Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op Freaks R Us laat Heil weer met verve horen hoe gemakkelijk hij de elementen uit techhouse, electro en techno naar zijn hand zet. De plaat klinkt als de synthese van wat er de laatste tien jaar in de techno gebeurd is, zonder de voor hem zo typische soundscapes. “Ik had gewoon heel veel zin om muziek te maken die hapklaar is voor de dansvloer. Als ik aan een nieuwe plaat begin, probeer ik natuurlijk een verhaal te vertellen. Deze keer is het een beetje een liefdesverklaring aan de fans en de clubs geworden.”
1998
Tracks als ‘Warrior of Light’ en ‘All for One’ zijn inderdaad niet mis te verstane statements: de filters draaien dol, de drums klimmen naar een machtige climax en de bassen vallen meedogenloos hard in. Welkom in de wondere wereld van de techno waarin dit dé ingrediënten zijn voor waar het allemaal om draait: kicks voor op de dansvloer. Freaks R Us voert ons terug naar het magische jaar 1998. Techno was net tot volle wasdom gekomen. ‘When I Rock’ van Thomas Schumacher, ‘Ballpark’ van Joey Beltram en ‘The Bells’ van Jeff Mills waren destijds de klappers en behoren nu tot het collectieve geheugen van elk rechtgeaard technoliefhebber.
1998 was ook het jaar dat de jonge Duitser Johannes Heil op overweldigende manier debuteerde met Reality to Midi. Heil zette op zijn eerste lp de toon voor zijn latere werk met warme en overweldigende bassen, ingebed in een harde, uitgepuurde sound. ‘Paranoid Dancer’ van dat album hoort evenzeer thuis in het bovengenoemde rijtje legendarische platen. Heil, aanvankelijk dj, zette zijn eerste schreden op het pad van producer in het gevolg van Heiko Laux en diens gerenommeerde label Kanzleramt. Sindsdien bracht Heil bijna jaarlijks een plaat uit die wars van elke doctrine en muzikale smaak van het moment zijn typische sound uitdraagt.
Heilstyle
Heil is een groot liefhebber van filmmuziek. Het is een inspiratiebron die in zijn beste werk telkens opduikt. De combinatie van barokke soundscapes - soms met pschedelische en symfonische elementen - en strakke elektronische beats staat ondertussen wegens een gebrek aan referentiekader simpelweg bekend als Heilstyle. Een absoluut hoogtepunt in zijn oeuvre is Future Primitive’ (2000), een zeer verrassend elektronisch album met naast het etherische, dreigende ‘Golden Dawn’ ook enkele indrukwekkende, grauwe en hoekige downbeattracks. 20.000 Leagues under the Skin (2003), hoewel inhoudelijk minder divers, is misschien wel zijn meest radicale plaat. Het is eigenlijk één lang nummer met meditatieve elementen als rode draad tussen de verschillende stemmingen en tempo’s. Zijn maxi’s en de hoezen ervan hebben vaak mythische thema’s (‘Isis & Osiris’, ‘The Seven Seals of Revelation’, ‘Der Lowe von Judah’) en maakt zijn versie van techno tot wat gothic metal is voor rockers.
Wij-gevoel
De laatste jaren trekt Heil in zijn werk opnieuw de kaart van de clubs, waar hij nog altijd een grote verbondenheid mee voelt. De titel van zijn nieuwe album verwijst daar ook uitdrukkelijk naar. Heil praat ook met een uitgesproken liefde voor de clubscene: “Ik wilde met deze plaat terug naar de clubs: muziek maken die daar gedraaid kan worden en de band met die scene weer aanhalen. Uiteindelijk zijn we allemaal ‘freaks’, verenigd en gelijk, toch op dat ene moment.”
Het is ook Heils antwoord op de versplintering die enkele jaren geleden in het wereldje ontstond toen techno opeens heel repeterend werd en er als reactie daarop verschillende scenes ontstonden: “Plots was je fan van Detroit, óf van minimal, óf van electro. Ik volg die hokjesmentaliteit niet en een heleboel andere producers doen dat gelukkig evenmin. Ik vind dat er nog steeds hele goede platen verschijnen, maar je moet er natuurlijk naar op zoek gaan.”
Emoties
Als Heil muziek maakt, gaat daar geen groot plan aan vooraf; het gebeurt allemaal heel intuïtief. Heil wordt haast lyrisch als hij probeert uit te leggen hoe hij muziek wil maken. “Het belangrijkste is dat ik erin slaag om een grote variëteit te laten zien van wat ik kan. Ik wil nieuwe geluiden en technieken gebruiken om mijn gevoelens te vertalen in elektronische muziek. Natuurlijk speelt het materiaal dat ik gebruik daar een grote rol in - er staat een hele batterij synthesizers in de studio - maar uiteindelijk zijn dat slechts hulpmiddelen om mijn emoties in muziek te vertalen, ze haast vloeibaar te maken.”
Het klinkt misschien wat gewichtig voor iemand die in wezen behoorlijk stevige techno maakt, maar afgaande op zijn producties en de grote ernst in zijn stem, geloven we Heil op zijn woord. Ook op Freaks R Us staat weer een heel mooi georkestreerd en zelfs ontroerend slotnummer, ‘The First’, dat Heil met behulp van Ralf Hildenbeutel componeerde. De titel is in meer dan één zin toepasselijk, verklaart Heil: “Voor mij is klassieke muziek en haar harmonieën nog altijd de hoeksteen waar ik als muzikant op teruggrijp. Een gewone popband doet dat, ik doe dat en zelfs heel veel metalbands, ieder op zijn eigen manier.”
Toekomst
Het ligt voor de hand dat Heil zich ooit zal storten op soundtracks. Daar bestaan tot op heden geen plannen voor, maar hij wil het zeker niet uitsluiten. “Het is een schitterende uitdaging om de muziek te maken voor een sciencefictionfilm, maar ik ben gelukkig met wat ik nu doe en dat zal voorlopig nog even zo blijven. Naarmate ik ouder wordt, zal de beat zich meer en meer laten domineren door mijn leeftijd, maar ik heb geen haast!”
http://www.kindamuzik.net/interview/johannes-heil/johannes-heil-een-met-de-freaks/12413/
Meer Johannes Heil op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johannes-heil
Deel dit artikel: