• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Goldheart Assembly en de kunst van de samenzang

Na een periode van scheurende rockgitaren en een tijd van dansbare beats, is de samenzang helemaal terug in de popmuziek. De laatste en leukste act met perfecte harmony-vocalen is Goldheart Assembly uit Londen. KindaMuzik ontmoet het jeugdige vijftal aan het einde van zijn tournee op het Europese vasteland.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 20 oktober 2010

Uitgelaten. Als een schoolklas op reis. Zo stuiteren de vijf leden van Goldheart Assembly door het gebouw van Ekko in Utrecht. En ze doen alles samen. Eten. Interview geven. Op de foto gaan. T-shirts en singles verkopen na afloop van het optreden. En natuurlijk zingen, godallemachtig mooi zingen. Op het podium blijkt dat John Herbert en James Dale bijna al hun partijen samen doen, waarbij de andere leden hen links en rechts bijvallen zodat de groep soms met vijf leden uit volle borst staat te zingen.

Een kunstvorm willen ze samenzang niet noemen. "Maar we hebben dit altijd heel leuk gevonden," zegt John. "Sinds ik James leerde kennen, zingen we samen. Op een natuurlijke manier. Dat was meteen vanaf het begin al zo." James benadrukt dat er nooit een vooropgezet plan was. "It just happened. We houden allebei van bands die hun zang goed verzorgen, zoals The Beatles en Crosby, Stills & Nash."

De namen die deze jonge gasten noemen zijn "…nogal oud?," roept James onmiddellijk. "Er zijn meer nieuwe bands die goed zingen, zoals de Fleet Foxes. Zij werken echt met de stijl van Crosby, Stills & Nash. Wij niet." "Nee", zegt John, "wij benaderen onze harmonieën anders. Zij gebruiken veel block harmonies [waarbij alle stemmen de zanglijn van de eerste stem volgen – KM]." James: "Wij zijn vrijer. We weten nooit waar we voor gaan en waar we uitkomen. Het is als praten." John droog: "Eigenlijk haten we samenzang." De rest giert het uit.

We zitten gezellig met alle vijf leden aan een klein tafeltje. Maar in het begin was er alleen James en John. Zij voeren luiheid op als reden dat ze bij elkaar zijn blijven hangen. James: "Het eerste wat we deden was tweestemmig zingen, zonder oefenen, zonder een afspraak of andere begeleiding. Zo is Goldheart Assembly ontstaan." John valt hem bij: "Dat klonk zo goed dat we bedachten dat we meer moesten gaan doen. We hebben beiden eerder in bandjes gezeten en het is altijd hard werk om alle bits and pieces op de juiste plek te krijgen. Maar als alles natuurlijk gaat, zoals bij ons, dan wordt het veel gemakkelijker. We zijn luie donders, we gaan voor de gemakkelijkste weg…"

En toen ging het rap met de groep. Ze groeide tot een zesmansformatie en nam het debuut Wolves and Thieves op in een oud spoorwegmuseum van de vader van drummer Nicky Francis. Niet nadat eerst een klassieke popsingle werd uitgebracht, het wonderschone liedje 'King of Rome'. Inmiddels is de bezetting terug bij vijf en heeft de groep een enerverende reis achter de rug langs tal van concertzalen in Europa. Leuke anekdotes hebben de jongens, behalve die over hun ontmoeting met het bloedserieuze Black Mountain voor wie Goldheart Assembly mocht openen bij een paar geledenheden.

"Vind jij dat een goeie band?," informeert John diplomatiek. Als we de vraag proberen te ontwijken, weet John genoeg en gaat hij los: "Die lui zijn wreed man, echt boosaardige gasten. Heer en meester in hun eigen universum. Waarschijnlijk wilden ze ons er helemaal niet bij hebben." Dat komt, zo doen we John een suggestie aan de hand, omdat ze zelf niet kunnen zingen. James: "Die is voor jouw rekening. We mochten wel op het affiche van Black Mountain als voorprogramma." John: "Maar we moesten spelen als de deuren nog dicht waren!" De engelachtige toetsenist, Jake Bowser, de liefste jongen in de groep, weert zich ook eens: "That was a bad thing."

Zit er ambitie in deze groep? Waar gaat het heen? "Morgen zitten we op de ferry terug naar Dover," zegt de stille gitarist Thomas Hastings. Waarop de rest uitbarst in 'The White Cliffs of Dover', Vera Lynns klassieker uit de Tweede Wereldoorlog. James brengt de orde terug en zegt serieus dat ze een nieuwe plaat gaan opnemen. Natuurlijk, maar wat drijft deze groep? Nicky: "Gewoon goede muziek maken." Een nieuwe Kings of Leon of U2 willen ze zeker niet worden, maakt John duidelijk. "We hebben veel zelfkritiek", vindt James, "en we willen beter worden volgens onze eigen standaard." John vult hem aan: "Dat is geen gebrek aan ambitie, dat is ambitie in een andere richting. Om muziek te maken waar we zelf naar zouden luisteren."

http://www.kindamuzik.net/interview/goldheart-assembly/goldheart-assembly-en-de-kunst-van-de-samenzang/20776/
Meer Goldheart Assembly op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldheart-assembly