http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hidde van Schie: "Muziek is overal."
Hidde van Schie uit Rotterdam mag zich dan als kunstschilder en beeldkunstenaar heerlijk expressief uitleven in zijn atelier, aan zijn 'kluizenaarssongs' valt daar nauwelijks iets van te merken. "Ik zal proberen iets minder naar Bob Dylan te luisteren", klinkt het haast verontschuldigend aan de telefoon.
Tekst: Maurice Dielemans
Beeld: Dennis Wisse
Publicatiedatum: 22 september 2013
Van de in België woonachtige Rotterdammer verschenen dit jaar de twee korte cd's, The Mirror & the Razorblade en Dusty Diamond geheten. Bij die tweelingalbums hoort een schitterend vormgegeven en 24-pagina's tellend kunstboekwerk, in vinylformaat. "Die fascinatie voor dubbele platen begon ergens al op jonge leeftijd, toen ik met mijn moeder de muziekafdeling van een bekend warenhuis betrad. Ik was vast besloten om van mijn zakgeld de albums Use Your Illusion I en II van hardrockband Guns N' Roses te kopen. "
Ook Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus van Nick Cave inspireerde hem tot het uitbrengen van een dubbelaar. De kleuren van de hoezen leggen het verband tussen de twee cd's waarmee als hij soloartiest en singer-songwriter debuteert. Je ziet een gezicht in een gezicht, als een soort Dr. Jekyll and Mr. Hyde. Al in de etalage van de platenzaak trekt de unieke verpakking, die onlosmakelijk met de muziek is verbonden, de aandacht. Als je naar de hoezen kijkt en door het boek met artwork bladert, raak je geïntrigeerd door een selectie kleurrijke foto's van beeldende kunst en schildertekeningen uit de periode 2009 – 2012. De abstracte werken zijn gedoopt tot namen die klinken als songtitels, bijvoorbeeld Sleeping with the Monkey Man en De Verdrietige Fladderaar. Toch is het kunstzinnige beeld dat je krijgt van Hidde van Schie, die op de voorpagina achter twee uit hout gesneden nepgitaren en tussen blauwe schoenen, halters en mattenkloppers zit, veel expressiever en vrolijker dan het directe gevoel dat uit zijn ingetogen muziek spreekt.
"Met schilderen heb ik een kleine vijftien jaar ervaring. Je zou kunnen zeggen dat ik dat vak ken. Tijdens schilderen, luister ik eigenlijk altijd muziek. In mijn atelier in Brussel staat altijd een gitaar binnen handbereik. Ik speel gitaar tussen het schilderen door. Eerder bracht ik een cd uit met vreemde gitaargeluiden, Nocturnal Tellurian getiteld. Echte liedjes schrijven zie ik als een nieuwe uitdaging. Ik wil weten hoe een liedje precies werkt en ga dan meteen op onderzoek uit. Vanuit die nieuwsgierigheid ga ik op zoek naar een mooi liedje. Net als schilderen is songschrijven een ambacht. Je zou kunnen zeggen dat ik een voorliefde heb voor traditionele technieken."
Van Schie legt uit wat het verschil is tussen de muziek en het schilderen en hoe soepel hij zich tussen beide werelden beweegt. De overeenkomst tussen schilderen en muziek maken weegt voor hem veel zwaarder dan het verschil. "Bij het schilderen komt de reactie pas achteraf, als je werk in een galerie of museum hangt. Als je muziek op een podium maakt, heb je direct contact met je publiek. Soms neem ik mijn gitaar mee naar een tentoonstelling. Ik merk wel dat de mensen uit de kunstwereld niet altijd interesse hebben in mijn muziek en andersom."
In zijn sobere songs klinkt hij intens eenzaam en verlaten, als een hulpeloze, verdwaald in een donkere grot. Zijn rokerige stem lijkt uit de verte te komen en klinkt prettig versleten. Je moet ergens denken aan de verloren gewaande demo-opnamen van Hank Williams, de jonge Tom Waits of een frisse reïncarnatie van Leonard Cohen ten tijde van het album Songs of Love & Hate. Het zijn eerder schimmen die door de liedjes spoken dan kopieën. Van Schie bewaakt zijn eigen identiteit, zelfs als hij een song van zijn grote held Bonnie 'Prince' Billy covert. "Muziek is overal, onderweg in de auto, thuis op de bank of in mijn atelier als ik schilder. Het is er ook altijd geweest, van J.J. Cale tot en met Zappa. Ik ben een alleseter. Will Oldham is de eerste singer-songwriter die mij meteen greep. Een plaat als Viva Last Blues heb ik helemaal grijsgedraaid. Juist door het muziek maken en het er naar luisteren, is mijn schilderstijl veel vrijer geworden."
Vorig jaar speelde Hidde van Schie met het samenwerkingsproject The Marble Heart Club op Oerol en in Rotown. Met die bonte stoet Rotterdamse muzikanten, waar Sir Ian, The Yes Please, Half Way Station, Fuck The Writer, Afka en het Choca Alcazaba Quartet ook deel van uitmaken, bracht Van Schie ook in 2012 een cd uit. Op dit moment werkt van Van Schie, samen met Jeroen Rozendaal, aan een nieuwe plaat, die volgend jaar uitkomt. Onder de naam Wild Wild Ambient Boys gaan de twee meer de experimentele kant op van een band als Boards of Canada. "Ik speel van jongs af aan in bandjes. In een café in Thailand was ik verbaasd dat allerlei mensen een liedje konden spelen, behalve ik, terwijl ik toch al tien jaar gitaar speelde. Hoe mijn album klinkt, heeft ook te maken met de beperkingen van alleen een akoestische gitaar. Het liefst zou ik toch met anderen spelen. De eenvoud blijft echter altijd als uitgangspunt van mijn muziek gelden."
Deel dit artikel: