• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Human League: willen we ze nog wel?

Na tien jaar afwezigheid is The Human League terug met een nieuw album en een nieuwe wereldtournee. De band is weliswaar gereduceerd tot een trio, maar ruim dertig jaar na oprichting is er verder eigenlijk weinig veranderd. "Dankzij de moderne technologie zijn de drums alleen wat luider."

Tekst: Denise Peroti

Publicatiedatum: 22 maart 2011

David Bowie noemde The Human League in 1979 "het geluid van de toekomst" en voor artiesten als Moby, Madonna en The Pet Shop Boys zijn ze van grote invloed geweest. Maar ook een nieuwe generatie door synthesizers gedreven acts, zoals La Roux, Little Boots en Lady Gaga, zien de synthpopband uit het Engelse Sheffield nog steeds als een inspiratiebron. En terecht.

Tien jaar stilte?
Hun grote doorbraak kwam in 1981 met de wereldhit 'Don't You Want Me', van hun meest succesvolle album Dare. Ook daarna scoorden ze hit na hit, met nummers als 'The Sound of the Crowd', 'Love Action' en 'Open Your Heart'. Gedurende deze periode verkocht de band wereldwijd meer dan twintig miljoen platen, om daarna nooit meer diezelfde successen te herhalen. Het dieptepunt werd bereikt in 2001, in de vorm van het laatste officiële album Secrets. Niet alleen kreeg het slechte kritieken, het matige succes zorgde er ook voor dat de band zijn platencontract met Virgin verloor.

Er werden geen nieuwe albums meer uitgebracht, maar de band bleef wel toeren langs zalen, die vaak toch nog behoorlijk vol waren. Tien jaar na dato zijn ze weer officieel terug, een comeback die wordt bezegeld met het nieuwe album Credo. Volgens zangeres Susan Ann Sulley (47) waren de afgelopen jaren niet direct moeilijk voor het gezelschap. "Het was eerder een andere tijd. Natuurlijk waren we zeer teleurgesteld dat Secrets het niet goed deed, maar we zijn altijd met veel plezier blijven optreden. We hebben nog een grote groep enthousiaste fans en voor hen wilden we graag op de podia blijven staan. Eigenlijk hadden we het best naar onze zin. En een tijdje geleden besloot Philip weer nieuwe nummers te gaan schrijven. Hij liet ze horen aan een vriend in London en zo is het balletje gaan rollen."

Geen fantastische zangers
Met Philip wordt Philip Oakey (55) bedoeld, de enige persoon die vanaf de oprichting bij The Human League betrokken is geweest. Voor het nieuwe album riep hij, samen met Sulley en zangeres Joanne Catherall (48), de hulp in van I Monsters. Dat producersduo uit Sheffield had in Engeland eind vorige eeuw een grote zomerhit met het nummer 'Daydream in Blue', een electrobewerking van 'Daydream' van het Gunter Kalmann Choir. Volgens Oakey betekende de samenwerking met het tweetal een nieuwe manier van werken voor de band. "Ondanks dat onze studio's zich in Sheffield vlak bij elkaar bevinden, hebben we voornamelijk apart gewerkt in onze eigen studio's. Alles werd via de computer uitgewisseld, dat ging heel snel en relaxed. We zijn erg tevreden over het resultaat; Credo is een elektronisch, syntpop- en discoalbum geworden. Eigenlijk muziek die we altijd al gemaakt hebben." Lachend: "Dankzij de moderne technologie zijn de drums alleen wat luider." Sulley vult aan: "De basis van onze muziek blijft altijd hetzelfde. We zijn geen fantastische zangers, eerder gemiddelde zangers. Dat is juist wat onze fans aanspreekt."

Wat die fans kunnen verwachten tijdens de nieuwe toernee? Niet alleen de hits maar ook veel nieuw werk, zegt Catherell: "We vinden het nog steeds leuk om nummers als 'Don't You Want Me', 'Mirror Man' of zelfs 'Electric Dreams' (geen officieel Human Leauguenummer, maar een solo-uitstapje van Oakey, red.) live te spelen. Het zijn onze nummers en daar blijven we trots op, we zullen ze altijd blijven spelen."

Volgens Catherell, die als achttienjarig schoolmeisje samen met de toen de zeventienjarige Sulley werd gevraagd om bij de band te komen, denken ze dan ook nog lang niet aan stoppen: "The Human League is ons leven, het is de enige baan die ik ooit heb gehad. We zijn al meer dan dertig jaar samen, we zijn bijna een soort familie. We houden allemaal van muziek en dat is wat ons bindt." Waarna ze er schaterlachend aan toevoegt dat haar vrienden en familie het een zeer glamoureuze baan vinden. "Van hen mag ik nooit klagen."

Progressief en nostalgisch
Glamoureus of niet, ook oude helden worden een jaartje ouder. Van de drie bandleden is alleen Oakey nog actief in de Engelse dancescene. Oakey: "Ik ga nog regelmatig naar clubs en luister veel naar nieuwe muziek. Meestal koop ik dance-compilaties. Ik houd van trance. Wat ik jammer vind aan de huidige muziekscene is dat alles zo snel gaat. Nieuwe bands of artiesten hebben geen tijd meer om zich te ontwikkelen. Het commerciële succes komt snel, maar gaat ook weer snel voorbij. Het gaat direct van underground naar mainstream. Tegenwoordig wordt er zelfs trance in het café gedraaid."

Verwacht hij nog revolutionaire ontwikkelingen op het gebied van elektronische muziek? "Nee, ik denk dat de ontwikkelingen marginaal zullen zijn. Er worden wellicht nog kleine stapjes gemaakt, maar ik voorzie geen grote ontwikkelingen. Toen The Human League startte, waren we progressief. Elektronische muziek met synthesizers was toen nog helemaal nieuw. Die tijd is voorbij. Muzikale vernieuwingen? Ik zie het niet meer zo snel gebeuren."

Onderste foto uit het archief, door Martijn Booij.

http://www.kindamuzik.net/interview/human-league/the-human-league-willen-we-ze-nog-wel/21359/
Meer Human League op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/human-league