Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat is een candylion, een ‘snoepjesleeuw’?
“Zijn huidige vorm is een kartonnen beest, met de hand gemaakt en tot leven geroepen door een liedje. Het is een shapeshifter, die veel vormen kan aannemen; zoals in het liedje: a penguin and carnation or a lemon and dalmation. Hij is een beetje een loser en ziet er wat verfromfraaid uit.”
In de videoclip die op een educatief kinderprogramma uit de jaren zeventig lijkt, wordt hij door jou gemaakt
“Die clip is gebaseerd op oude televisieprogramma’s, zoals Fingerbobs waarin een man zat te knutselen met vingerpopjes. Maar dat is natuurlijk een illusie, want hij is ontworpen door Pete Fowler, de tekenaar die verantwoordelijk is voor de hoezen van Super Furry Animals, en gemaakt door Mark James. Bij de vinylversie van het album komt zo’n vel te zitten waar je de verschillende onderdelen kan uitknippen en in elkaar plakken. Zo kan iedereen z’n eigen candylion maken en gaan er een paar duizend op de wereld verschijnen.”
Dat klinkt allemaal wel erg speels en kinderlijk. Staat dat niet in contrast met de serieuzere songs op de plaat? Of is het een afleidingsmanouvre?
“Mijn songs die over serieuzere zaken gaan blijven altijd behoorlijk vaag, dus denk ik niet dat ik afleiding nodig heb. Het is een soort jingle voor het album, of een advertentie. Het heeft alle ingrediënten van de rest van de plaat, maar met een hoop extra siroop om het licht verteerbaar te maken.”
In je teksten bespreek je vaak sociopolitieke zaken vanuit een surreële invalshoek.
“Dat is gewoon mijn persoonlijke visie.”
Daardoor schrijft men geregeld dat je met je hoofd in de wolken zit. Men ziet enkel je speelse en licht stonede kant.
“Da’s behoorlijk luie journalistiek. En ik moet hen teleurstellen, want ik ben hier gewoon koffie aan het drinken. Ik probeer om originele muziek te maken en er is al te veel slechte muziek gemaakt onder invloed van drugs. Denk maar aan Elton John of Motley Crue.”
In ‘Skylon’ heb je het over een bom op een vliegtuig. In een interview met BBC Wales zeg je dat die song terugkijkt naar het terrorisme uit de jaren zeventig, mét nostalgie.
“Ik ben een totale pacifist en ik weet dat het absurd is om daar nostalgisch over te doen, maar in die tijd kon er tenminste nog onderhandeld worden. Tegenwoordig lijken we terug te zakken naar een soort barbarisme. De opknoping van Saddam Hoessein wordt op de BBC gebracht als een terloops nieuwtje, en bovendien alsof het een goede zaak is. Voor je het weet gaan ze publieke executies opnieuw invoeren.”
“Het verhaal gaat eigenlijk over de gloriejaren van de luchtvaart; toen de lucht voor de eerste keer toegankelijk was voor het grote publiek. Het handelt over een man wiens stoel door iemand anders ingepikt is. In het begin hangt er een vijandige sfeer in de lucht, maar uiteindelijk vinden ze een manier om naast elkaar te bestaan. Daarnaast zijn er een hoop subplots, om de song spannend te houden. Er is donder en bliksem en een potentiëel terroristisch incident. Maar er worden ook kopjes thee gedronken en aan het einde houden ze een persconferentie. Die dingen dienen gewoon om de song gaande te houden.”
Deze song duurt dan ook meer dan veertien minuten.
“Ik hou van songs die een verhaal vertellen en ik heb altijd gevonden dat ik daarin tekort schoot, omdat mijn songs bestaan uit willekeurige observaties. Met deze song heb ik geprobeerd om een duidelijk verhaal te schrijven. Hoe ik zoiets kort en bondig moet aanpakken, daar ben ik echter nog niet uit. (lacht)”
De plaat is gemixt in Brazilië en in een paar songs hoor je duidelijke verwijzingen naar tropicalia of bossanova.
“Toen we met Super Furry Animals de eerste keer daarheen vertrokken, hadden we afgesproken om geen invloeden op te slorpen omdat we geen koloniale plaat wilden maken. Als Westerse muzikanten naar andere landen gaan en daar de plaatselijke muziek leegplunderen levert dat meestal verschrikkelijke resultaten op. Voor deze plaat waren er echter geen regels. Ze is van mij alleen en dus kon ik doen wat ik wil. Daarom heb ik er allerlei invloeden in verwerkt, staat er een verschrikkelijk lange song op en heb ik zelfs een gameboy gebruikt als een soort percussie.”
Qua sound leunt deze tweede soloplaat dichter aan bij het eclectische geluid van de Super Furry Animals.
“Mijn eerste soloplaat is in één week opgenomen, dus deze keer had ik meer tijd om de arrangementen uit te werken. Ik heb natuurlijk ook met Mario Caldato Jr gewerkt, die de laatste twee Super Furry albums gemixt heeft. Daardoor zijn er misschien wat gelijkenissen. Eigenlijk is deze plaat een reactie op de liveshows die we tegenwoordig spelen met de band. We zijn de laatste tijd terug harder aan het rocken geslagen en we maken terug meer lawaai. Daarom wilde ik voor mezelf een rustig album opnemen, waarop ik mijn stille liedjes kwijt kon. Want ik denk niet dat bijvoorbeeld ‘Candylion’ toegelaten zou worden op een Super Furry Animalsplaat. Ik ben er zeker van dat de anderen die song verschrikkelijk vinden. (lacht)”
Jullie gaan blijkbaar drie nieuwe platen uitbrengen.
“Inderdaad. De eerste is een lawaaierige plaat. Ze is bijna afgemixt en komt later dit jaar uit. De tweede noemen we onze doowop-plaat. Enfin, het is een op stemmen gebaseerd harmonieus popalbum. En dan zijn we aan een instrumentale plaat aan het werken. We hebben met zes leden van het BBC Concert Orchestra meer dan honderd uren muziek opgenomen. Het wordt een ambitieuze plaat, mét een begeleidende DVD én een echte film. Dus die komt waarschijnlijk pas binnen twee of drie jaar uit.” (lacht weer)
http://www.kindamuzik.net/interview/gruff-rhys/over-snoepjesleeuwen-terrorisme-en-ander-fraais-gruff-rhys/14880/
Meer Gruff Rhys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gruff-rhys
Deel dit artikel: