• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Josh T. Pearson: verhalenverteller die zich niet laat onderbreken

Als frontman van Lift to Experience bracht Josh T. Pearson begin deze eeuw een spannend dubbelalbum uit, tegenwoordig maakt hij als solo-artiest treurige countrysongs. KindaMuzik ging op pad met de Texaan die praatgraag is, maar niet altijd een gesprek aan wil gaan.

Tekst: Gabriela van der Lans

Publicatiedatum: 06 juni 2011

Het is twee minuten lopen van de Concerto aan de Utrechtsestraat naar de kerk De Duif aan de Prinsengracht, maar Josh T. Pearson is al na een dertig seconden kwijt. Hij is ergens blijven hangen, iemand heeft hem tegengehouden, iets heeft zijn aandacht getrokken. Met zijn baard, intense blik, motoriek en luie Texaanse tongval is Pearson een verschijning waar mensen op straat naar willen kijken, en niets lijkt hem een groter plezier te doen dan ze het spektakel te geven waar ze op hopen.

Ernstige grappen
Bij de Duif aangekomen is Pearson onder de indruk van de kerk. Maar ook vermoeid, heel erg vermoeid. De afgelopen maanden hebben uit bijna niets anders bestaan dan reizen. Zin om te praten heeft Pearson altijd wel, maar zin om mee te gaan in iemand anders' gesprek niet. Dat kan de vermoeidheid zijn, maar het maakt ook deel uit van de natuurlijke wisselwerking met zijn omgeving. Of hij in is voor wat vragen beantwoordt hij met een dromerige interesse in de kerkbeschilderingen. Hij zit zo diep in zijn wereld dat het moeilijk te peilen is of hij er überhaupt ooit uit komt of dat hij vanuit die positie anderen in de maling neemt.

Josh T. Pearson - Woman When I've Raised Hell

Tegelijkertijd is hij in geen enkele rol meer in zijn element dan in die van verhalenverteller, waarin hij voor niets dankbaarder en van niets afhankelijker is dan zijn aandachtige luisteraars. Kleine verhalen, anekdotes van vroeger. Zoals dat hij zijn eerste optreden op zijn twaalfde gaf op een talentenavond op zijn middelbare school. Twee zelfgeschreven nummers, 'Oh Lord' en 'Listen, You Atheist', bezorgden hem twee avonden op rij staande ovaties. Dat hij bloednerveus was en ongelofelijk verlegen. Dat alcohol heel veel helpt. Hoe moeilijk het is om op die leeftijd christen te zijn. Die laatste twee zijn weer grappen, maar ook weer echt niet. Zijn we aan huilen of aan het lachen? Pearson zweeft er ergens tussen en geeft geen enkele aanwijzing waar jij zou moeten zitten.

Verhalen verzamelen
"Ik werkte ooit bij een oud stel; ik kookte hun maaltijden. Iedere dag vergat zij weer wie ik was en vroeg ze aan de vreemde bebaarde man in haar huis wat hij kwam doen. Haar man had zijn hoofd nog maar zijn lichaam niet meer, zij juist haar hoofd niet meer en haar lichaam wel. Op een dag keek ik wat televisie in hun woonkamer. Ik stond op, draaide me om, en mijn blik vond de zijne. Ik kon er niet van loskomen, hij ook niet - we zaten vast. Toen zei hij het beste wat hij had kunnen zeggen om de situatie te redden: 'Ik weet niet meer of je naar mij aan het kijken was of ik naar jou.' Hij had duizenden van die oneliners verzameld in zijn leven."

Pearson heeft net zo'n verzameling van moppen en spreuken; de grap die hij aan de een vertelt, vertelt hij vijf minuten later zonder enige gêne en met dezelfde ironische toon aan de volgende en daarna tijdens het optreden aan het publiek. Hij speelt zogenaamd altijd in grotere zalen, hij is zich vanochtend vergeten te scheren, zijn jasje is nog nooit gewassen en stinkt, waar zijn toch de meisjes in het publiek. Het is allemaal erg flauw, en een verwarrende en vreemde gewaarwording om hem dezelfde dijenkletsers keer op keer te horen herhalen - alsof hij ze steeds op iemand nieuws uitprobeert. Maar de grappen doen het tijdens de optredens goed; in contrast met de zwaarte van de muziek is het bijna een opluchting dat iemand die in zijn werk zo'n intense emotie blootstelt zichzelf ook zo kan demystificeren door zichzelf in de zeik te nemen.

Vaders
Op het trapje aan de voorkant van de kerk kijkt Pearson naar het publiek dat langzaamaan komt binnendruppelen. Toeschouwers en artiest zitten elkaar in stilte aan te staren. "Wat denk je dat hij doet, in het dagelijks leven?" Pearson wenkt naar een meneer die naast zijn zoon zit op de voorste rij. "Eigenlijk ben ik daar jaloers op, vaders die samen met hun zoon dingen ondernemen." Pearsons vader is onlangs overleden, iets waar hij tijdens zijn optreden zonder rem de draak mee steekt. "Ik wil ook wel kinderen. Maar dat duurt waarschijnlijk nog even. Vier, vijf jaar. Iemand ontmoeten, verliefd worden. En nee, ik zou niet willen dat ze muzikant worden. Tenzij ze niet anders kunnen. Ik zal ze wel een paar akkoorden op de gitaar leren. Zodat ze indruk kunnen maken op school." Pearsons voorprogramma begint en hij duikt een zijkamertje in.

Nieuwe rol
Het vermoeide personage van voor het optreden is na het optreden verdwenen: Pearson is volledig opgeleefd, energiek, blijft zo lang als het kan praten met toeschouwers die hem willen bedanken. Zingend en fluitend ruimt hij zijn gitaar op. Hij is de lolbroek van de groep waar iedereen zijn telefooncamera voor tevoorschijn haalt wanneer hij flauwe poses aanneemt naast de beelden in de kerk. Morgen is hij weer in een ander land en zo gaat het alsmaar door. Dit is hoe Pearson zichzelf voedt.

Josh T Pearson - Thou Art Loosed

Bovenste foto door Steve Gullick.

http://www.kindamuzik.net/interview/josh-t-pearson/josh-t-pearson-verhalenverteller-die-zich-niet-laat-onderbreken/21695/
Meer Josh T. Pearson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/josh-t-pearson