Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zanger-gitarist Mike Montali en gitarist Jon Bonilla hebben het naar hun zin in Utrecht. Op een ontspannen en zomerse zondag in dB's eten zij met hun bandleden een maaltijd en nemen ze ruim de tijd voor KindaMuzik. De heren zijn in hun element. "Elke dag spelen, dat hebben wij nodig", meent Mike. "En verder bekijken we het van dag tot dag." Jon: "De ene keer staan we voor een kleine duizend mensen en de andere keer voor nog geen honderd. Maakt ons niet uit. Als we maar kunnen spelen."
Decennia
Debuut Ride on the Train kenmerkt zich door een sfeervol en tikje rommelig jarenzestiggeluid; opvolger Gets Loaded flirt met de jaren zeventig. We veronderstellen dat de nieuwe plaat de jaren tachtig induikt. Mike: "Haha, een vreselijk tijdperk, maar wel het favoriete decennium van Jon..." Jon (serieus): "We zullen ergens in het midden uitkomen met ons nieuwe werk. Er liggen al veel songs, die moeten we nog opnemen. Het gaat iets eigentijdser klinken dan “Ride”.
Is Gets Loaded geen vreemde carrièrezet? Mike: "Hoezo?" Omdat, zo betogen we, van een tweede plaat iets bijzonders wordt verwacht. Komen jullie doodleuk met een nagespeelde The Velvet Undergroundplaat, en niet eens hun beste. Jon: "Gets Loaded is niet als tweede plaat bedoeld, maar als een tussendoortje." Mike: "Het was iets speciaals voor Record Store Day. We speelden een eerbetoon aan Lou Reed in New York en hebben dat opgenomen. Het leek ons cool om die opname op Record Store Day op vinyl uit te brengen."
The Velvet Underground
Toch lijkt de cd Gets Loaded een reguliere release, althans hier in Nederland. Mike: "In Amerika verscheen die slechts in een oplage van vijfhonderd stuks." Waarom deze plaat gecoverd? Lou Reed was er zelf niet zo blij mee en stapte uit de groep nog voordat Loaded uitkwam. Mike: "Wij houden van deze plaat. We luisterden altijd naar Loaded en zijn die liedjes gaan naspelen. Het idee dat we deze plaat in New York een keer integraal zouden spelen heeft ons altijd beziggehouden."
Hollis Brown speelt de plaat van The Velvet Underground integraal, maar dan van achteren naar voren. Mike: "De bekende liedjes staan aan het begin van de plaat. Wij dachten dat de luisteraars zich een beetje zouden vervelen als ze die gehoord hadden en dan nog de hele plaat moesten uitzitten. Dus hebben we de spanningsboog omgedraaid, om het vers te laten klinken." Live speelt de groep niet de hele plaat, maar kiezen ze enkele bekende ('Sweet Jane') en minder bekende songs van Reed ('Train Round the Bend').
Analoog, rommelig en sfeervol
Het geluid van de platen van Hollis Brown is opmerkelijk. Aan de songs wordt hard gewerkt, maar de productie komt nonchalant en rommelig over, al is het resultaat warm en sfeervol. Mike: "We streven naar een reflectie van hoe we live klinken en we spelen in de studio met z'n allen tegelijk in dezelfde ruimte. Alles nemen we analoog op. Get it to the bare bones". Jon vult aan: "We gebruikten eenzelfde tapemachine (afgebeeld op de cd-hoes, RB) als The Rolling Stones ten tijde van Aftermath. Nogal een groot ding. Late jaren zestig, dat geluid zochten we ook."
Aangevuld met pianist en derde stem Adam Bock speelt Hollis Brown inmiddels een stukje strakker dan op de debuutplaat. En van de nieuwe liedjes, die de band live speelt, gaan er een paar door merg en been. Het gaat goed en het gaat hard met Hollis Brown. Mike relativeert: "We zijn al lang samen en hadden al veel uren in de band zitten voordat de eerste plaat uitkwam." Dit laatste blijkt zeker uit de shows die de New Yorkers in Nederland geven, van Den Haag via Utrecht tot in Raalte.
http://www.kindamuzik.net/interview/hollis-brown/hollis-brown-schudt-de-rootsmuziek-even-flink-op/25133/
Meer Hollis Brown op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hollis-brown
Deel dit artikel: