• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Girls in Hawaii: “We hebben maar één deadline: de dag waarop we sterven.”

Meer dan een jaar na de release van hun veelbesproken debuutalbum begint de naam Girls in Hawaii ook Vlamingen bekend in de oren te klinken. Bij onze broeders aan de andere kant van de taalgrens is er geen verwarring meer mogelijk en ook in Frankrijk zit het snor. De heren waren zo vriendelijk om ook nog eens samen met Sioen Ceci N’Est Pas un Film op te nemen: een concert dat rechtstreeks doorgestraald werd naar vijftien bioscoopzalen.

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 29 april 2005

Hoe is het videoconcert met Sioen gegaan?
Christophe Léonard (toetsen, gitaar): "Heel goed. Het is een reuzenproject, op technisch niveau én voor de grote persaandacht. Het vond plaats in een soort club, een beetje als een theater. We zaten niet boven de mensen, maar de mensen een beetje boven ons. Wij houden van dat soort sfeer, het is intiemer. Het publiek was enthousiast. Ik vermoed dat het Sioenfans waren, maar ze hebben echt goed op onze muziek gereageerd."

Ceci N’Est Pas un Film werd in verschillende bioscoopzalen in Europa uitgezonden. Denken jullie daaraan tijdens het concert?
Christophe: "Het was leuk, je speelt in een club."
Antoine: "Het was alleen anders omdat er vijf camera’s op stonden. En drie bussen vol techniek."
Christophe: "Camera’s heb je ook op festivals. Zo vervelend zijn ze niet."

Ze kwamen niet recht op je af?
Antoine: "Jawel, een beetje. Maar ik speel met de camera."
Christophe: "Ja, hij heeft dag gezegd tegen de mensen in de bioscoop.Toch vriendelijk. Beleefd."

Het heeft een vijf jaar geduurd eer jullie in Vlaanderen doorgedrongen zijn. Hebben jullie daar iets speciaals voor gedaan?
Christophe: "Eigenlijk hebben we het niet zelf gedaan. We hebben de Demopoll van Studio Brussel gewonnen. We hebben ook een aantal optredens gedaan, maar niet zo veel, misschien acht of negen: de Gentse Feesten…"
Antoine: "Pukkelpop, Werchter…"
Christophe: "Ah ja, vorige zomer hebben we op Werchter én Pukkelpop gespeeld. Dat was echt een grote kans."

Kunnen jullie het publiek van de verschillende landen een beetje vergelijken?
Christophe: "Hier moeten we zeggen dat de Vlamingen de beste zijn natuurlijk."
Ja natuurlijk. En de Nederlanders.
Christophe: "Ah ja, sorry, de Nederlanders ook."
Antoine: "Nee, in Nederland praten de mensen."
Christophe: "Laatst was het er echt goed, maar we hebben er ooit een vrijdag gespeeld en toen was het gék. De mensen waren bijna aan het roepen."
Christophe: "Ja, bijna aan het roepen, allez, je hoorde ons bijna niet meer. In Bretagne is het echt ongelooflijk. Echt warm. En overal in Frankrijk is het echt een goede sfeer."
Antoine: "Vlaamse mensen zijn rustiger, ze luisteren en applaudisseren wel. In Wallonië is het... ongelooflijk. Op de grote festivals is het ongelooflijk. En we zijn er ‘fashion’. We are fashion. (lacht)"

Jullie hebben veel succes: 50.000 platen verkocht en veel in Frankrijk. Hadden jullie dat verwacht?
Christophe: "Absoluut niet, nee. Ik herinner mij dat we bij Philippe van 62TV, een klein label, op bezoek waren. We waren een contract aan het tekenen en we vroegen ons af: 'Wat als wij nu duizend cd’s verkopen? Maar dat zal wel niet gebeuren.' We hadden geen plannen, geen grote ambitie eigenlijk."
Antoine: "We wisten eigenlijk niet hoe het juist ging lopen en of de mensen het graag zouden horen. We hadden zin om een cd op te nemen, we hadden er hard aan gewerkt, maar er zijn altijd goede platen die slecht verkopen."
Christophe: "Het kan ook een goed album zijn dat om een of andere reden niet goed verkoopt. Maar het is wel waar, we hebben er veel tijd voor genomen, zeker Lio (Lionel Vancauwenberghe: zang, gitaar) en Antoine, om het zo goed mogelijk te doen."

Leven jullie van de muziek?
Christophe: "Min of meer. Ongeveer midden 2004 hebben wij allemaal muziek als job gekozen. Ik werk nog een beetje, maar ik kies wanneer. En Daniel Hoffermann, de bassist, werkt ook, maar met een gemakkelijke planning. Wij leven ook dankzij de werkloosheidsuitkering."
Antoine: "Het was te moeilijk een job of een studie met de muziek te combineren. Het was niet goed voor de muziek."

Antoine, jij schrijft een nummer en gaat ermee naar de groep. Wat gebeurt er dan?
Antoine: "In het begin was het echt gewoon Lionel en ik, niet de groep. Het doel was om nummers te schrijven en samen een tiental liedjes voor het album te selecteren. Dan zochten we de muzikanten om het voor publiek te spelen. Maar nu is het anders: we zijn een echte groep en voor de tweede plaat zullen we samenspelen. Het zullen nog altijd de ideeën van ons twee zijn, maar we zullen er eerder met zes aan werken. Nu kennen we elkaar veel beter. Iedereen brengt ideeën aan."

Dus de volgende plaat gaat anders zijn. Ook de klank?
Antoine: "Ja, meer live."
Christophe: "Het geluid zal misschien zo zijn, maar het blijft belangrijk voor ons om toch een beetje hetzelfde doen. Antoine en Lio hebben veel tijd nodig gehad om de apparatuur te leren gebruiken. Nu hebben we genoeg basiskennis om goede demo’s te maken, maar we weten nog niet wat er gaat gebeuren; of we de studio in gaan trekken of niet. Een deel van de sfeer is thuis tot stand gekomen en een deel van die sfeer zal op het volgende album ook zo blijven. De sound is een deel van Girls In Hawaii. We willen dat het menselijk blijft, niet te perfect. Niet altijd hét goeie effect…"
Antoine: "We zijn een beetje lofi, en we houden daarvan."

Zijn jullie al bezig aan de nieuwe plaat?
Christophe: "We hebben al een studio, in een park in Brussel."

Zijn jullie, na al de positieve kritieken op From Here to There, gerust voor de volgende cd? Of zijn jullie eerder bang dat men nu strenger gaat zijn?
Christophe: "Eerder het tweede. De bedoeling blijft om goede muziek op te nemen. We zullen daarvoor de nodige tijd nemen."
Antoine: "We voelen een beetje druk, maar dat is belangrijk, om hard te werken en de beste liedjes te selecteren."
Christophe: "We weten wel dat men van de tweede veel verwacht. We hadden echt ongelooflijk goede kritieken. Er was zelfs een vergelijking met de ‘Dubbele Witte’ (Beatles, KS). We doen ons best. De manier waarop wij te werk gaan bij de opnames is belangrijk: rustig thuis. Het eerste album moest klaar zijn midden 2002 en het was uit eind oktober 2003. We moeten niet in de studio gaan en binnen drie weken een cd af hebben. Dat is een enorme druk en dat kan niet, denk ik. Je moet de tijd hebben om de nodige afstand te kunnen nemen."

Als je geen deadlines hebt, word je dan niet lui?
Christophe: "We zijn altijd te laat, maar we hébben deadlines. Pierre wordt gek van ons. We hebben steeds gezegd: 'We moeten één maand meer hebben.' En dat gedurende 15 maanden."
Pierre: "Zij hebben een deadline in hun hoofd en ik heb er een in mijn hoofd. Het is alleen niet dezelfde."
Antoine: "We hebben maar één deadline en dat is de dag waarop we sterven. Daarvóór maken we muziek en als het nu één of vijf jaar duurt eer de cd klaar is; we brengen het album pas uit als het klaar is."

Gaat Pierre op een bepaald moment niet zeggen: nu is het genoeg?
Antoine: "Jawel, maar als het album voor ons nog niet goed genoeg is, zeggen wij: 'Nee, we moeten er nog aan werken.' De deadline is goed voor de motivatie, maar het moet niet te strikt zijn."

Jullie tonen altijd video’s tijdens jullie concerten. Waarom?
Antoine: "Wij hebben een vriend, Olivier, die fotografie gestudeerd heeft met Lionel, dus ze werkten samen aan foto’s en video’s. We hebben Olivier gevraagd of hij enkele projecties wou maken voor de concerten. We houden ervan omdat we dan niet in het middelpunt van de belangstelling staan."
Christophe: "Er is een speciale sfeer ook als je kijkt naar de optredens. Hij kiest ook echt de dingen met de nummers in gedachten."
Antoine: "Als we een concert hebben, gaan het muzikale en het visuele aspect samen. Voor ons, die de muziek spelen, zijn het altijd dezelfde liedjes, dus het is interessant om iets van iemand anders te zien, om inspiratie te krijgen tijdens het concert."
Christophe: "Olivier is eigenlijk het zevende groepslid."

Is er in Wallonië ook een scene, zoals in Vlaanderen? Spelen jullie bijvoorbeeld ook in andere groepen?
Christophe: "Minder toch. Girls In Hawaii is dé groep voor elk van ons. We hebben geen behoefte aan zijprojecten. Als je in te veel groepen speelt, is er geen tijd over voor één groep."
Antoine: "Ik denk dat zijprojecten vaak het resultaat zijn van veel frustraties, van groepen na drie of vier cd’s. Het is altijd de mening van vijf of zes personen en nooit alleen de jouwe. Na vier albums gaan wij misschien ook in andere projecten spelen, maar Lionel en ik wilden een band waarin we veel zelf beslisten, om niet met frustraties te zitten. Dus Girls In Hawaii staat ons aan, het is het belangrijkste en de enige groep waarbij ik voor het moment wil spelen."

Hebben jullie niet de drang om soms eens iets helemaal anders te doen?
Antoine: "Met Girls In Hawaii spelen we verschillende soorten muziek. We willen een plaat maken met alle ideeën. Als iemand met iets anders afkomt, meer reggae of meer hardrock bijvoorbeeld, en het idee is goed: geen probleem. Het is interessant voor het publiek als ze een cd kopen waarop verschillende ideeën staan. We zijn Franz Ferdinand niet."
Christophe: "Die zijn echt goed, maar het is steeds hetzelfde geluid, voor de hele plaat."

Jullie hebben toch dezelfde sfeer op de plaat.
Christophe: "Dezelfde sfeer, ja. Dat heeft ook te maken met de opnametechniek, denk ik. De lofi geeft een bepaalde sfeer aan een album. Maar neem nu ‘Catwalk’ en ‘Flavor’: die zijn toch verschillend."

Jullie worden vaak vergeleken met Grandaddy, de stem van Jason Lytle bijvoorbeeld. Vinden jullie dat niet vervelend?
Christophe:" Ook met dEUS, bijvoorbeeld. Maar het maakt niet uit, eigenlijk. Het is goed om een soort referentie te geven aan het publiek, maar hoeft daarom niet helemaal waar te zijn."
Antoine: "De mening van de kranten is niet zo belangrijk voor ons. We zijn een jonge groep, dus de eerste plaat leek wat op Grandaddy, een klein beetje op dEUS, een beetje op Bonny ‘Prince’ Billy en Calexico en een deel was van ons. Misschien gaat de tweede meer ónze muziek worden. Het is een hommage aan de groepen die we graag horen. Wij houden van die groepen. Het is dus geen probleem."

Waarom de naam Girls In Hawaii? Om oude mannen te lokken?
Christophe: "Ja, want dat is waar het geld zit."
Antoine: "Nee, het was moeilijk om een groepsnaam te vinden, dus het was een grapje. We zijn een beetje timide, dus het was grappig om een naam te nemen als Girls In Hawaii, want we zijn absoluut geen Girls, absoluut niet mooi en we zijn absoluut niet van Hawaii. Het is dus een knipoog. In het kwadraat!"

http://www.kindamuzik.net/interview/girls-in-hawaii/girls-in-hawaii-we-hebben-maar-n-deadline-de-dag-waarop-we-sterven/9343/
Meer Girls In Hawaii op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/girls-in-hawaii