• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fozzy: Gitaarspelen is minder pijnlijk dan worstelen

Amerikaanse krachtpatsers slechte acteurs? Och, The Rock was toch niet zó slecht in The Scorpion King? Vooruit, als ze politieke ambities krijgen, zoals Arnold Schwarzenegger, is er een gegronde reden tot ongerustheid. Het wordt pas echt zorgwekkend als ze gaan zingen. Enter de band Fozzy, met een WWE-worstelaar aan de microfoon.

Tekst: Philippus Zandstra

Publicatiedatum: 05 maart 2005

“Hi, this is Chris Jericho.”
Paniek.
Niks persoonlijks, maar jouw schrijver had gerekend op een gesprek met Rich Ward, de gitarist van Fozzy. In een niet zo’n grijs verleden ook de bandleider van Stuck Mojo, de band die te vroeg - lees: eerder dan Limp Bizkit - een mix van metal en hiphop maakte. En die nu weer aan een reünie werkt. In combinatie met de knallende nieuwe cd van Fozzy stof genoeg voor een goed gesprek. Dat hou je dus te goed.
Jericho is echter wel een Grote Ster, daar aan de overkant van de grote plas. Zeg nu zelf; hoe vaak spreek je iemand die in een onderbroek á la He-Man sujetten als The Rock en Stonecold Steve Austen op de grond mept? Waarmee we ook meteen bij het vreemde verschijnsel komen van een worstelaar die een metalband aanvoert. “Geloof me, er was erg veel scepsis toen we met Fozzy begonnen. Dat ligt vooral aan het feit dat veel mensen te beperkt denken. Zo van: ‘Oh, hij is een echte worstelaar, nou dan wordt dat zingen niks’. Ik zing echter al sinds m’n veertiende. In wat lokale rockbands namen we wel eens een demo op. Zelfs toen ik begon met worstelen, zo rond m’n negentiende, zong ik nog in een bandje.”

Toegegeven, op de eerste cd van Fozzy is Jericho net als Schwarzenegger in z’n eerste film: onbedoeld grappig. Maar verdomd, wat een paar zanglessen al niet kunnen doen. “Ik word nu met Ozzy vergeleken, en da’s niet de minste. Voor deze cd hebben we voor het eerst alleen maar eigen nummers opgenomen en mijn stem lijkt daarmee goed te kunnen omgaan. Met die covers van vroeger moest je je toch in zekere zin aan het origineel houden.”
De eigen nummers zijn een gevolg van het toegenomen zelfvertrouwen van de band. Eerst nog beschouwd als een uit de hand gelopen grap, trekt Fozzy nu een eigen publiek. Geen mensen meer die puur voor de achtergrond van de bandleden komen, maar eigen fans.
“We hebben Fozzy-fans, dat wil ik echt benadrukken. Tuurlijk, in het begin had je veel Stuck Mojo- en worstelaanhangers bij de concerten, om te zien of Fozzy wat was. Het was toch wel opmerkelijk, een worstelaar als zanger van een rockband. Maar dat telt nu niet meer. Nu hebben we Fozzy-fans en dat is een stuk belangrijker.”
Eigen fans die de band vooral kennen als de coverband van de eerste twee cd’s. Het zelfgeschreven werk van All That Remains klinkt dan toch een tikkie harder dan de gebruikelijke nummers van Queensryche en Black Sabbath. “Ik denk niet dat we met die hardere stijl onze oude fans zullen afschrikken. We hebben getracht om die drive van de eerste twee cd’s ook op de nieuwe plaat te houden. Dat was de kracht van die platen. Die covers blijven we trouwens nog wel live spelen, alleen dan wat minder in getal. Ik denk een stuk of twee, drie.”

De blonde hulk beschouwt de nieuwe cd als een doorstart. “We hebben niet de gemiddelde metalbandhistorie. Vergelijk ons verhaal maar met dat van Pantera. Toen zij begonnen, in de jaren tachtig, was het een dikke glamband. Compleet met make-up. Het succes kwam pas toen de muziek een stuk harder werd. En ook doordat Phil Anselmo met een grote Mohawk het podium opkwam. Hij was zichzelf, net als de rest en daar voelde Pantera zich goed bij. Dat hebben wij nu ook. Pantera werd heavy en dat geldt ook voor Fozzy. Dit is de zogeheten Derde Plaat, net zoals Metallica dat had met Master Of Puppets. De fun is alleen dat All That Remains onze eerste eígen plaat is.”

Iets heel anders. Bij KindaMuzik is het nu niet bepaald normaal om een worstelaar te interviewen. Laat staan dat er in Nederland en Europa fanatiek aan piledrivers wordt gedaan. “Ik weet ook niet waarom jullie niet plat gaan voor worstelen. We hebben laatst nog met de WWE een show in Finland gedaan en die was compleet uitverkocht. Er is wel dus interesse. Misschien is het wel echt Amerikaans. Aan de andere kant, voetbal is bij ons niet populair, en daar weet ook niemand van hoe dat zo komt. Wij meer macho?” Jericho blijft diplomatiek: “Hm, misschien. Maar qua muziek heb ik het idee dat Europeanen dan weer een stuk extremer zijn.”

Bij het worstelen is Jericho een badass mofo, op het podium een badass metalhead. Overeenkomsten zat. “Het is performen, hè. Wat ik bij beide doe is altijd zoveel mogelijk energie uitstralen. Ik heb een high impact, er komt veel energie vrij. En die zet ik om zodat ik het publiek meekrijg. Mensen moeten een goeie tijd hebben. Dat geldt voor een concert, maar ook voor een worstelshow.”
Het ligt voor de hand dat dat andere high-impact bandlid, gitarist Rich Ward, ook een worstelcarrière ambieert. Of geambieerd heeft. Toen hij in Stuck Mojo speelde mocht hij immers graag met zijn opgepompte torso pronken. Jericho schiet in de lach als hij er aan denkt. “Ja, Rich heeft het in Atlanta wel een paar keer geprobeerd. Maar dat deed zo’n pijn… Hij besloot dat gitaarspelen een stuk gemakkelijker was, hahaha.”

http://www.kindamuzik.net/interview/fozzy/fozzy-gitaarspelen-is-minder-pijnlijk-dan-worstelen/8734/
Meer Fozzy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fozzy