• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

John Parish voelt zich vrijer dan ooit

John Parish verwierf wereldwijde roem als producer van onder meer PJ Harvey, Sixteen Horsepower en Goldfrapp. Minder bekend is hij als muzikant en componist. Op zijn nieuwste album, Once Upon a Little Time, kroop hij voor het eerst in vijftien jaar weer achter de microfoon. Vergezeld door zijn nieuwe, half-Italiaanse band voelt de Brit zich vrijer dan ooit.

Tekst: Ute Egghe

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 16 januari 2006

John Parish leert Polly Jean Harvey in 1987 kennen op het feestje voor haar achttiende verjaardag. De twee worden vrienden en Polly stapt in de band van Parish, Automatic Dlamini genaamd. Nu, bijna twintig jaar later, kennen we John Parish als de producer van PJ Harvey. Maar laten we niet vergeten dat hij in de eerste plaats muzikant is. Hij speelde gitaar voor bandleden van onder meer Portishead en The Bad Seeds, maakte de soundtrack voor de Vlaamse film Rosie en bracht in 2002 zijn eerste soloplaat uit, How Animals Love. Zijn nieuwe plaat Once Upon a Little Time’is het eerste album in vijftien jaar waarop Parish als leadzanger naar voren treedt.

Parish: “Ik voelde me vroeger heel ongemakkelijk als ik optrad. Ik speelde de rol van podiumbeest in plaats van mezelf te zijn. Ik wilde liever gewoon muziek spelen en platen produceren. Bovendien heb ik met de meest geweldige zangers en zangeressen gewerkt, wat mij nog minder motiveerde om zelf te gaan zingen.”
De afgelopen jaren is hij nooit gestopt met het schrijven van teksten. Na het overwegend instrumentale How Animals Love besefte hij dat het volgende album weer mét zang moest zijn. “Maar ik wist nog niet wie de zang op zich zou nemen. Dat hoefde niet per se door mezelf te gebeuren, maar de nummers op de nieuwe plaat zijn zo persoonlijk dat ik in feite geen andere keuze had.”

Bevrijdend groeiproces
Dat hij met dit album in het spotlicht stapt om erkenning te krijgen als muzikant in plaats van producer, wil hij niet gezegd hebben: “De mensen mogen dat denken, maar ik doe gewoon wat me interessant lijkt op het moment. Het is geen bevlieging, waarbij ik naar de wereld wil roepen: Hey, it’s me! Het publiek zal trouwens de échte John Parish te zien krijgen. Ik kruip niet meer in een rol van podiumbeest. Ik ben nu omringd door bandleden bij wie ik me op mijn gemak voel en met wie ik heel goed kan samenwerken. Er zullen nog meer albums volgen!”

Na zijn vorige plaat is Parish vaak naar Rome gereisd om het album van de Italiaanse Nada te produceren. In die periode leerde hij de bassiste Giorgio Poli en de technicus Marco Tagliola kennen. In Sicilië pikte hij Marta Collica op en met de vertrouwde Jean-Marc Butty erbij was de band compleet. De helft van de band bestaat uit Italianen en dat heeft een grote invloed gehad op Parish tijdens het maken van Once Upon a Little Time. Parish: “Wat me bevalt in Italië is de andere manier van werken. In Engeland hebben ze een air van: ik ben een popster, dus ik beslis wie er in de studio mag rondlopen. In Italië moet je met zo’n houding niet aankomen. Alles verloopt er spontaner, minder strak georganiseerd. Dat levert soms een chaotische situatie op, maar het werkt in elk geval heel bevrijdend. Vooral het vele optreden, terwijl de liedjes nog in de maak waren, was fantastisch. In plaats van het strikte schema -eerst opnemen, dan toeren- kon elk nummer nu een groeiproces doormaken voordat het op het album kwam. Die manier van werken was voor mij ideaal.”

Idealen
John Parish heeft zijn wilde haren geruild voor kortgeschoren grijze, maar zijn bakkebaarden verraden dat hij een man van de rock-'n-roll blijft. Maar hij doet dit wel op een andere manier: vroeger streefde hij idealen na, nu heeft nuchterheid een plaats gekregen. “Ik heb gemerkt wat een prestatie het is om gewoon te léven”, zegt hij, “Je eigen leefwereld is al ingewikkeld genoeg, laat staan de wereldproblematiek. Niet dat ik me daar niets van aantrek, maar ik voelde vooral de noodzaak een persoonlijk album te maken. Als jonge snaak schopte ik tegen het grote onrecht. Nu ben ik oud genoeg om zeker te zijn dat ik me over vijf jaar niet zal schamen over iets dat ik nu zing. Ik wil hiermee niet zeggen dat jongeren niet mogen dromen. Integendeel. Idealen zijn meer dan ooit nodig, maar kleine dingen kunnen ook een grote invloed hebben. Vandaar het woord little in Once Upon a Little Time.”

Het nummer ‘Boxers’ doet misschien niet aan het alledaagse denken, maar daar heeft Parish een verklaring voor: “Aan de ene kant gaat het over de vechtsport. Die fascineert me enorm. Het is een primitieve, extreme sport die ik niet begrijp. Al dat geweld, de pijn... Aan de andere kant zegt het nummer ook iets over relaties. De strijd tussen twee mensen kan ook hard zijn. ‘Boxers’ lijkt misschien een rustig liedje, maar de latente spanning is duidelijk voelbaar. Dat is mijn manier om een dreigend conflict weer te geven.”

Optimisme
Het nummer ‘Boxers’ en in feite ook de rest van het album zweeft ergens tussen het rustige Sea Changes van Beck en het donkere Bubblegum van Mark Lanegan. Een vergelijking die Parish niet zegt te herkennen, noch als singer-songwriter, noch als producer van zijn eigen album: “Ik denk dat ik te zeer betrokken ben met het album en dat de nummers zó persoonlijk zijn, dat ik onmogelijk gelijkenissen met anderen kan horen. Ik vind de beide albums wel heel goed, vooral Bubblegum is subliém. Once Upon a Little Time is duidelijk een minder duister album. Hier en daar schuilt er droefheid in mijn nummers, maar ik vind dat het optimisme overheerst.” Daar zit misschien zijn dochter Hopey voor iets tussen. Zij kwam tijdens de zangopnames even langs in de studio en begon spontaan op het orgel te spelen. Papa Parish stopte met zingen, keerde de microfoon naar de versterker van het orgel en liet de tape lopen. Het resultaat is te horen in het vrolijke ‘Sea defences’.

België
John Parish mag dan thuis zijn in Italië, ook in België is hij geen onbekende. Hij speelde samen met Stef Kamil Carlens van Zita Swoon, produceerde I Like Girls in Russia van de Gentse band Thou en componeerde de soundtrack van de Vlaamse film Rosie. Daarvoor ontving hij in 2000 de juryprijs tijdens de Internationale Filmmuziek Biënnale in Bonn. Parish: “België is het eerste land waar mensen me erkenden als muzikant en componist, in plaats van me louter als ‘de producer van PJ Harvey’ te zien. Dat is allemaal begonnen toen Patrice (Toye, regisseuse, UE) me vroeg om de soundtrack voor Rosie te maken. Dat was echt een fantastische ervaring.”
Parish houdt ook van de Belgische muziek: “De muziekscene is er zo gezond en onafhankelijk. Er leeft hier zoveel. Volgens mij ligt dEUS daarbij aan de basis. Die band heeft duidelijk een pioniersrol gespeeld. Ik zou heel graag eens met die band samenwerken. Schrijf dat maar op! (lacht)”

Na Rosie heeft Parish nog andere aanbiedingen gekregen om soundtracks te maken. Op zijn nieuwe album is ‘Water road’ geschreven voor de Amerikaanse onafhankelijke film Water. Parish: “Water gaat over Long Island, een eiland in de VS, waarop een gemeenschap leeft. Op een dag wordt er een jonge vrouw uit het water gehaald. Het water is uiteraard de rode draad in de film. Verder ben ik volop bezig met een compositie voor de Nederlandse dramareeks Waltz, die over een modern circus gaat. Of tenminste probéért modern te zijn (lacht). ”

De serie Circus Waltz is vanaf het najaar van 2006 te zien op Nederland 3.

http://www.kindamuzik.net/interview/john-parish/john-parish-voelt-zich-vrijer-dan-ooit/11717/
Meer John Parish op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-parish