Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Singer/songwriter Harold K (1977) heeft een plaat gemaakt waarin hij met veel gevoel voor de Nederlandse en Limburgse taal allerlei grote dingen zegt door te zingen over de bijzondere, kleine details. "De trap kraakt niet op dezelfde trede/ Vroeger op de derde en nu op de tweede", zingt hij in 'Witte Vrouwen' (een weliswaar iets anders gespelde naam van een Utrechtse wijk). Dingen veranderen, er gebeurt van alles met een mens en het leven kruipt langzaam voort. Die stemming is Harold K ten voeten uit. Berustend en melancholisch in knappe maar bescheiden gearrangeerde liedjes. De perfecte symbiose van Slaid Cleaves en de vroege Gé Reinders, tegen het decor van de grote stad en de dorpen eromheen.
Hoewel Mengsmering een persoonlijk en authentiek statement is van een provinciale songschrijver die zich prettig lijkt te voelen in de stad, komen in Harold K's songs uiteenlopende bronnen bij elkaar. Folk, alternative country en Limburgse levensliederen. Reden voor KindaMuzik om Harold K te vragen zijn muzikale inspiratiebronnen bloot te leggen in een Kinda7. Luister (opnieuw) naar die platen en luister zeker ook naar Mengsmering. Aan Harold K nu het woord.
Paul Simon - Graceland
Uit de titelsong: "Losing love is like a window in your heart." Zie maar eens dat je dat bedenkt. Deze elpee kocht ik als kind. Hoewel ik van de woorden weinig begreep, zong ik alles mee. Tekst en muziek vloeien hier perfect samen. Veel later snapte ik waar het Simon allemaal om te doen is en vond ik het uiteraard nog veel mooier. Later ook ontdekte ik dat de Everly Brothers, Los Lobos en Linda Rondstadt op deze plaat meedoen. Ik had me geen mooiere introductie op de americana kunnen wensen in mijn kindertijd. Wel jammer dat Graceland op zijn jaren tachtigs geproduceerd is.
Rolling Stones - Sticky Fingers
Was ik al verward en zocht ik toen de Stones op? Of hebben Jagger en de zijnen hun deel in mijn miserabele prestaties op de middelbare school? Destijds was het vooral 'Brown Sugar' waarvan ik uitmiddelpuntig raakte, nu geniet ik het meest van lang uitgesponnen nummers als 'Can't You Hear Me Knocking' en zeker van het zinderende 'Sister Morphine'. Wat een tekst is dat zeg. Voor de spanningsboog van de plaat is het goed dat Jagger vervolgens zo lekker aan het schmieren slaat in 'Dead Flowers'. Van 'Wild Horses' vraag ik me bij elke luisterbeurt meer af of het niet de draak is die dat gruwelijke 'Angie' vooraankondigt.
Nirvana - Unplugged in New York
Je bent pas een volwassen songschrijver als je ook je voorbeelden kunt coveren. Zie Johnny Cash, zie JW Roy en zie vooral Kurt Cobain. Hij trekt Bowies 'The Man Who Sold the World' hier zo mooi naar zich toe. En wat hij doet met 'Where Did You Sleep Last Night' is magistraal. Alsof-'ie het zelf schreef. Rond mijn zestiende was ik Nirvana al snel beu omdat 'iedereen' het leuk ging vinden. Een typische puberkronkel. Hoe onterecht mijn oordeel was, ontdekte ik onlangs pas. De intensiteit die de band ook zonder elektrische gitaren overbrengt, komt echt uit de tenen.
André Manuel - Krang
"Schrijf je blues nou maar in het Nederlands", fluisterde dit fijne tegendraadse plaatje uit het Twentse Diepenheim in 1996. Er blijken Nederlandse woorden te bestaan bij het muzikale idioom dat me lief is. Er bestaan zelfs Nederlandse woorden voor de gevoelens en gedachten die kennelijk op papier moeten. Aanvankelijk stal ik alles van Manuel en dat is grappig en tegelijkertijd beschamend om terug te lezen. Nu roer ik in mijn eigen potje en probeer ik Krang niet al te vaak te draaien. Maar als-'ie in de speler gaat - in de liner notes staat dat ik er dan een beetje bier bij moet gieten - is het telkens weer raak.
Gillian Welch - Time (The Revelator)
Gillian Welch komt heel hard aan, een fluwelen vuistslag. Dat komt door de tijdloze muziek en de beelden die zij schetst. Alles wat ze doet is prachtig, maar op deze plaat staat 'Elvis Presley Blues' en dat is haar mooiste liedje. "A country boy who combed his hair, he put on a shirt that his mother made and he went on the air." Ze is altijd persoonlijk, maar nooit in zichzelf gekeerd. Ik hoop haar nog eens live te zien met David Rawlings, daar heb ik welhaast mythische verhalen over gehoord. Gillian Welch is het onbereikbare ideaal en dat geeft meestal inspiratie en moed.
Carboon - Witste nog, koempel
De Limburgse mijnen gingen in de jaren zeventig dicht met alle sociaal-economische gevolgen van dien. Jan Hendriks schreef daar indringende songteksten over. Carboon maakte de Dylan-achtige muziek. Zanger Henk Steijvers, later bekend van de Janse Bagge Bend, was zevenentwintig toen deze plaat verscheen. Zo oud als ik nu ben. In 'Et Zjwatte Loak' kruipt hij in de rol van een mijnwerker en zingt hij zijn vader toe dat hij niet meer omlaag wil: "Daag op daag gaon ich weer aaf in detzelfde zjwarte graaf, doezend doden mot ich in det graaf nog sjterve." Veel tekst en moeilijk tokkelwerk, maar ik ga dit lied een keer uitvoeren.
Bach - Cello Suites (uitvoering: Ralph Kirschbaum)
In de weerzinwekkende denkbeeldige situatie dat ik met die ene plaat naar het onbewoonde eiland moet, gaat alleen Bach mee. Het vinyl, de cassettebandjes, de cd's: alles moet wijken voor één cello en deze ongenaakbare composities. En dat is natuurlijk des te jammer voor de eerste zes op deze wrede lijst. En het is ook jammer voor Slaid Cleaves, Pixies, Fred Eaglesmith, Byrds, Lucinda Williams, Bruce Springsteen en Aretha Franklin. Die hoorden bijna tot mijn ultieme zeven, maar haalden het niet. Mijn troost voor hen is dat ze samen een indrukwekkende schaduwlijst zouden vormen.
http://www.kindamuzik.net/interview/harold-k/harold-k-een-limburgse-utrechter-over-zijn-muzikale-roots/8752/
Meer Harold K op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/harold-k
Deel dit artikel: