Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“What’s the difference between a broodje and a sandwich?”, is het eerste wat Jamie Lidell vraagt. Hij bestelt iets op goed geluk, wat later een broodje met ham en zuurkool blijkt te zijn. Hij vindt het allemaal best. Het mag dan elf uur ’s ochtends zijn, van een ochtendhumeur heeft Lidell geen last. Hij heeft weinig reden om chagrijnig te zijn. Zijn nieuwe album Multiply werd overal lyrisch onthaald en hij speelt avond aan avond in uitverkochte zalen. Morgen keert hij voor even terug naar zijn oude thuishaven Brighton (tegenwoordig woont hij in Berlijn), gisteren heeft hij zich naar eigen zeggen prima vermaakt op het Impakt Festival in Utrecht.
Het mag best opmerkelijk heten dat een act van het Warp-label een album maakt dat door velen bestempeld wordt als ‘soulalbum van het jaar’. Voor zijn label was het in eerste instantie ook wel even schrikken, maar achteraf blijkt Lidell gelijk te hebben. Multiply biedt onversneden soul met een warme basis van echte instrumenten vermengd met elektronica. En hoewel het album bepaald zijn scherpe kantjes heeft, mag het voor zijn doen gerust toegankelijk heten. Maar wie hem een beetje kent, weet dat deze ommezwaai helemaal zo vreemd niet is. Zingen heeft hij altijd al gedaan, vooral in samenwerking met Christian Vogel bij Super_Collider. Daar was zijn stem verpakt in allerlei effecten en vrij donkere beats, nu was het simpelweg tijd om haar vrij te laten. Multiply is een album voor ’s ochtends, vindt Lidell zelf. En dat kunnen we van voorganger Muddlin’ Gear bepaald niet zeggen. Zijn vijf jaar geleden verschenen debuut is een lastig verteerbare elektronische splinterbom, in de traditie van Aphex Twin. Nu is het tijd voor iets anders: een soulplaat dus. Toch heten Lidells geestverwanten geen John Legend of Alicia Keys, maar Mocky, Gonzalez en Matthew Herbert. De eerste twee werkten mee aan Multiply, de laatste was met een remix-verzoek de inspiratie voor de ingeslagen weg: “Ik wist niet zo goed wat ik aanmoest met die track. Opeens kwam ik op het idee om het in Motown-stijl te doen. Dat was zo ontzettend leuk dat ik dacht: ‘dat moet ik vaker doen’.”
Ik wil mijn geld terug!
Wie ook op het podium een strakke soulshow verwacht, zal zich flink op het hoofd krabben. “Ik zie regelmatig mensen in het publiek staan: ‘Waar is de soulshow, wie is die vent? Ik wil mijn geld terug!’” Genade kent hij niet voor die paar argeloze zielen: zijn show zit doorgaans vol scherpe elektronica, zoals we die gewend zijn van zijn debuutalbum en zijn werk met Super_Collider. Waar bij veel live dance-acts onduidelijk blijft wat de artiest nu eigenlijk precies doet, is dat bij Lidell volkomen helder: hij zingt, beatboxt, samplet zichzelf, maakt live beats. De soulballads van Multiply gebruikt hij als een basis om op terug te vallen. “De liedjes blijven herkenbaar voor het publiek. Ik zoek zelf graag de extremen op, maar dat is misschien wel heel zelfingenomen. Daarom zing ik af en toe een liedje, zodat ik de apparatuur even kan laten voor wat het is.”
Het grootste geheim van zijn optredens is dat hij niet bang is fouten te maken. “Het is een manier om de weg te vinden. Als je door een bepaalde zone van onzekerheid heen gaat, kunnen er echt mooie dingen gebeuren. Als je niet door die zoekfase heen gaat, zul je daar nooit komen. Het is een beetje als jazz soms. Waarom zou het gevoel de weg kwijt te zijn een slecht gevoel moeten zijn?” Die uitspraak is typerend voor Lidells werkwijze. Elke kans zichzelf en zijn publiek te verrassen wordt aangegrepen. Geen optreden is echt hetzelfde. En net als je rekent op vreemde elektronica, treedt hij juist wél op met een volledige band, zoals onlangs in Londen met onder andere Mocky en Gonzales. “Het was echt een geweldige band. We hadden drie keer gerepeteerd. Sommige dingen pakten heel goed uit, andere iets minder, maar het was erg leuk.” Als hij - met zijn zangtalent - eens wat vaker zou oefenen en van de knopjes af zou blijven, zou hij ongetwijfeld rijker worden dan Robbie Williams. “Ja. Ik heb het wel een beetje laten liggen in mijn carrière. Daar kun je wel eens gelijk in hebben.”
Een apocalyptisch kantoor
In zijn vaste visual-maker Pablo Fiasco heeft Lidell een trouwe bondgenoot. De twee werken al zo’n tien jaar samen en kennen elkaar al uit Brighton: “We trokken veel met elkaar op, en we zaten met veel dingen op dezelfde golflengte. Na een tijdje begonnen we steeds meer te fantaseren over te gekke projecten die we zouden kunnen doen. Hij was altijd bezig zich allerlei onmogelijke dingen voor te stellen. We luisterden veel naar Sun Ra, maakten vreemde house. Dat was de omgeving waarin ik leefde, indertijd. Hij heeft ook veel invloed gehad op Muddlin’ Gear.”
De visuals van Fiasco hebben dezelfde basis als Lidells muziek: improvisatie. Getooid met een witte doktersjas en een enorme bril is hij gedurende het optreden in de weer met allerlei apparatuur om Lidell uit alle mogelijke hoeken te filmen. Het beeldmateriaal wordt live uiteraard gesampled. “Omdat we al zo lang samenwerken zijn we echt enorm goed op elkaar ingespeeld. Hij kan heel goed inschatten waar ik ongeveer heen wil, en kan daarom meegaan op mijn pad.” Volgens Lidell zijn er nog altijd genoeg dance-acts die spannende dingen doen met beelden. Hij noemt Squarepusher, Plaid, maar het meest gecharmeerd is hij van Eboman, die het afgelopen jaar een programma demonstreerde waarmee hij met zijn eigen lichaamsbewegingen beelden kon maken, samplen en scratchen. “Wat hij doet is echt geweldig, technisch gezien. Ik wil voor mezelf ook graag zo’n soort programma ontwikkelen, waarmee Pablo van alles kan doen op het podium.”
Lidell is bepaald niet bang om wat te experimenteren met zijn podiumsetting, getuige ook het project Echohce, dat hij onlangs deed met FM Einheit van Einstürzende Neubauten en kunstenaar David Link: “Ik wilde altijd al een keer een soort kantoorsetting op het podium maken. Met printers die boven het podium hangen en over iedereen heen printen. Uiteindelijk ligt er letterlijk overal papier. Ik stelde het voor bij wijze van grap, maar vertelde het de juiste mensen. We hadden ook enorme ventilators die al het papier over de mensen heen bliezen, waardoor je een soort apocalyptisch kantoor kreeg. David Link had een computer ontwikkeld die live op het podium de teksten voor de nummers genereerde, en die op het papier printte. Hij is absoluut een genie.”
Een kop vol scheerschuim
Lidells label Warp heeft een sterke reputatie op het gebied van videoclips. Een goede video hoeft natuurlijk niet duur te zijn. De clip van ‘The City’, de eerste single van het nieuwe album, wordt vertoond op het Impakt Festival. Het filmpje is gebaseerd op een eenvoudig maar effectief idee: we zien Lidell aan het begin met zijn gezicht vol scheerschuim, en gedurende het nummer scheert hij zich al zingende. “Ik doe graag wat er op mijn pad komt. De video van ‘The City’ is daar een goed voorbeeld van. Die hebben we geschoten op een 35 millimeter camera. Een vriend van me belde me op. Hij was aan het werk aan een grote muziekvideo, en had nog drie minuten film over. Daar hebben we dus een one shot video mee gemaakt. Vandaar dat de video ook iets korter is dan het nummer.” Het draait niet om een groot budget, maar om een goed idee? “Ja, dat zou wel zo moeten zijn. Een combinatie van de twee zou interessant zijn. Ik vind video’s maken eigenlijk een tamelijk decadente exercitie. Maar een video is wel een mooi document. We hebben met Super_Collider video’s gemaakt met een relatief groot budget. Dan vraag je je wel eens af: ‘hoeveel hebben we daar eigenlijk van terug gezien?’ Misschien kun je er beter nieuwe kostuums van kopen. Of al je geld uitgeven aan één paar schoenen!”
» Bekijk de video van ‘The City’
» Bekijk de video van ‘Multiply’
» Beluister het album Multiply
» Beluister Jamie Lidell live op Lowlands 2005 bij VPRO 3VOOR12
http://www.kindamuzik.net/interview/jamie-lidell/jamie-lidell-elektronicafreak-in-schaapskleren/11552/
Meer Jamie Lidell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jamie-lidell
Deel dit artikel: