Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Denk je het eens goed te doen door vooral in te prenten dat het Infadels zonder the is, krijg je van de olijke afgevaardigen van de band, zanger Bnann en gitarist Matt, te horen dat eigenlijk alles mag. “Kijk, ons album heet We Are Not The Infadels, wat feitelijk gewoon een piss-take is op al die mensen die denken dat wij daar heel zwaar aan tillen. Op de albumhoes staat alleen Infadels, omdat het woord ’the’ gewoon teveel ruimte inneemt. Zonder is krachtiger.” Belangrijker is de betekenis van de naam, waar wel degelijk over is nagedacht, aldus Bnann. “We hebben hiervoor in een andere band, Balboa, gezeten. Dat betekende niks, en werd uiteindelijk ook niks. Ik wilde nu iets dat niet middelmatig zou klinken. Toevallig hoorde ik rond die periode steeds het woord infidels. Bovendien is het de titel van een van Bob Dylans slechtste albums en ik dacht: wij zijn toch zeker wel zo goed als het slechtste album van Bob Dylan, nietwaar?”
Ongelovigen
De belangrijkste reden voor de – enigszins verbasterde – bandnaam is echter dat het ‘ongelovige’ betekent. Dat heeft voornamelijk betrekking op het mislukken van Balboa, zegt Bnann. Balboa nam op in te dure studio’s en werd onderdeel van de vroegtijdig gehemelde electro-clashscene, waar het meer leek te draaien om imago dan om muziek. Een typisch geval van de verkeerde muziek op de verkeerde tijd, vinden Bnann en Matt. “Balboa was gedoemd te mislukken, en deed dat ook. We geloofden destijds nergens meer in, maar als je naar de letterlijke vertaling van Infadels kijkt zie je dat het ook ‘niet gelovige in politiek en religie’ betekent. Wat in ons geval ook weer klopt.”
En zo komt alles samen. De band werd al snel opgepikt door het prestigieuze label Wall Of Sound, na het opnemen van een vier pond-kostende demo die onder meer bij John Peel op de mat belandde. Voor de band is diedo it yourself-mentaliteit van groot belang. “Dat hebben we ook geleerd in Balboa, dat het in feite nergens op slaat dat je de sound van jouw muziek laat bepalen door iemand anders, zoals een producer. Dat is belachelijk. We wilden aan het opnemen van onze plaat ook niet teveel geld besteden,” zegt Bnann.
“Het is heel eenvoudig gegaan. We hebben een lege ruimte opgezocht, die volgeplempt met microfoons, en zijn gaan opnemen op een computer met het muziekprogramma Logic erop”, vult Matt aan.
“Vonden we wel logisch,” lacht Bnann.
De Infadels laten zich dus geen regels opleggen, maar de band heeft wel als doelstelling om vooral modern te klinken. “We maken graag en veelvuldig gebruik van stokoude analoge synthesizers, crappy keyboards uit de jaren tachtig, en zelfs een oud kerkorgel, maar we hoeven niet te klinken alsof het 1960 is”, legt Bnann uit, “we willen klinken als een band van nu. Je ziet het met die hele eighties-revival die op het moment gaande is, dat ze soms niet alleen schaamteloos hun voorbeelden kopiëren, maar ook exact klinken als een band uit die tijd. Als ik die muziek wil horen, zet ik de originele band wel op. Een band als The Bravery klinkt precies als Duran Duran. Ik vind dat voornamelijk een belediging voor de originele band.”
Andere wereld
Toch hebben ook de Infadels inspiratiebronnen genoeg voor hun electro rock-‘n-roll. Niet alleen Primal Scream en Gang Of Four, ook verrassender namen als Zongamin en modern componist Steve Reich prijken op de lijst van voorbeelden. Matt veert op bij het horen van de naam Steve Reich. “I love Steve Reich!”, roept hij opgewonden, “hij is van grote invloed geweest op Underworld, waar ik toen ik jong was veel naar luisterde, en zo heb ik Reich ontdekt. Wat ik zo geweldig vind aan zijn muziek is dat het zo elliptisch is, het is zo anders. Het opent deuren naar een andere wereld en dat is precies wat wij ook willen. Je moet in een andere dimensie terechtkomen als je naar muziek luistert.”
Volgens Bnann kan het daarom heel goed zijn dat de Infadels na een aantal platen het experimentele pad gaan bewandelen. “Wij zijn wandelende tegenstellingen, dus zoiets zou heel goed kunnen. Daarna zullen we dan ongetwijfeld een enorme poppy plaat maken, want we blijven natuurlijk liefhebbers van het liedje.” Bnann komt al mijmerend over de ideale situatie uit op The Doors. “Die zetten op hun platen van die lange, uitgesponnen nummers, maar ook enorme poppy dingen als ‘Hello I Love You’. Dat kon gewoon, en dat willen wij ook.”
Vliegveldplafondschoonmaker
Eerst maar eens afwachten wat het album, dat halverwege januari uitkomt, voor effect gaat hebben. “We hebben niks met die hele hype-cultuur van tegenwoordig,” zegt Bnann. “Als mensen ons leuk vinden vinden ze ons leuk, en daar doen we het voor. Als muzikant wil je mensen grijpen, niet de pers. En dit grijpen bedoel ik natuurlijk niet in a sexual way,” lacht Bnann.
“Behalve de pers dan. Die willen we wél grijpen in a sexual way,” maakt Matt het droogjes af.
Het gebrek aan pretenties van de mannen van Infadels is opvallend. “Het is een voorrecht dat we de dingen kunnen doen die we nu doen”, vindt Matt, “vroeger maakte ik plafonds schoon op een vliegveld, nu doe ik dit. Hoe maakt iemand een vliegveldplafond schoon, vraag je je af? Met een heel lange stok en een heel zere rug.”
Bnann: “Het is het mooiste als je muziek een plek in het leven van mensen krijgt, of dat nu door middel van een feestje is of door heel iets anders maakt dan niet veel meer uit. Eigenlijk is het het allermooiste wanneer je klaar bent met een optreden en de mensen de zaal al uit zijn, de schoonmaker die de vloer staat te vegen een nummer van je aan het fluiten is. Dan heb je iets bereikt.”
http://www.kindamuzik.net/interview/infadels/infadels-wil-deuren-openen-naar-een-andere-wereld/11683/
Meer Infadels op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/infadels
Deel dit artikel: