• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Galatasaray is geen democratie

Ze krijgen aandacht van de supportersvereniging uit Turkije, zijn met elf man plus reservespeler en weten door intensief samenspel een boeiende en enerverende, maar uiteindelijk onbesliste wedstrijd neer te zetten. Nee, het gaat hier dus niet over de Turkse voetbalclub Galatasaray.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 27 juni 2005

Populair tot in Turkije, dat zou je gekscherend over het Belgische collectief Galatasaray kunnen zeggen. En daar zit een kern van waarheid in. De band verkoopt geen voetbalstadions uit en de muziek is ook niet terug te horen op de Turkse markten, maar over aandacht in de Turkse media hoeft Galatasaray niet te klagen. Met dank aan een medewerker van het supportersmagazine van de voetbalclub Galatasaray, die al surfend op de website van de Belgische groep met de naam van zijn club terechtkwam. Gitarist Tom Vangheluwe vertelt nuchter over wat volgde: “Ze namen contact met ons op voor een interview. Daarna doken verschillende kranten op het nieuws, die ons ook allemaal belden of mailden. Je moet het met een korrel zout nemen, want het gaat ze om de naam, niet om de muziek. Toch hebben we ook een e-mail gehad van iemand die speciaal naar België was gereisd om ons album te kopen en de plaat aan al zijn vrienden had laten horen.”

Black Francis
Met voetbal heeft de band uit Kortrijk verder niets te maken. Tenzij je het samenspel tussen de elf muzikanten op het tweede album Boxing Camp for Blues Oriented Snack Heads wilt vergelijken met het spelletje op de groene mat. In elk nummer gaat de vijfkoppige blazerssectie het gevecht aan met de drie gitaristen, de twee drummers en de bassist. Een wedstrijd die onbeslist eindigt, waardoor de spanning tot de laatste minuut voelbaar blijft. U begrijpt, een vergelijking met voetbal is hier niet op zijn plaats.
De link naar filmmuziek is daarentegen snel gelegd. “Nee, we zijn nog niet gebeld door Quentin Tarentino”, zegt Vangheluwe. “Heb jij misschien connecties?” voegt hij er lachend aan toe. Serieuzer: “De vergelijking wordt inderdaad vaak gemaakt. Dat komt omdat onze muziek soms donker en zwaar is. Er komen allemaal verschillende sferen aan bod. Maar het is niet zo dat we musiceren met een film voor onze ogen.” Toch is er geen enkele aarzeling hoorbaar bij Vangheluwe als ik vraag voor welke film Boxing Camp for Blues Oriented Snack Heads de soundtrack zou kunnen zijn: “Een redelijk duistere, bizarre film, richting het werk van David Lynch bijvoorbeeld. Soms zijn er ook wel uitbarstende momenten in onze muziek, dus Tarantino past ook wel, aangezien in zijn films veel actie voorkomt. Als ik moest kiezen dan zou het Lynch worden. Maar beiden is ook goed.”

Tom Vangheluwe stond, samen met Pol Isaac (Fender Rhodes) en Kurt Debrabandere (drums), aan de basis van Galatasaray. In 2000 begonnen ze als drietal, vijf jaar later zijn ze uitgegroeid tot volwaardig elftal plus een geluidsman als reservespeler. Vangheluwe begon, zo is te lezen in de bandbiografie, zijn muzikale carrière bij The Pixies. Pardon, zijn Vangheluwe en Black Francis één en dezelfde persoon? Als ik de gitarist om opheldering vraag, barst hij in lachen uit: “Ik werkte als vrijwilliger bij een poppodium en we wilden een zomerfestival organiseren. Het idee was om alle grote namen te contracteren, maar dat bleek natuurlijk onhaalbaar.” Er speelden dus verschillende lokale bands onder een andere (bekende) naam en zo kon het gebeuren dat The Pixies, met Vangheluwe als zanger en gitarist, op hetzelfde affiche stonden als Nirvana en Sebadoh. Het was een zeer leuke dag, aldus Vangheluwe: “Maar we worden in de toekomst geen coverband.”

Voetbalteam-hiërarchie
Zelfs als ze het zouden willen, is dat waarschijnlijk onhaalbaar, de bandleden hebben het toch al zo druk. Zo speelt saxofonist Bertel Schollaert naast Galatasaray in het Rahjans Orkest, is drummer Kurt Debrabandere gitarist/zanger in Hawai, speelt gitarist Mich Decruyenaere in Hitch, verdient trombonist Ruben Deprez ook nog de kost met zijn spel in Proyecto Secreto en Hawai, vult trompettist Heikki Verdure de blazerssectie van Hawai aan en is Wim van Wuytswinckel drummer in dezelfde band. Dat brengt soms problemen met zich mee: “We moeten vaak kalenders samenleggen om een gaatje te kunnen vinden, maar gelukkig zijn er altijd oplossingen. Zo zijn we een maand geleden niet met de hele band op tournee gegaan. Als bijvoorbeeld één van onze blazers niet mee gaat, is dat geen probleem. Onze sound valt dan niet in duigen. Zolang het op die manier kan, is er geen probleem.”

Voor Vangheluwe is Galatasaray het belangrijkste project, het is zijn “hoofd-band”. De andere bandleden hebben niet allemaal de prioriteit bij deze band liggen. “Ja, het is soms best frustrerend om afhankelijk te zijn van anderen”, zegt Vangheluwe. “Het valt op zich wel mee met de moeilijkheden van een grote groep, maar compromissen sluiten moet je altijd.” Net als bij een voetbalteam, is er ook binnen Galatasaray een bepaalde hiërarchie. “Dat is onvermijdelijk, alhoewel we voor iedere mening respect hebben. Alles is goed verdeeld, zo heeft iedereen bepaalde dingen die hem of haar beter liggen, maar een volledige democratie zijn we niet. Dat kan ook niet anders, want als je geen besluiten neemt kom je nergens en dat is niet bevorderlijk voor de creativiteit.”

Komische schijnbeweging
Met die creativiteit zit het juist wel goed op Boxing Camp for Blues Oriented Snack Heads, dat op één nummer na volledig instrumentaal is. Eén van die nummers heet ‘Why Don’t You Scream?’. Een goede vraag: “We hebben wel geïmproviseerd met stemmen, maar dat wordt dan gedaan door gastmuzikanten. We blijven uiteindelijk een instrumentale groep, af en toe proberen we wat af te tasten. De melodie van de blazers brengt sfeer in de nummers, maar is niet alleen daarvoor bedoeld. De blazers zijn de vervangers van de zang en bepalen hoe een nummer klinkt. Stel dat we een zanger hadden dan verdwenen ze naar de achtergrond. Dat is niet de bedoeling, want ze zijn niet alleen bedoeld als sfeermakers. Ze zijn juist essentieel voor ons geluid.”

Waarop we weer terugkomen bij een eerdere uitspraak van de gitarist, toen hij het had over het donkere, zware geluid van de band. “We houden iets meer van de donkere kanten van muziek”, geeft Vangheluwe als uitleg. Niet dat ze zich alle elf voelen als voetballers, die de Champions League-finale nét gemist hebben. “We zijn echt niet allemaal bloedserieus. We klinken niet zo heel erg toegankelijk en daar kun je op een hele academische manier naar kijken, maar dat is de bedoeling niet. We zijn gewoon een pure rockband, misschien met wat scherpe randjes, maar tegelijkertijd ook met wat knipogen.” Waardoor het dus kan gebeuren dat een vrolijk, walsachtig nummer de depressieve titel ‘Life Is Like a Constant Winter’ heeft. Het is dat Galatasaray niets met voetbal te maken heeft, anders zou je bijna denken dat het een komische schijnbeweging tijdens een boeiende, zenuwslopende voetbalwedstrijd is.

http://www.kindamuzik.net/interview/galatasaray/galatasaray-is-geen-democratie/9921/
Meer Galatasaray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/galatasaray