• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ghostpoet maakt de muziek die hij zelf graag luistert

Tussen alle Mercury Prize-nominaties van 2011 - onder wie PJ Harvey, Adele en Elbow - was Ghostpoet de opvallendste. Met zijn ontoegankelijke mix van hiphop, beats, spoken word en electro lijkt hij een vreemde eend in de bijt, maar ondertussen is Ghostpoet wel één van de meest vernieuwende artiesten uit het rijtje. Dit jaar komt zijn tweede album, Some Say I So I Say Light, uit.

Tekst: Lisa de Jongh

Publicatiedatum: 03 juni 2013

“Ik vond het niet erg dat ik de Mercury Prize niet won”, vertelt Ghostpoet, echte naam Obaro Ejimiwe, aan KindaMuzik. “De nominatie alleen al heeft genoeg deuren voor mij geopend. Eindelijk had ik het gevoel dat mijn album werd opgemerkt en dan sta je ook nog eens tussen zulke grote namen. Ik ben maar een simpele artiest, ik doe wat ik leuk vind en houd geen rekening met andermans verwachtingen. Dit is mijn passie en dan is het nog specialer om voor zo’n grote prijs genomineerd te worden.” Die nominatie was voor debuutalbum Peanut Butter Blues & Melancholy Jam, dat in 2011 werd uitgebracht en waarop de goed ontvangen single ‘Survive It’ te vinden is.

Some Say I So I Say Light is de opvolger van het succesdebuut. Ejimiwe ziet geen enkele reden om nerveus te zijn over de release. Stellig zegt hij: “Net als al mijn werk is dit album een reflectie van mij als persoon. Het is eerlijk en direct, het is waar ik voor sta. Daarom ben ik ook niet zo gevoelig voor negatieve respons of kritieken. Het is niet mijn doel om aan de wensen van anderen te voldoen, maar om mijzelf te presenteren. En ik vind het mooi klinken, ik zou er zelf graag naar luisteren.” De uitdaging lag voor Ghostpoet in het ontdekken en exploreren van analoge en digitale opnames. Oftewel: het zoeken naar de juiste balans tussen instrumenten en elektronische beats. Producer Richard Formby (Wild Beasts, Darkstar, Everything Everything) stond Ejimiwe hierbij ter zijde.

Werkwijze
“Het is de eerste keer dat ik met een andere producer samenwerkte. Voorheen produceerde ik zelf en dat ging op zich redelijk, maar voor dit album wilde ik de productie naar een hoger niveau tillen. Dat zou ik zelf niet kunnen”, verduidelijkt Ejimiwe de aanstelling van Richard Formby. “Ik ben ook niet handig met computers en techniek, terwijl Richard allerlei trucs weet en de vreemdste geluiden tevoorschijn kan toveren. Hij heeft me bovendien de mogelijkheden van analoog opnemen laten zien. Je kan geluiden vertragen, er reverb op zetten, of ze herhalen. Tijdens het experimenteren ging er een wereld voor me open.” Some Say I So I Say Light is een plaat die op de piano begon. “Thuis werkte ik mijn ideeën op piano uit, terwijl ik helemaal geen piano kan spelen. Ik probeerde iets, liet het aan Richard horen en samen gingen we op zoek naar de juiste geluiden. Die werkwijze was perfect.” Aan de zijde van Ghostpoet werkten onder meer Lucy Rose en afrobeatmeester Tony Allen mee aan Some Say I So I Say Light. Het was de eerste keer dat hij meer artiesten betrok bij het studioproces. “Ik heb hen uitgenodigd omdat ik wist dat ze echt iets aan mijn werk konden toevoegen. Tegelijkertijd heb ik niet te groot gedacht, ik wilde niet te veel andere muzikanten op de plaat omdat ik dan mijn doel voorbij zou gaan. Het leek me beter om een kleine groep gastartiesten uit mijn nabije omgeving te selecteren en ook niet veel verder te kijken. Ik ben zeer tevreden over het resultaat. Het was ongelofelijk om met mijn grote held Tony Allen aan een plaat te werken.”

Droom
De lange, moeilijk uitspreekbare titel van de nieuwe langspeler werd Ejimiwe ingefluisterd in een droom. “Het kwam ergens uit mijn onderbewuste, denk ik”, glimlacht hij. “Ik werd op een dag wakker met een heldere visie op iets wat mij misschien dwarszat. Tegenwoordig volgen veel mensen hun eigen waarheid namelijk niet meer, maar die van een ander. Iedereen gaat met de stroom mee en ik wil daar niet aan mee doen. Ik volg mijn eigen pad en daar slaat de titel op, hij staat geheel los van de nummers op het album. De titel en het artwork zijn eigenlijk een concept op zich”, legt hij uit. Over de hoes vertelt hij: “Ik wilde geen foto van mezelf en toen bedacht ik dat ik de titel wilde etaleren. Ik wilde hem in het gewone leven plaatsen. Bijvoorbeeld op een locatie waar mensen voorbijlopen. Uiteindelijk werd het een Chinees restaurant, waar we de titel in kleine tl-buizen hebben opgehangen.”

Het kleine kunstwerk hangt nog in Londen, maar Ejimiwe zou het graag meenemen voor zijn concerten. “Ik vind het een mooi ding. Het is niet té kunstig of abstract, want zo wil ik me ook helemaal niet voordoen. Mijn label heeft het betaald, dus ik ben bang dat men daar beslist wat er mee gebeurt”, zegt hij glimlachend. Wat we volgens Ghostpoet in ieder geval wel kunnen verwachten van de nieuwe liveshows: “Een complete band met drummer, bassist, vocalisten en elektronica.” Verder verklapt hij: “Ik probeer ieder optreden uniek te maken en dat terwijl ik van oorsprong geen rasperformer ben. Ik haatte het om op het podium te staan, ik ging me dan afvragen wat mensen van me vonden en wat ze zouden zeggen. Nu heb ik er plezier in en voel ik me comfortabel voor de menigte. Dan denk ik: fuck it, ik doe wat ik graag wil doen en dat neemt niemand me meer af. Dit geeft me de kracht om door te gaan en te genieten.”

http://www.kindamuzik.net/interview/ghost-poet/ghostpoet-maakt-de-muziek-die-hij-zelf-luistert/24039/
Meer Ghostpoet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ghost-poet