom, die het wel lukt.”
“Wat betreft het opnameproces. Ik heb het album vrij snel gemaakt, maar dat was waarschijnlijk omdat ik de meeste dingen in mijn eentje kon doen zonder anderen te hoeven sturen. Daarom kwamen er veel computers bij kijken. Weet je dat wanneer mensen schaakcomputers programmeren, ze, in plaats van een oneindige lijst vaste regels opstellen die de computer moet volgen, keuzes moeten maken? Want er zijn er teveel, dus je moet selectief zijn. Door die keuzes krijgen die programma’s en computers een persoonlijkheid die vaak op die van hun programmeurs lijkt. Deze computer is agressief, dat programma is bedachtzaam, enzovoort. Synthesizers hebben het hetzelfde. Er zijn melancholische synthesizers, zorgloze, boze en saaie. Die van mij is verlegen.”

Hoe zit dat met je interesse in achttiende en negentiende-eeuwse muziek. Is dat een puur academische interesse of leef je die muziek, bijvoorbeeld door boeken over en uit die tijd te lezen? Is het anders dan muziek waarbij je bijvoorbeeld herinneringen aan je jeugd hebt?
“Er was een periode in mijn leven waarin ik heel veel klassieke muziek uit die tijd speelde, dus ik heb er veel van gehoord en het is deel van mijn muzikale persoonlijkheid. Er is echt waanzinnige muziek in die traditie, waarin je een lange tijd kan rondhangen zonder verveeld te raken: Schubert, Bach, Stravinsky enzovoort.
Wat betreft herinneringen aan die tijd: van mijn ruimtebroeders en -zusters mag ik ruimtereizen in detail bespreken, maar over tijdreizen laten ze me op dit moment alleen subtiele hints toe...”

http://www.kindamuzik.net/interview/kelley-polar/kelley-polar-bespeelt-verlegen-synthesizers/11770/
Meer Kelley Polar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kelley-polar