• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Guy Van Nueten: de grens tussen klassiek en pop

Hij werd bekend met The Sands en de Belpopklassieker 'April & June' en van zijn tournee met dEUS-frontman Tom Barman, maar schreef ook muziek voor de dansers van Les Ballets C de la B en voor theater. De klassiek geschoolde pianist Guy Van Nueten laat nu solo van zich horen, met een hedendaags klassiek album, waarin hij de rock toch niet helemaal kon wegmoffelen. Tijd voor een gesprek over de brug tussen twee werelden.

Tekst: Liesbeth Gijsel

Publicatiedatum: 07 november 2009

Woensdagavond. De laatste herfstwarmte smaakt nog naar zomer, op het terras van een volks café in Antwerpen. "Dit is de eerste plaat die ik helemaal alleen maak", vertelt Guy Van Nueten. "Het is iets wat ik vroeger niet zou hebben gekund. Mentaal is dat heel zwaar, ik heb geen enkele back-up."

Stoorzender
Merg heet het album, en dat is meteen ook de titel van een van de stukken, én de titel van een theatervoorstelling waarvoor Van Nueten de muziek schreef. "Ik had een stuk gemaakt en dat opgeknipt tot muziek voor tussen de scènes van de theatervoorstelling. Voor de cd heb ik alles opnieuw in elkaar gepuzzeld en geperfectioneerd. 'Merg' is voor mij binnen het album het pièce de resistance." Het toneelstuk van De Roovers gaat over een man die ten dode is opgeschreven, tenzij hij een beenmergtransplantatie kan krijgen van zijn broer, met wie hij al jaren geleden het contact heeft verbroken. "Het muziekstuk 'Merg' laat zien wat je intern doormaakt als je te horen krijgt dat je zal sterven", zegt Van Nueten. "Het onuitspreekbare zat in mijn muziek. Maar dat thema kan je niet echt doortrekken naar de rest van de cd. Zo staat er bijvoorbeeld ook de zesde interventie van Bach op, getransformeerd tot een soort negentiende-eeuws walsje."

Toch doet de blinddoek waarmee Van Nueten op het hoesje achter zijn piano te zien is, ook weer denken aan de dood: alsof het vuurpeloton op de pianist wacht. "Dat kunnen mensen wel denken, maar het is gewoon mijn manier van studeren", zegt Van Nueten. "De foto is gemaakt in 2005, toen ik op tournee was met Les Ballets C de la B (waarvoor Van Nueten de muziek schreef, LG). De dansers waren aan het opwarmen, en ik zat te studeren aan de piano. De blinddoek zorgt ervoor dat ik niet afgeleid ben: het oog is voor mij een stoorzender als het over muziek gaat."

Muziek in een gouden kistje
Ondanks Van Nuetens rockverleden is op Merg dus louter hedendaags klassiek pianowerk te horen. "Ik ben een ouwe rocker die zijn andere kant laat zien", zegt hij. Toch kan hij de rockinvloed niet zomaar 'uitzetten'. "De plaat is ritmisch en er zit een drang naar eenvoud in", wijst hij op links met de rock. "Maar het blijft wel hedendaags klassiek. Alles is ook in één keer opgenomen. Er is bijna niet geknipt en geplakt. Ik wilde een momentopname, iets authentieks en fris. Bij popmuziek duren de opnames ellenlang, omdat de muziek vooral in de mix wordt gemaakt. Ik wilde een puurheid, een directheid bereiken. Als je een jaar werkt aan een cd, wat blijft er dan over? Als ik de radio aanzet, hoor ik veel dingen die platgeproduceerd zijn, griezelig perfect. Het is een van de redenen waarom ik van de muziek van de jaren zestig en zeventig hou: die muziek leeft, ze zit vol fouten. De muzikanten hebben echt samen in een ruimte die liedjes gespeeld."

De muzikanten die rock en klassiek combineren, zijn op één hand te tellen. Maar Van Nueten voelt geen innerlijke tweespalt. "Voor mij is muziek één geheel. Ik kan evenveel genieten van een goeie hedendaagse song als van een klassiek werk van vroeger. In mijn ogen is Mozart bijvoorbeeld heel poppy. Hij was van de sociale ladder gevallen, en werd als ongemanierd ervaren. Daardoor moest hij in de volksopera gaan werken. Het verschil tussen klassiek en pop is vooral cultureel. In de wereld van de klassieke muziek zit je met een veel langere traditie en academisering. Dat heb je niet alleen bij klassiek trouwens, maar ook met jazz. Het is muziek bewaard in een gouden kistje, en het publiek is ook ouder en gedistingeerder. Bewust of onbewust: als je klassieke muziek schrijft, hou je rekening met honderden jaren traditie en codes. Als je popmuziek maakt, mag je het allemaal zelf uitvinden."

Zelf overschrijdt Van Nueten de grenzen tussen klassiek en pop dus met gemak. En hij probeert het publiek ook zover te krijgen, bijvoorbeeld door zijn plaat niet in een 'klassieke' concertzaal voor te stellen, maar in de Brusselse 'rocktempel' AB. "Het tekent de openheid van geest van de mensen van de AB dat ik daar terechtkon met klassieke muziek. Het is soms moeilijk, maar wel fijn en gezond om de grenzen te doorbreken."

Tom Barman
Stilzitten is niet aan Guy Van Nueten besteed. Momenteel werkt hij aan muziek voor de kindermusical Het Takkenkind van Laika én aan een soundtrack voor Pulsar, de nieuwe langspeelfilm van Alex Stockman. Uiteraard toert hij ook nog met Merg, hij is onder andere drie avonden te zien tijdens De Nachten in Antwerpen.

Toch zit het volgende muzikale avontuur alweer in de pijplijn. "Ik heb een trio opgericht met Dimitri Brusselmans (Monkey Pussy) en Simon Lensky, de cellist van Daau. Dat zijn allebei jongens die net als ik partituren kunnen lezen maar in de rock zijn beland. Ik ben nu nummers aan het schrijven, die we daarna samen gaan spelen."

En komt er ook nog een samenwerking met Tom Barman aan? "We hebben onlangs nog samen een nummer van Serge Gainsbourg gespeeld ('Le Poinçonneur des Lilas'), voor een hommagealbum. En we speelden laatst samen op het verjaardagsfeest van theatergezelschap Stan. We blijven dus af en toe muzikaal samenwerken, maar de vriendschap met Tom is voor mij het belangrijkste."

Bovenste foto door Ann Valé
Onderste foto door Julie Haelemeersch

http://www.kindamuzik.net/interview/guy-van-nueten/guy-van-nueten-de-grens-tussen-klassiek-en-pop/19378/
Meer Guy Van Nueten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/guy-van-nueten