• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

‘Mijn ouders zijn nog nooit naar een concert van me geweest.’

Met zijn 21 levensjaren behoort Jamie T tot de jonge garde van de huidige Britpopgolf. Maar wat goed is komt snel, en hoewel zijn optreden op de London Calling november 2006 nog niet geheel overtuigde, doet debuut Panic Prevention dat wel: uitgesproken, aanstekelijke popliedjes gezongen in dat onweerstaanbare Londense accent. Jamie T. legt zichzelf uit.

Tekst: Jurgen van den Brand

Publicatiedatum: 12 maart 2007

“Op mijn vijftiende begon ik met liedjes schrijven. Iemand had een basgitaar bij ons in huis achtergelaten en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Gewoon omdat ik gek was van muziek. Meespelen met oude reggaenummers. En Rancid en The Clash. Maar die baspartijen bleken veel te moeilijk dus ben ik zelf maar nummers gaan schrijven die ik wel kan spelen.”

“Opnemen kwam iets later: ik speelde ook drums in een punkbandje. Met z’n allen hebben we toen wat geld uitgelegd om een viersporenrecorder te kopen. Daar heb ik soms wat op opgenomen. Het was handig om af en toe terug te horen waar je mee bezig was. Een echt doel had ik toen nog niet, nu ook nog niet trouwens.”

“Het enige wat nu speelt is dat je geld nodig hebt om te leven, dus het doel is nu om dat te regelen met mijn muziek. Als ik geen muziek gemaakt had, was ik waarschijnlijk naar de universiteit gegaan. Grafische vormgeving studeren.”

“Mijn vader en moeder hebben nooit veel met muziek gehad. We hadden vroeger ook geen platen of zo, ik heb dat op moeten pikken van vrienden. Ze zijn ook nog nooit naar een concert van me geweest. Niet dat ze me tegenwerkten, ze hebben gewoon andere interesses. Pas toen ik twee uur op de radio mocht presenteren als invallen voor Zane Lowe (populaire disc jockey op BBC radio 1, red.) beseften ze pas dat er misschien wel toekomst in mijn muziek zat.”

“Hoewel ik altijd naar veel verschillende soorten muziek heb geluisterd, van jungle tot punk, was het ook wel lekker om op mijn eigen kamertje te zitten en me door niemand de wet te laten voorschrijven. Niemand zei me dat ik niet over een gitaarmelodie moest rappen of twee muzieksoorten door elkaar gooien. Dat heeft me een hoop vrijheid gegeven, door niet met verwachtingen bezig te zijn, maar alleen met wat ik zelf wilde. Muziek die te bedacht is, is doorgaans shit.”

“London Calling in november was een vreemde ervaring voor me. Ik was erg hard aan het werk aan Panic Prevention, en kwam alleen over voor vijf uur. Er in en er uit. Dat was niet de ideale voorbereiding om een show neer te zetten. De volledige London Calling-ervaring heb ik dus helaas moeten missen. Ik heb ook geen andere bands backstage gesproken.”

“Sommige mensen zeggen tegen me dat het accent dat ik heb tegen me zal werken om groter te worden op wereldschaal. Mijn gedachten daarover zijn dat als je zo denkt dat je sowieso een beetje mesjoche bent. Ik zit hier met jou te praten in Amsterdam over een plaat die voor het grootste deel opgenomen is in mijn slaapkamer. Dat is voor mij al surrealistisch. Ik ben helemaal niet bezig met hoe populair ik kan worden, ik speel gewoon muziek. Voor mijn gevoel heb ik al gewonnen, ik zit me tenminste niet meer thuis te vervelen.”

“We hebben een keer als voorprogramma bij The Good, the Bad & the Queen gespeeld, de band van Damon Albarn. Voor mij was het heel apart om daar Paul Simenon van The Clash even te ontmoeten, toch een oude held. Het is gevaarlijk om mensen die je bewonderd te ontmoeten, voor je het weet zijn ze ontzettende eikels en kun je de platen niet meer horen. Maar Paul was cool, precies zoals hij moest zijn.”

“Door Zane Lowe ben ik ook in contact gekomen met Damon Albarn. Geweldige kerel. Hoewel hij al zo lang meedraait is hij altijd op zoek naar nieuwe en opwindende muziek. Zane vroeg me om samen met hem en Damon naar Mali te gaan. Dat was geweldig. Ik heb daar de muziek van Amadou & Mariam, Ali Farka Toure en Toumani Diabate leren kennen door Damon. Hij kent al die mensen daar en wist ons mee te nemen naar de goede plaatsen om muziek te horen. Ik ben nu aan het uitvogelen hoe die muzikanten met ritme omgaan.”

“Met de NME (invloedrijk wekelijks Engels muziekmagazine, red) heb ik een rare relatie. Het is eigenlijk ook geen tijdschrift, het is politiek. Als ik geen zin heb om interviews met ze te doen, wordt je afgezeken en ben je shit. Als je alles doet voor je ben je wekelijks de held. Ik had een tijdje geleden geluk. Aan vier belangrijke personen in de muziekindustrie werd gevraagd wie ze tipten voor 2007. Alle vier noemden ze mijn naam, zodat ik via een omweg toch positief in het blad kwam.”

http://www.kindamuzik.net/interview/jamie-t/mijn-ouders-zijn-nog-nooit-naar-een-concert-van-me-geweest/15034/
Meer Jamie-T op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jamie-t