Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Let's get this over with: heb je nooit spijt gehad dat je niet zelf met 'Home' aan de haal bent gegaan, aangezien Phillip Phillips, winnaar van American Idol 2012, er een dikke hit mee scoorde?
"Allesbehalve. Het kwam precies op het moment dat ik die boost nodig had, op financieel vlak. Bovendien ben ik er zelf, denk ik, niet de artiest voor om in grote stadions te staan. Ik heb een keer voor tienduizend man gespeeld en dat is een heel ander soort optreden. Het is onwijs lastig om dan een connectie te krijgen. Liever een paar honderd mensen die echt naar mijn teksten luisteren, dan duizenden die met hun telefoon bezig zijn. Ik zie mijn muziek liever niet als achtergrondmuziek - al zal ik natuurlijk niet klagen als ze het ergens in een bar spelen, haha. Natuurlijk droom ik er ook van om 'beroemd' te worden, zolang het maar om de juiste redenen gebeurt."
In hoeverre werk jij gestructureerd aan een nieuw album?
"Als ik aan een album werk, dan is dat een heel bewust proces. Ik begin vanuit een concept; denk alles uit. Ik weet dus: er moeten twaalf liedjes komen, en daar werk ik naartoe. Voor mij gaat kwaliteit echt boven kwantiteit. En ik zal nooit een nummer afmaken dat niet beter is dan het vorige dat ik schreef."
En de nummers zelf, ontstaan die ook zo gestructureerd?
"Ik zou willen dat ik om negen uur 's morgens klaar kon gaan zitten van 'nu ga ik schrijven' en dat het dan op gang kwam. Dat zou ik echt graag willen. Maar nee. Het komt altijd wanneer ik het niet verwacht. Het komt bij elkaar door stukjes tekst in mijn telefoon en op velletjes papier. Bij de minder positieve nummers kun je ervan uitgaan dat ik alleen was toen ik ze schreef. De meer optimistische liedjes ontstaan meestal als ik met vrienden ben. Voor dit album schreef ik veel met Tofer Brown, die ook als gitarist mee was tijdens deze tour."
Wanneer wist je dat Chase the Sun, je laatste album, af was?
"Ik voelde steeds dat er nog iets nodig was, maar wat? Toen ik in opdracht van de organisatie Everyone Is Gay het nummer 'Boys in the Street' schreef, wist ik: nu is het compleet."
'Boys in the Street' gaat over de worstelingen van een homoseksuele jongen en een vader die daar moeite mee heeft. Zelf ben je hetero, maar dat zou je absoluut niet zeggen.
(Hilariteit).
Door de geloofwaardigheid en kracht van het nummer, uiteraard.
"Het nummer staat ook heel dicht bij me. Door verhalen van homoseksuele vrienden, maar vooral ook door de slechte band met mijn stiefvader - een verschrikkelijk gebrek aan acceptatie. Ik schrijf vanuit eigen perspectief, maar niet altijd vanuit eigen ervaring."
Heb je veel reacties gehad vanuit de gay community? Liefdesbrieven? Huwelijksaanzoeken?
"Ja, ook dat! Ik weet nooit zo goed hoe ik daarop moet reageren, want 'sorry, ik ben hetero' vind ik zo'n stom antwoord. Maar naast die flirts krijg ik ook veel serieuze reacties. Heel inspirerend, maar soms maakt het me bijna bang. Ik ben 'maar' muzikant, en ineens voelt het alsof mijn verantwoordelijkheid twee keer zo groot is geworden. Vooral die keer dat een jongen me vertelde dat dat nummer hem ervan had weerhouden zelfmoord te plegen. Ik begon daarna te twijfelen of het niet te controversieel was, maar nee, het is vooral gewoon heel gek - en tegelijkertijd het grootste compliment dat ik me kan indenken. Het is daardoor mijn meest dierbare nummer op Chase the Sun."
Op de een of andere manier komen jouw teksten echt aan. Ze zijn geen bijzaak, maar duidelijk op de voorgrond aanwezig. Kun je dat verklaren?
"Ik vind het vooral een heel mooi compliment. Ik weet niet zo goed hoe het komt, maar het betekent wel veel voor me. Misschien is het omdat mijn nummers geen loze liefdesliedjes zijn, maar de teksten een sterkere betekenis met zich meedragen? Dat er daarom een bepaalde autoriteit in mijn stem te horen is en meer overtuiging dan in het gemiddelde liefdesliedje? Ik kan niet zingen over dingen die ik niet zo diep voel."
En liedjes die je ooit schreef maar inmiddels niet meer 'kloppen'?
"Goeie vraag… Ja. Die zijn er zeker. En ik vind het dus heel lastig om zo'n liedje te brengen waarvan de betekenis veranderd is. Dat is bijna onmogelijk. Ik weet niet hoe jullie dat noemen, maar in Amerika zou ik zeggen 'I don't want to "phone it in"', zonder emotie. Lastig dus als het publiek om een liedje vraagt. Bij 'Bar on A' heb ik het wel eens. Dat schreef ik zes jaar geleden en gaat over dronken zijn en een kater hebben. Daar kan ik nu niet zo heel veel meer mee, maar toch willen mensen het vaak horen. Wat trouwens ook heel erg is, is als mensen om nummers vragen die ik niet meer kan spelen. Ja echt, dat gebeurt regelmatig. Ik heb inmiddels zoveel nummers geschreven; die weet ik echt niet allemaal meer zo uit m'n hoofd. Die verleer je gewoon. Dus als het publiek er onverwacht om vraagt, dan is dat wel even ongemakkelijk."
Heb je een bepaald publiek in gedachte? Waarvan je vindt dat ze de boodschappen in je nummers echt zouden moeten horen, bijvoorbeeld?
"Eigenlijk denk ik dat precies de juiste mensen er al naar luisteren. Maar wat ik echt heel, heel erg hoop, is dat mijn idool Tom Petty er een keer naar luistert. Hij is bevriend met degene bij wie ik mijn contract tekende en die heeft het aan hem gegeven. Hij had mijn album in zijn hand. Dat was echt een wow-moment. Ik zou het zó tof vinden als hij er echt naar zou luisteren. Ik hoef helemaal geen reactie, maar gewoon, het idee… Dat zou echt een life changer zijn."
http://www.kindamuzik.net/interview/greg-holden/greg-holden-over-complimenten-en-kwaliteit-vs-kwantiteit/26402/
Meer Greg Holden op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/greg-holden
Deel dit artikel: