• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Johan Derksen: Op zoek naar de mooie dingen

De hoofdredacteur van Voetbal International heeft al een lang en rijk leven achter zich. Als nuttige linksback speelde Johan Derksen bij clubs als Go Ahead Eagles en MVV. Na zijn sportieve carrière stortte hij zich eind jaren '70 op de voetbaljournalistiek. Zijn column Linkspoot deed menig speler huiveren en zijn interviews met Johan Cruijff trokken veel aandacht. Tussen alle werkzaamheden door was hij ook altijd fanatiek met muziek bezig.

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 09 februari 2004

Ook voor wie niet van voetbal houdt is Derksen een aantrekkelijke persoonlijkheid. De manier waarop hij elke week bij Voetbal Insite (RTL5) zijn mening verkondigt over de stand van zaken binnen de voetbalwereld levert namelijk leuke tv op. Hij is recht voor zijn raap en put uit een grote voorraad anekdotes. Dat heeft hem inmiddels veel aanhangers, maar evenzoveel tegenstanders opgeleverd. Zijn betweterigheid stoort sommigen. Maar misschien komt de grootste irritatie wel voort uit het feit dat de man het gewoonweg te vaak bij het rechte eind heeft. Ook strijdt hij met het woord als wapen en een sigaar in de hand tegen de antirooklobbyisten en Marokkaanse jongeren die zijn stad Gouda terroriseren. Over zijn grote liefde muziek horen we hem minder vaak. Nu hij zijn favoriete country, blues en soul elke dinsdagavond op Business Nieuws Radio mag draaien, is daar verandering in gekomen.

U staat bekend als een groot fan van Neerlands grootste bluesband Cuby & The Blizzards. Wat trok u zo aan in deze muziek?
"Eigenlijk niet zo veel. Ik ben opgegroeid in het Drentse dorp Rolde. Harry Muskee (Cuby) kwam daar vandaan en ook Eelco Gelling (gitarist), die een goede vriend van mij was. Zo ken ik die jongens en toen ze plaatjes gingen maken bleken ze als bandje uit de provincie alle hippe groepen uit het westen van het toneel te spelen. En dat was een soort erkenning voor onze provincie, want wij waren opgegroeid met een minderwaardigheidscomplex. In het westen waren ze bijdehanter, brutaler en beter. Wij kwamen er toen achter dat dat eigenlijk helemaal niet zo was. Want Eelco Gelling was de beste gitarist van Nederland. Dat was onze Clapton. Daar konden die Haagse en Amsterdamse bandjes niet aan tippen."

De blues in het algemeen had u echter op een jonge leeftijd al te pakken?
"Ik ben opgegroeid met de rock-'n-roll. Daarna kwamen die beatbands en dat vond je leuk. Maar al gauw ga je selecteren. Want The Beatles en Wayne Fontana & the Mindbenders had je wel gehoord. In Engeland kreeg je toen The Animals en dat was dan al wat beter. Them met Van Morrison. John Mayall. Toen kwam ik al een beetje in de blueshoek te zitten. Cuby & The Blizzards sloten daarbij aan. Van daaruit kwam ik bij de singer-songwriters terecht en ben ik erg geïnteresseerd geraakt in Amerika. Ik ben daar heel veel naar toe gegaan en dan maak je weer kennis met andere muzieksoorten en denk je: 'ja goh dat is het toch wel'. De progressieve country. Niet de country met witte cowboyhoeden, maar de alternatieve country vind ik heel mooi. En sommige facetten in de soul. Ik heb eigenlijk een heel brede smaak."

U trok al naar Amerika in uw voetbaltijd?
"Joh, ik ben een voetballer van dertien in een dozijn geweest. Dat is nu niet belangrijk. Ik ging achter mijn bandjes aan en dat is redelijk maniakaal geweest hoor. Dat je voor een optreden naar Amerika reisde. Ik heb altijd al mijn geld in de muziek gestoken. Ik ben een echte collector ook."

U wordt veel gesignaleerd op platenbeurzen inderdaad.
"Daar moet je niet te veel geld naar meenemen want je vindt altijd wel wat. Omdat ik ook veel gereisd heb achter de voetballerij aan kwam ik in de gekste landen en daar heb ik hele mooie dingen gevonden. Als ik vrij was, ging ik altijd op zoek naar obscure platenzaakjes.
Ik heb een lijst van artiesten die ik verzamel. The Righteous Brothers, P.J. Proby, Mickey Newbury, Dion DiMucci, David Clayton Thomas en de Engelse beatbands uit de zestiger jaren.
Het gaat mij alleen om de albums, niet om vage persingen of wat dan ook. Het wordt steeds moeilijker om iets te vinden. Dat is het nadeel van verzamelen. De lol is er een beetje vanaf. Het is nog maar zelden dat ik ergens een LP zie waar ik al jaren naar op zoek ben. En kom je hem al tegen dan vragen ze woekerprijzen, want het verzamelen is een beetje uit de klauwen gelopen. Ik was laatst in Engeland en daar vroegen ze zomaar drieduizend pond voor een LP. Dat gaat me te ver."

Allemaal muziek uit de jaren zestig. Was vroeger alles beter?
"Niet beter nee. Ik ben verzamelaar, maar wanneer ik zo'n collector's item ergens ontdek en ik draai 'm dan denk ik nou dat luister ik geen tweede keer want dat lijkt nog geeneens op muziek. Kijk, het waren natuurlijk rammelige bandjes met middelmatige muzikanten en de platen werden in slechte studio's opgenomen. Het hield niks in. Het is de sport van het verzamelen. Tegenwoordig met alle apparatuur en uitstekende muzikanten is de muziek geweldig vooruitgegaan."

U hebt geen hoge pet op van autoriteiten en heeft tot een paar jaar terug altijd lang haar gehad, als een symbool voor onafhankelijkheid. Is dat gevoel nu weg?
"Ach, je moet niet in het sprookje geloven dat iemand met lang haar er goede normen op nahoudt en iemand met kort haar niet. In beide categorieën heb je ze. Het is heel makkelijk. Iedere lul kan naar de kapper en iedere lul kan een pak kopen. Dus als je er gesoigneerd bij wilt lopen zegt dat niks over je.
Vanaf na mijn diensttijd tot mijn vijftigste heb ik lang haar gehad. Ik was zo'n beetje de enige nog in Nederland. Op een gegeven moment heb ik in een gekke bui tegen de kapper gezegd 'Haal het er maar af'. Ik heb drie weken lang het idee gehad dat ik in m'n blote kont liep. Ik werd op het idee gebracht door een interview met Don Henley van The Eagles. Hij zei: 'Vroeger stond lang haar voor onafhankelijkheid en vrijheid, maar intussen zijn in Amerika de langharigen rednecks die voor racisme zijn en mensen met kort haar zijn juist de onafhankelijken.' Dat is ook zo, dacht ik. Ik wil niet meer bij dat zooitje horen."

U heeft nu het programma 'The Way I Feel Tonight' op Business Nieuws Radio. Hoe bent u daarbij terechtgekomen?
"Ik ken de directeur en van het een kwam het ander. Heel vroeger deed ik al wat voor Radio Londen, die zaten in zo'n trein op de Veluwe. Ik ben een radiohobbyist hè. Ik word er ook niet voor betaald. Het is tegengif voor mij. Ik ben de hele dag met voetbal bezig van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, zeven dagen in de week. En voordat je gaat denken dat voetbal belangrijk is moet je toch een hobby hebben. Even een andere wereld. Het is heerlijk om er een avondje uit te zijn met een Albert Heijn-tas vol cd's en een programmaatje te doen. Ik vind mezelf ook geen dj. Ik draai gewoon wat muziek die je doorgaans niet op de Nederlandse radio hoort omdat hier diskjockeys niet mogen draaien wat ze mooi vinden. Die krijgen van een of andere lul een lijst met wat ze moeten draaien. En dat zijn de commerciële dingen en honderd gouwe ouwen en daar blijft het bij.
We nemen het de mensen in Nederland wel eens kwalijk dat ze een slechte smaak hebben. Dat ze BZN leuk vinden. Maar dat kun je ze niet kwalijk nemen, want via de radio maakt men geen kennis met kwaliteitspop. De radio houdt de mensen dom.
Als ik heden ten dage de top40 zie –ik kijk het soms door in de krant- dan komt het wel voor dat ik over alle veertig plaatjes niks weet. Wie het zijn. Hoe het klinkt. Het interesseert me ook niet. Ik hoor het op de radio in de auto als behang en het spreekt me absoluut niet aan. Ik word nerveus van radio 3."

Hoe stelt u uw programma samen?
"Er zit geen wetenschappelijke gedachte achter. Soms wel een thema. Als Johnny Cash overlijdt of Bobby Hatfield, dan pak ik twee uur lang The Righteous Brothers. Niemand doet dat. Ik heb die vrijheid wel en vind het relevant om te doen. Roy Orbison is ook een typische artiest die het verdient om twee uur lang gedraaid te worden. Voor de rest houd ik het afwisselend met ook wat blues en soul."

In uw blad en op tv heeft u vaak het hoogste woord, maar op de radio blijft het bij korte introducties en de feiten.
"Ik erger me dood aan al die popi jopi discjockeys die je toespreken alsof je op de kleuterschool zit. Ik geef beknopte informatie. Over de artiest, cd en waar het opgenomen is. Ik ben niet op de radio voor de grote egotrip waarin ik aan het woord moet zijn. Korte zakelijke informatie en veel muziek."

Hoeveel luisteraars trekt u ongeveer?
"Ik heb geen idee. Daar maak ik me niet druk om. Ik draai die plaatjes voor mezelf en heb een kostelijke avond."

U had niet het gevoel dat u als een tweede Mart Smeets zou worden afgeschilderd, aangezien hij een vergelijkbaar programma ('For the Record') maakt?
"Oh, dat interesseert me niet. Mart Smeets niet en wat de mensen van me denken nog minder."

Er is binnen het programma speciale aandacht voor het Nederlandse product.
"Ja, daar heb ik een rubriek voor bedacht 'Het Slot van Nederland'. Het Nederlandse product raakt namelijk ondergesneeuwd. Wij hebben fantastische zangers die nooit aan de bak komen en thuis niks zitten te doen, terwijl meneer Bauer die helemaal niks kan top of the bill is. Een Borsato die vijf keer De Kuip uitverkoopt. Het is toch te gek voor woorden. Wat te denken van een Kaz Lux. Theo van Es (The Shoes), uitstekend! Gus Pleines (The Bintangs), geweldig! The Buffoons uit Enschede, betere close-harmony heb ik nog nooit gehoord. Johnny Kendall is misschien wel de allerbeste zanger van het land. Die kan met één vinger meer dan Lee Towers met tien. Nooit succes gehad. Ja, in '64 met 'St. James Infirmary'. We hebben echt talent, maar het blijft beperkt tot het buurthuis."

Is het juist niet zo dat het met Nederlanders altijd net niet is?
"Net wel dus! Als zij in Amerika woonden en een goede platenmaatschappij hadden, waren ze heel groot geweest. Nederland is te klein voor kwaliteitsmuziek. Als je hier iets moois maakt worden er maximaal drie- tot vijfduizend stuks van verkocht en daar kun je niet van eten."

Welke nieuwe artiesten vindt u heel goed?
"De allerbeste songwriter van het moment vind ik Tom Russell. Een geweldige man. Min of meer een mislukte schrijver eigenlijk. Hij heeft nog een paar jaar in Scandinavië en Ierland gewoond. Hij zingt dan ook veel over Europa. Nu woont hij in El Paso, Texas. Jimmy LaFave vind ik heel goed. Eric Taylor, Steve Earle uiteraard, maar die is al een beetje te groot. Joe Ely is okay. Je hebt heel veel goede."

Gaat u nog vaak van concerten?
"Jazeker. Ik ben iedere week wel op pad, waar in het land dan ook."

Wat vindt u van de sfeer in de zalen?
"Een verademing. Ik sta graag rustig in een hoekje achterin te genieten. Bij het voetballen zit ik ook iedere week. Daar wordt altijd gevochten en moet je goed uitkijken dat je niet terechtkomt in de charge van de Mobiele Eenheid. Een wereld van verschil."

Bent u nog steeds betrokken bij het Take Root festival?
"Oude vrienden van mij organiseren dat en zodoende zit ik in de aanbevelingscommissie. Ik kwam dit jaar met Mickey Newbury aanzetten maar die vond het toen helaas nodig om te overlijden.
Met Blue Highways vind ik het het beste festival van Nederland. Beetje lullig alleen dat Assen uit de richting ligt en ze daarom minder publiek trekken dan Blue Highways, terwijl het programma vaak beter is. De absolute wereldtop staat daar maar ze komen nooit boven de tweeduizend mensen."

Heeft dat ook niet een beetje te maken dat het zich in een grauwe schaatshal afspeelt?
"Ja, maar als ik Tony Joe White kan zien zal het mij een worst zijn of hij nou in Carré optreedt of in de IJselhal. Zo vaak komt die niet."

U ageert vaak tegen de commercie in het voetbal. Heeft dat ook de overhand gekregen in de muziek?
"Ik ageer nooit tegen de commercie, zonder dat zou er geen voetbal of muziek zijn. In de muziek zijn de mensen nog zelfstandiger. Niet monddood gemaakt door mediatrainers. Maar de hele grote mensen in de muziek zijn ook kwalletjes. Mag je ook tien minuten bij op audiëntie voor drie vraagjes. Daar zou ik me ook niet voor lenen. En ja, als ik op mijn achttiende multimiljonair was geweest, zou ik ook een heel vervelend ventje zijn geworden…
Singer-songwriters zijn nog heel toegankelijk. Die zijn nog blij met elke publiciteit die ze krijgen. Het is heel hard werken voor de kost. In kroegen optreden om aan hun eten te komen. Als je voor die muziek kiest weet je: ik wordt niet rijk. In Nederland zijn dit soort artiesten ook veel populairder dan in Amerika. Ze weten niet wat ze meemaken als ze hier in Vredenburg mogen optreden. Met de meest trotse verhalen gaan ze dan naar huis."

Wat zijn uw favoriete muziekbladen?
"Ik vind Mojo erg goed, dat lees ik met veel plezier. Aloha, Record Collector. Rolling Stone houd ik bij om te weten wat er in Amerika doorbreekt."

Kijkt u daar ook met een professioneel oog naar?
"Vooral naar de layout dan. In Amerika en Engeland zitten daar twintig art-directors op zo'n blad te zweten. Ik steel in die zin nog wel eens wat voor mijn eigen blad."

Die bladen hebben wel een hoog ouwelullengehalte.
"Maar dat ben ik ook. Ik ben 55. In muziekkrant Oor staat betrekkelijk weinig wat me interesseert. Maar bij al die nieuwe bandjes zitten leuke dingen en dat luister ik ook trouw af. Als ik een goede recensie lees, dan haal ik het. Iets als The Long Winters bijvoorbeeld. En zo'n Ryan Adams kan ik geweldig waarderen. Rock N Roll ook ja. Heel goed dat hij van die verassende dingen doet. Het hoeft niet altijd een kermende Ryan te zijn over een verloren liefde. Dat vind ik prachtig hoor, maar dan plotseling heel verassend dit. En misschien komt hij volgende keer wel met een échte country plaat. Wie zal het zeggen? Ouderwetse authentieke nummers. Als hij nu Hank Williams-songs gaat opnemen wordt het een succes. Want alles wat hij nu uitbrengt verkoopt hè."

Is muziek ook een goed onderwerp om het met voetballers over te hebben? "Nee, die gaan voor René Froger helaas. Ik bezoek bijvoorbeeld altijd alle concerten van Van Morrison als hij in het land is. Ik heb Guus Hiddink er een keer gezien en Keje Molenaar. Maar voor de rest… Met voetballers kun je niet zinnig over muziek praten. Die hebben een heel oppervlakkige smaak. Tegenwoordig houden ze allemaal van R&B. Als je nooit verder kijkt, blijf je altijd oppervlakkig. De mooie dingen vind je in de speciaalzaakjes."

Muziek is dus het enige waar Cruijff geen verstand van heeft?
"Met Cruijff zat ik laatst in de auto en toen was er een goud-van-oudprogramma op de radio. 'Please Don't Tease' van Cliff Richard draaiden ze en hij zei toen: 'Dat is nog eens muziek!' Hij hield ook van Dave Berry. Vroeger met Ajax als ze naar het stadion gingen draaiden ze 'Love Me Do' van The Beatles om scherp te worden voor de wedstrijd."

Was u zelf een Beatles- of Stones-man?
"The Beatles vond ik interessanter. De Stones deden Amerikaanse rhythm&bluesbandjes na. Zij vielen alleen maar op om hoe ze eruit zagen. Middelmatige muzikanten die Chuck Berry naspeelden. Ik heb er nooit het geweldige van ingezien. The Beatles componeerden zelf en hebben een grotere rol gespeeld in de ontwikkeling van de muziek. Alles is eruit voortgekomen."

Is dat niet een beetje een clichégedachte, dat The Beatles zó belangrijk zouden zijn?
"Dat is geen clichégedachte, dat is mijn gedachte! Als jij dat vindt laat ik dat aan jou over. The Beatles hebben pionierswerk gedaan, deuren geopend waardoor allerlei nieuwe stromingen mogelijkheid kregen om zich te ontwikkelen. Het startschot voor de hedendaagse popmuziek gegeven."

Wat vindt uw vrouw van deze twee typische mannelijke hobby's: voetbal en muziek?
"Dat vindt ze nog altijd beter dan de hobby die Rob Oudkerk erop nahoudt. Het grote probleem bij mij thuis is dat ik een wat jongere vrouw heb - niet mijn eerste zoals je zult begrijpen. Die heeft een typische jarenzeventigsmaak en dat vind ik het ergste wat er is. Ik word doodgegooid met Pink Floyd en dat soort rommel. Zij heeft ook weer niks met mijn smaak. Maar mijn dochter van vierentwintig gaat vaak met mij mee naar concerten want die is opgegroeid met mijn platenkast. Die had op haar achtste The Beatles gehad en toen zat ze al bij Bob Dylan. Die was dus heel snel in haar ontwikkeling en zit nu ook bij de singer-songwriters."

Tot slot nog even over het discussie programma Voetbal Insite. U verschijnt daarmee elke week op televisie. Heeft u daar zo'n behoefte aan?
"Nee."

Waarom zit u er dan?
"Om mijn alimentatie te verdienen. Je denkt toch niet dat ik er voor Jan Lul ga zitten. Het is puur werk. Ik zit daar om mijn mening te geven. Vijf minuten van te voren kom ik aan en vijf minuten na de uitzending ga ik naar huis. Niks bijzonders."

Stoort het u dan niet dat u bijvoorbeeld recentelijk KNVB-directeur Henk Kesler liet lopen in het vraaggesprek?
"Ik laat niemand lopen. Ik geef mijn mening, net als Henk Kesler dat mag. Het is een live-programma. Je moet niet denken dat je Kesler kunt vangen. Die is heel zijn leven advocaat geweest. Die zijn zo glad als een aal. Kruipen overal onderuit, worden nooit boos, blijven altijd vriendelijk lachen. Die heb je haast nooit, weet je van te voren. Je kunt alleen zeggen daar ben ik het niet mee eens."

Wat vindt u van uw collega analyticus Hans Kraay sr.?
"Als Hans aan het woord is, wordt het al gauw saai. Een vreemde man. Met een stopwatch meet hij de tijd op die iedereen aan het woord is. Als hij te weinig aan bod gekomen is, dreigt hij met een advocaat. Het interesseert me niks wat hij van mij vindt."
(8 februari jl. werd bekend gemaakt dat Kraay sr. per direct is opgestapt bij Voetbal Insite. Als reden gaf hij aan niet meer tevreden te zijn met de rol die hij vervulde – AV)

Zijn zoon, Hans Kraay jr., vindt u wel vermakelijk?
"Als iemand op zijn twintigste zich aanstelt als een dorpsidioot dan is het iets dat bij die leeftijd hoort, maar als je vijfenveertig bent en je gedraagt je nog zo, dan ben je gewoon zielig."

Johan Derksen is hoofdredacteur van » Voetbal International.
The Way I Feel Tonight is elke zaterdag van 11:00 tot 13:00 te horen op » Business Nieuws Radio.
Voetbal Insite is elke maandag van 21:30 tot 22:30 te zien op » RTL5.

http://www.kindamuzik.net/interview/johan-derksen/johan-derksen-op-zoek-naar-de-mooie-dingen/5144/
Meer Johan Derksen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johan-derksen