• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Gold Panda: "Naar mijn mening doe ik het heel slecht"

Als we Derwin Powers - het brein achter Gold Panda - mogen geloven, stond hij doodsangsten uit bij de release van zijn tweede album, Half of Where You Live. Dat dit onterecht is blijkt uit de lovende recensies en positieve reacties. Een grote opluchting voor de man die zijn onzekerheid niet onder stoelen of banken steekt: "Nee, ik denk niet dat ik getalenteerd ben."

Tekst: Eileen Bosman

Publicatiedatum: 05 juli 2013

Op de vraag hoe de bejubelde artiest zich nu voelt, weet hij geen duidelijk antwoord. "Prima, denk ik." Maar 'prima' lijkt in de context van zijn huidige succes een understatement. Zeker gezien zijn vrees voor slechte reacties. "Ik dacht dat iedereen de tweede plaat vreselijk zou vinden, omdat hij zo anders is dan de eerste. Er is namelijk geen duidelijke 'ik-persoon' en op de vorige cd stonden een aantal erg populaire nummers. Ik heb me veel zorgen gemaakt: hoe moest mijn tweede album worden of wat zou er gebeuren als er geen succesvolle track op staat? Dit kostte veel tijd, maar nu maakt het me niet meer uit. Hij is klaar en ik ben blij."

Perfectionist
Hoewel Gold Panda zegt blij te zijn, is hij toch niet helemaal tevreden over de muziek. "Ik doe het nog steeds niet goed genoeg. Naar mijn mening doe ik het eigenlijk heel slecht. Als ik bedenk hoe een nummer moet worden, is het briljant maar ik eindig met een track die vreselijk klinkt. Totaal niet zoals ik het voor ogen had. Daar moet ik mee omgaan, al die goede ideeën klinken nooit zoals ik wil", zegt Gold Panda enigszins gefrustreerd. "Het is meteen de reden dat ik muziek blijf maken, ik wil dat perfecte geluid creëren. Ik ben blij met dit album, maar voor de volgende heb ik alweer nieuwe ideeën. Nu ik een tweede plaat heb gemaakt die goed is ontvangen door pers en het publiek, voel ik me vrij om Gold Panda opnieuw uit te vinden."

Terug naar de basis
Half of Where you Live verschilt duidelijk van het sombere Lucky Shiner. Niet alleen qua geluid, ook wat betreft de manier waarop de cd geproduceerd is. "De plaat kent meer zekerheid. Hiervoor gebruikte ik een laag geluid, waarvan ik nu weet dat ik dit niet meer nodig heb. Ik deed dat om onzekerheden over mijn productievaardigheden te maskeren. Nu ben ik ook gestopt met het gebruik van een laptop. Ik ben teruggegaan naar de basis met materialen die ik lange tijd gebruikte, zoals een synthesizer", aldus Gold Panda, die te kennen geeft een laptop enkel nog mee te nemen naar het podium, omdat dit tijdens tournees nu eenmaal makkelijker is. In het creatieproces laat hij deze moderne apparatuur voor wat het is. "Ik hou ervan om grenzen te hebben, met een laptop zijn de mogelijkheden eindeloos. Daarnaast besteedde ik veel tijd aan het staren naar een scherm, waarop ook nog allerlei e-mails en nieuws binnenkwamen. Het maakte me minder creatief. Uiteindelijk wil ik wel gebruik maken van de originele materialen op het podium en de laptop helemaal wegdoen. Mijn hele leven staat namelijk ook op mijn laptop en dit wil ik eigenlijk niet overal mee naartoe nemen."

Toevalligheden
Na het succes van zijn eerste album begon het rondreizen voor Gold Panda. Als ware globetrotter bezocht hij plekken die hij anders nooit gezien had. "Ik denk niet dat ik zonder dit succes ooit was gaan reizen. Bovendien is reizen heel duur, dus niet iedereen kan het doen. Het is dus een privilege, ook voor mij. Daarnaast was Lucky Shiner ook een emotioneler album, vermoedelijk omdat ik zelf een emotioneel en depressief persoon was. En nu ben ik dat niet echt meer. Het hoefde niet meer zo melancholiek te zijn. Er was eens een gekke Amerikaanse gast die me vertelde hoe zeer mijn album zijn leven had veranderd. Dat is natuurlijk niet zo, het heeft míjn leven veranderd. Dat is totaal anders en goed, want er waren wat dieptepunten."

Dat het reizen resulteerde in hommages aan bijzondere locaties is puur toeval, deels omdat hij ergens een mooie tijd beleefde. "Reizen was zeker een inspiratie, maar het was niet mijn bedoeling om plaatsen te 'eren' met een nummer, het gebeurde heel natuurlijk. Het nummer 'Enoshima' is tot stand gekomen nadat ik daar een leuke nieuwjaarsviering had met vrienden. De muziek rijmde met hoe ik dacht dat het er toen uitzag. Het paste bij de foto's. 'Brasil' moest natuurlijk wel zo heten, ik wilde het wel anders noemen, maar bedacht me dat dit gewoon stom was. Daarbij had ik overigens het geluk dat ik een sample vond van iemand die 'Brasil' zei op een manier die ik leuk vond. Ik wist dat het mensen zou irriteren als ik een track zou toevoegen waarop iemand dit woord voortdurend zo uitspreekt."

Deze laatste stelling klinkt vreemd uit de mond van een man die streeft naar perfectionisme. Dat hij echter zelfs slaagt in het maken van een nummer dat irritant behoort te zijn, is knap. Gold Panda schrijft dit zelf toe aan het feit dat er vocalen in zitten. Dit naar een hoger niveau tillen is geen optie. "Ik kan niet samenwerken met zangers, omdat ik veel te egoïstisch ben. Ik wil overal volledige controle over hebben. Bovendien is het míjn hobby, míjn muziek. Als ik muziek wilde maken met anderen, dan zou ik wel in een band zitten", zegt Gold Panda, die benadrukt dat zijn manier van produceren een eenzaam proces is. "Als ik begin drink een kop thee, draai wat oude platen, ga winkelen, koop meer oude platen, kom terug en luister ernaar terwijl ik andere dingen doe. Soms hoor ik een geluid dat ik misschien kan gebruiken, dit probeer ik vervolgens en zo krijgt een nummer steeds meer vorm. Dat duurt ongeveer één of twee dagen. Soms besteed ik meer tijd aan tracks, maar dat is nooit goed. Je denkt te veel, verandert het en dat betekent eigenlijk dat het gewoon shit is. Op het tweede album zijn vooral 'My Father in Hong Kong' en 'Reprise' heel snel gemaakt."

Te nerveus
Dat er ooit mensen zouden dansen op zijn muziek had Gold Panda niet verwacht. Wel probeert hij meer energie toe te voegen aan zijn show, maar voor een succesvolle artiest die vaak voor volle zalen speelde, is hij behoorlijk verlegen op het podium. "Als ik optreed, ben ik meestal te nerveus! Soms kijk ik één of twee keer op, meestal om de man van het geluid te zien. Daarna kijk ik de zaal in en denk ik: shit, er is publiek hier. Dan maak ik me veel zorgen, bijvoorbeeld als mensen aan het sms'en zijn: hebben ze het wel naar hun zin? Dansen ze? Dit is bullshit", aldus de immer bescheiden Gold Panda. Ach, oefening baart kunst, zelfs bij de alleronzekersten onder ons. "Ik ben er nog steeds niet aan gewend om op een podium staan, maar het voelt al wel natuurlijker en ik geniet er meer van."

http://www.kindamuzik.net/interview/gold-panda/gold-panda-naar-mijn-mening-doe-ik-het-heel-slecht/24123/
Meer Gold Panda op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gold-panda