• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Julia P. maakt het goed na jaren van afwezigheid

Zes jaar na haar laatste plaat is Julia P. nog steeds een eersteklas songschrijfster. Het zojuist verschenen Making Up for Lost Time maakt dit zonneklaar. KindaMuzik sprak met Julia P. af in het statige café-restaurant op spoor één van het Amsterdamse Centraal Station, dat nog altijd de sfeer ademt van de negentiende eeuw, toen architect P.J.H. Cuypers het liet bouwen.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 17 februari 2006

Zoals aangekondigd draagt Julia een felrood jasje als herkenningsteken, al weet ik natuurlijk wel hoe ze eruitziet. Jaren geleden zag ik haar al optreden toen ze op het punt stond door te breken na de verschijning van haar debuutplaat Crazy Scenes with…. Onlangs dook ze op in het voorprogramma van Television in Tivoli, alwaar ze solo de dure hoofdact het nakijken gaf. Ik zwaai naar Julia en ze loopt naar mijn tafeltje.

Julia P. Selection
Zo open als de Amsterdamse overkomt, zo gesloten spreekt ze over haar eigen songs. Het helpt niet echt als ik haar zeg dat anderen haar hogelijk prijzen. Julia P. praat met een nonchalance over haar werk alsof het niets bijzonders is wat ze doet. Schijn bedriegt. Er is veel veranderd sinds ze haar naam Julia P. Hersheimer verkortte tot Julia P.: “Julia P. Hersheimer was de naam die ik had toen ik nog een band had. Daarna ging ik solo en toen koos ik voor Julia P., om het onderscheid duidelijk te maken. Vind je het niet raar als ik alleen door was gegaan onder precies dezelfde naam als die van de band?”

Inmiddels heeft Julia een nieuwe band geformeerd. “De Julia P. Selection, ja. Eerst dacht ik aan de Julia P. Experience, maar Julia P. Selection vond ik leuker. Daarin spelen ook Robert Müter en Frank Sloos. Robert ken je van Kek 66 en The Kliek.” Met Müter zingt ze een duet en dat blijft een vreemde combinatie. Julia P.: “Ik zing inderdaad anders dan Robert, maar ik ben een fan van zijn werk, van allerlei sixties bands trouwens. Vind je onze stemmen een vreemde combinatie? Het is wel grappig dat onze stemmen zo verschillend zijn. Robert en ik: dat is een beetje de rocker en het meisje.”

Doe-het-zelver
Twaalf of dertien jaar na haar debuut is Julia in zekere zin terug op het punt waar ze ooit begon. “Op de plaat speel ik bijna alles zelf. Zo ben ik ook begonnen: met een viersporenrecorder. Mensen zeiden toen dat ik er een band bij moest hebben. Live met een band klinkt het dynamischer. In je eentje spelen is plezierig, maar niet altijd. Ik vind het wel het allerleukste om de liedjes alleen te maken. Ik heb daar nogal uitgesproken ideeën over en ik kan het resultaat zelf het beste beoordelen. Die werkwijze slaagt niet altijd, maar op deze plaat is alles behoorlijk goed gelukt. Mijn huidige band is een soort gelegenheidsgroep. We zitten niet voor eeuwig aan elkaar gebonden. Dat is eigenlijk mijn ideaal.”

Making Up for Lost Time is een mooi staaltje huisvlijt. Julia: “Mijn vriend heeft het schuurtje in onze tuin omgebouwd tot een geluidsdichte studio. Daar heb ik alles opgenomen. Er staat een drumstel waarop ik eerst zoek naar de drumpartij die ik nodig heb. Als die goed is, doe ik de gitaar en de bas en zo bouw ik het liedje op. Alle liedjes heb ik van tevoren op de gitaar geschreven, inclusief alle zangpartijen. Als ik weet hoe het liedje moet worden, ga ik oefenen. Dat doe ik al jaren zo, dus dat is niet zo moeilijk. Als ik drum, zing ik in mijn hoofd het liedje mee. Door de tuin loopt een kabel naar het woonhuis, waar de muziek gemixt wordt. Die techniek beheers ik niet. Een technicus of producer maakt het dan af.”

Tussen Making Up for Lost Time, die vorig jaar al op vinyl verscheen, en voorganger Victory zit maar liefst zes jaar. “Ik ben nooit gestopt,” zegt Julia. “Ik had gewoon geen zin meer om iets uit te brengen. Maar als je wordt gevraagd een plaat te maken, zeg je geen nee. Ik heb geen zin meer om het zelf te regelen, zoals ten tijde van Victory. Dat kost klauwen vol geld en je moet dan zelf overal achteraan bellen; daar ben ik niet geschikt voor. Mijn label Rosa Records en distributeur Sonic Rendezvous doen veel voor me.”

Een goed liedje
Is de titel van de cd een knipoog naar haar fans of wellicht naar haarzelf? Opnieuw houdt Julia P. zich op de vlakte: “De titel lijkt te slaan op de jaren dat ik niks van me heb laten horen, maar het is niet meer dan de titel van het laatste liedje. Een titel verzinnen is al moeilijk genoeg. Ik dacht eraan de plaat Hope for the Good te noemen, naar het vierde liedje, maar dat vond ik te hoogdravend.”

De nieuwe plaat staat weer vol pure popliedjes met een licht psychedelisch randje. Enthousiast vertelt Julia over haar liefde voor de popmuziek uit de jaren zestig en haar held Arthur Lee van Love. “Mijn eigen werk is niet erg veranderd sinds het begin. Een goed liedje herken ik meteen: het moet niet te saai zijn en ik moet het niet eerder gehoord hebben.”

Het klinkt als een bescheiden karakterisering van haar eigen songs, zoals ‘Last Bet’, dat gaat over iemand die nog een tijdje wil blijven leven, maar opgesloten zit in een lichaam dat er weldra mee ophoudt. Veel wil Julia er niet over kwijt. “‘Last Bet’ is inderdaad heel persoonlijk, maar ik vertel er liever niet te veel over. Ik ben het met je eens dat het een zwaarder liedje is.” Ze lacht vriendelijk. “Vind je me gesloten? Ik wil de interpretatie van de luisteraar gewoon niet in de weg zitten. Ik ben wel trots op het meerstemmige deel van dit liedje; dat geeft het iets bijzonders.”

Noodzaak
‘Een vreemd soort carrièretje’ noemt Julia P. haar reeks platen en optredens tot dusverre. Ze spreekt het uit met veel gevoel voor understatement. “Voor mij was het met Julia P. Hersheimer al snel duidelijk dat we geen grote naam gingen worden. Zolang er vooruitgang in zit, denk je: ‘leuk, we gaan door’, maar op een gegeven moment ga je wat anders doen in je leven, een baan zoeken bijvoorbeeld. Ik zal heus wel muziek blijven maken. Het is toch een soort noodzaak om dit te doen.” Al is het niet helemaal op de manier van vroeger, want ze mag dan weer helemaal alleen haar muziek in elkaar zetten; met de huidige techniek is het rammelende van haar liedjes er een beetje af. Julia: “Knutselen is van vroeger. Met een mindere partij neem ik geen genoegen meer. Aan deze plaat heb ik heel serieus gewerkt.”

http://www.kindamuzik.net/interview/julia-p/julia-p-maakt-het-goed-na-jaren-van-afwezigheid/11948/?newwindow=true/mailmailmail/mail/mail/mail
Meer Julia P op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/julia-p