• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interview met de doden: James Douglas Morrison (1943 - 1971)

In het kader van de literaire vrijheid grijpen de schrijvers van KindaMuzik overleden artiesten in hun kraag en vragen ze nog een keer het hemd van het lijf. Maandag 8 december zou Jim Morrison 65 jaar zijn geworden. Hoe zou hij de afgelopen 37 jaar in de hemel hebben beleefd? Tijd voor een gesprek in zijn stamkroeg in het hiernamaals.

Tekst: Lennaert Rooijakkers

Beeld: Martien Ontwerpt

Publicatiedatum: 01 december 2008

Aan het eind van de bar zit een bebaarde man een versleten pocketboek te lezen. Op de achtergrond klinkt zachtjes een oude John Lee Hookerplaat. De man tikt ritmisch met zijn cowboylaarzen tegen de barkruk mee op de maat van de muziek. Hij is het. De grootste rebel die de muziekwereld ooit heeft gekend. Boegbeeld der vrijheid voor een complete generatie. Beruchte verslaafde aan alles wat God verboden heeft. James Douglas Morrison kijkt even op, waarna hij vriendelijk zijn hand uitsteekt.

Hij laat direct een schaal sandwiches en wijn aanrukken, terwijl hij voor zichzelf nog wat whiskey bijschenkt. ''Iedere dag een fles van het huis'', zegt hij glimlachend. ''Dit is de enige plek waar ze me nog graag zien verschijnen. Ik geef hier ook twee keer in de week een lezing uit eigen werk'', maakt hij duidelijk.

Respect
''Mijn carrière als dichter is hier goed van de grond gekomen. Muziek? Dat is iets dat al heel lang geleden is afgesloten. Het boek was dicht. De albums met The Doors waren volgens afspraak gemaakt. En ik zou de volgende stap in mijn carrière maken, me profileren als dichter en als filmmaker. Misschien is deze plek daar nog wel geschikter voor dan Parijs. Mensen zijn hier geduldig. Er is hier geen haast, ze nemen de tijd om naar je te luisteren. Ze respecteren je en ik respecteer hen. Dat begon ik op aarde steeds minder te voelen.''

Respectloos, zo doet hij zijn oude bandmaten ook af, nu ze een aantal jaren geleden The Doors nieuw leven inbliezen. Het zit Morrison duidelijk dwars, want hij reageert getergd. ''The Doors zijn passé. Ray en Robbie man… They became the same as this whole bunch of fucking slaves… It's all about the money'', buldert hij. Dat is ook Morrison, ten voeten uit zelfs. Zo onvoorspelbaar als het weer, kan hij ineens van gentleman in een gevaarlijke gek veranderen.

Musketier
Al ziet hij het niet meedoen van drummer John Densmore aan het gebeuren als een pluspunt. ''Dat uitgerekend fuckin' John Densmore niet aan het zooitje meedoet, is nog het meest ironisch, ja.'' Morrison lag voortdurend met Densmore, die niet met de druk van de roem om kon gaan, in de clinch. Ook dreigde hij meerdere keren de band te verlaten als Morrison zijn gedrag niet zou verbeteren. Is John nu de enige echte overgebleven musketier? Even twijfelt hij en antwoordt dan: "In zekere zin wel, ja. Hij houdt voet bij stuk dat The Doors bestaan uit mij, hem, Robbie en Ray. Goed dat hij ook heeft afgedwongen dat ze onder een andere naam optreden. Dat waardeer ik wel aan hem. Al had ik hem eerder the kind of pussy gevonden die voor de financiële zekerheid zou kiezen.''

Hij heeft ze wel eens zien optreden. ''Meerdere keren, ik ga er weinig woorden aan vuilmaken. Maar ik kan me een openluchtoptreden in nota bene Nederland herinneren. Haha, ik was in een goede bui en heb toen de regen met bakken uit de hemel laten storten tijdens 'Riders on the Storm'. Dat soort dingen zijn nu eenmaal mogelijk, weet je. Hierboven."

Clown
Drinken doet hij nog steeds stevig, heel stevig zelfs. De barman fluistert dat het record aantal whiskeys op een avond al jaren op zijn naam naam staat: eenendertig stuks maar liefst. Een bizarre 'gave' die hij ook al op aarde bezat. Morrison zelfs is er erg laconiek over. ''Ik zette altijd overal records neer, al zullen de meeste kroegbazen hier dat niet zo snel toegeven, omdat ze me nooit meer in hun tent willen zien, laat staan mijn naam willen horen. Maar ach, dat hoort erbij. Al geef ik toe dat ik de eerste tien jaar mijn naam ook flink te grabbel heb gegooid. Daarna kwam John Bonham gelukkig, die compenseerde een hoop.''

''Goed, ik moet nu echt gaan'', zegt Jim en hij staat op. Hij draait de dop op de fles, steekt de fles in de binnenzak van zijn lange donkere jas. Nog even blijft hij in de deuropening staan en steekt een sigaret aan. Waarna hij spontaan in een lachsalvo uitbarst en KindaMuzik denkend aan een van zijn bekende uitspraken achterlaat. "I think of myself as an intelligent, sensitive human being with the soul of a clown which always forces me to blow it at the most important moments."

http://www.kindamuzik.net/interview/jim-morrison/interview-met-de-doden-james-douglas-morrison-1943-1971/17799/
Meer Jim Morrison op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jim-morrison