• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hellwood: De erectie van de duivel

‘De eerste country noir supergroep’, prijst de platenmaatschappij het gelegenheidsproject Hellwood aan. Tot hilariteit van de drie muzikanten zelf. Jim White, Johnny Dowd en Willie B. hebben namelijk niet al te veel pretenties. “We zijn gewoon een paar jongens die bij elkaar zijn gekomen om wat goede nummers te schrijven.”

Tekst: Peter Bartlema

Publicatiedatum: 03 oktober 2006

Het zaadje voor Hellwood werd eind jaren negentig geplant in Austin, Texas, vertelt Johnny Dowd telefonisch vanuit zijn woonplaats Ithaca in de staat New York. Zowel hijzelf als Jim White had net een debuutplaat uitgebracht en was op de South By Southwest muziek- en mediaconferentie om een en ander onder de aandacht te brengen. “Na afloop van mijn optreden kwam Jim naar me toe en stelde zich voor. We maakten een praatje en sindsdien zijn we vrienden.”

Huilebalken
Na Austin houden White en Dowd contact, doen samen wat optredens en raken betrokken bij de filmdocumentaire Searching For The Wrong-Eyed Jesus, een initiatief van de Britse filmmaker Andrew Douglas, die zijn inspiratie uit White’s debuutalbum (The Mysterious Tale of How I Shouted) Wrong-Eyed Jesus haalde.
De film heeft als thema een zoektocht naar het mysterie van het zuiden van de Verenigde Staten. Mede dankzij de muzikale bijdragen van David Eugene Edwards en The Handsome Family, verwierf de semi-documentaire een cultstatus onder liefhebbers van Amerikaanse folklore, terwijl sommige critici Douglas’ wijze van aanpak met White als verteller/hoofdpersoon afdeden als ‘gekunsteld’.

“Dat is ook een mening”, zegt Dowd op een toon die verraadt dat die mening hem nauwelijks iets kan schelen. “Voor mij was het gewoon een rol waar ik twee dagen mee bezig ben geweest: een paar liedjes spelen en verder bier drinken.”

Drummer/multi-instrumentalist Willie B., die eigenlijk Brian Wilson heet en al zo’n tien jaar met Dowd samenspeelt, mengt zich op een ander toestel lachend in het gesprek. ”Dat is ook min of meer ons uitgangspunt. Gewoon spelen, met een paar biertjes erbij. Natuurlijk vind ik dat wat wij doen belangrijk is. Maar ik zie vaak dat mensen die zichzelf vreselijk serieus nemen geen lol hebben. Wij zijn entertainers, dus ik wil dat mensen zich vermaken. Als ik iemand zie optreden, hoop ik altijd dat hij zelf ook geniet. Ik kan niet tegen succesvolle beroepsmuzikanten, die klagen over hoe zwaar het touren is of over hoeveel moeite het schrijven van een nummer kost.”

“Stelletje huilebalken”, valt Dowd hem bij.
“Huilebalken, ja,” herhaalt Wilson, “Voor mij bestaat er niets beters, dan rondreizen en spelen. Ook liedjes schrijven vind ik leuk, net als werken met goede muzikanten en schrijvers. We hebben meer tijd besteed aan het discussiëren over de naam, dan aan het maken van de plaat."

Uiteindelijk kon iedereen zich vinden in Hellwood. Dowd: “Je kunt je er een stad bij voorstellen. Of een geestesgesteldheid. En een variant op ‘morningwood’, een woord voor de erectie die je ’s morgens bij het wakker worden hebt. ‘Hellwood staat dan voor ‘de erectie van de duivel’. Het klinkt leuk en is lekker kort.”

Toyota Camry
Niet dat ze riant kunnen leven van de muziek. Dowd, die inmiddels de zestig nadert, geniet weliswaar een cultstatus in de VS en vooral Europa, maar is nog steeds partner in de Zolar Moving Company, het verhuisbedrijf dat hij ooit in Ithaca met vriend (en opnametechnicus) Dave Hinkle oprichtte.
Wilson, die onder meer drumles geeft aan jong talent en muzikale hand- en spandiensten verricht bij onder meer Neko Case en punklegende Jayne County. White, is financieel iets beter af, zo vermoedt Dowd.

Het maakt hen niet tot buitenstaanders meent Dowd. “We zijn gewoon een paar jongens die bij elkaar kwamen en probeerden wat goede nummers te schrijven,” stelt de grijzende zanger/liedjesschrijver. “Ik geloof niet dat je als schrijver van liedjes nu zo ontzettend veel nadenkt over waar je nu precies staat. Dus of je dingen vanuit het perspectief van een buitenstaander bekijkt of niet. Je probeert gewoon een fatsoenlijk liedje te schrijven waarvan je hoopt dat mensen het leuk vinden. Meer aspiraties heb ik ook niet.”

“De meeste van mijn personages zijn tamelijk normale mensen”, zegt Dowd over de types die zijn liedteksten bevolken. “Misschien zijn ze in de ogen van een bankpresident buitenstaanders, maar ze zijn in elk geval niet veel anders, dan de mensen die ik zelf ken. Over rijke mensen heb ik dan ook niet veel liedjes geschreven. Ik weet helemaal niets over ze, behalve dan dat ik zelf één van hen zou willen zijn”

Hij moet lachen in het besef dat er aan die medaille ook een keerzijde zit. “Misschien zou ik gelukkig zijn en minder tegenslag in mijn leven hebben als ik veel geld had, maar een liedje schrijven wordt dan ook veel moeilijker. Hoewel ik zeker weet dat rijke mensen ook ongelukkig kunnen zijn. Toch schrijf je over de sociale klasse waar je het meeste van weet. Wanneer ik een auto in een liedje verwerk, dan kies ik niet voor een Lexus, maar voor een Toyota Camry.”

God is een misvatting
Het liedje dat op Chainsaw of Life, het officieel op 11 september 2006 verschenen debuut van Hellwood, waarschijnlijk de meeste vragen oproept, is opener ‘Thank You, Lord’. In de tekst bedankt Dowd de Heer voor onder meer ‘de orkaan’, ‘het kruis waaraan zijn zoon is gespijkerd’ en ‘de machtige torens die vielen’.
Die datum is volgens Dowd toeval. En ‘Thank You, Lord’ is niet ironisch bedoeld, zegt hij. “Het gaat over iemand die zich tot God wendt. In feite draait het om wat geloven in God betekent.”

Voor Dowd, die zijn jeugd doorbracht in het sterk door religie gekleurde zuiden van de VS, staat daarbij één ding voorop. “Religie is wat je er zelf van maakt. Het is een bron van veel goeds, maar tegelijk een bron van kwaad. Dat is de paradox. Mensen plegen moorden uit religieuze motieven. Atheïsten daarentegen zijn meestal niet gewelddadig, omdat ze geen geloof hebben dat hen inspireert om anderen te vermoorden. God is een misvatting. Mensen maken een onderscheid tussen God en hun eigen persoon. Maar God is iets..."
Hij stopt. ”Ik klink nu net als Jim. Ik weet het ook niet, het zijn gewoon mijn gedachten over dat in het Amerika van Bush religie de macht heeft overgenomen.”

http://www.kindamuzik.net/interview/hellwood/hellwood-de-erectie-van-de-duivel/14039/
Meer Hellwood op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hellwood