• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fountains Of Wayne: Nog altijd even catchy

In een wereld vol stoere jongens uit de garage en hipsters die denken dat ze de jaren '80 moeten laten herleven, leek er geen plaats meer voor sprankelende gitaarpop. Toch was er deze zomer niet te ontkomen aan 'Stacy's Mom'. Bij de clipkanalen deed de verschijning van Rachel Hunter als MILF ("Mother I'd Like to Fuck") de kijkers vele sms-jes versturen om de vrouw nog eens naar voren te zien buigen. Maar van wie was dat liedje eigenlijk? Fountains Of Wayne. Maar natuurlijk. Uit het oog verloren, maar nog niet vergeten. Wie herinnert zich 'Radiation Vibe' of hun schitterende debuut-cd uit '96 nou niet?

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 29 februari 2004

Over een comeback gesproken. Nadat het tweede album Utopia Parkaway uit 1999 flopte en label Atlantic het contract opzegde leek niemand meer geld over te hebben voor Fountains Of Wayne. De band rondom songschrijvers Chris Collingwood (zang, gitaar) en Adam Schlessinger (bas, zang) was op sterven na dood. Totdat opeens 'Stacy's Mom', vergezeld van het album Welcome Interstate Managers, verscheen. FOW was terug en met groter succes dan ooit. Van het album zijn al meer stuks verkocht dan de eerste twee bij elkaar en het kwam in vele eindejaarslijstje terecht. Ook sleepten ze zelfs twee heuse Grammy-nominaties in de wacht.

Heeft het succes jullie verbaasd?
"Ja, hoewel we al veel singles gehad hebben waarvan ik dacht dat dat hits konden worden. Nu is het dan echt gebeurd. 'Radiation Vibe' was in Europa wel een hitje maar deed in Amerika niet gek zoveel," aldus de goedlachse en zeer vriendelijke Adam die met zijn frisse Italiaanse overkomen goed tegenwicht biedt voor de vermoeide, uiterst droge en immer nerdy uitziende Chris. "De video is natuurlijk ook belangrijk geweest. Het hele idee komt van de regisseur Chris Applebaum. Hij is een vriend van ons die ook 'Sink to the Bottom' heeft gedaan. In het begin vonden we de video ook wat overdreven. Maar bij zo'n nummer moet dat ook wel. Als wij er een beetje in stonden te spelen zou niemand er naar kijken."

KindaMuzik bestempelde Welcome Interstate Managers als dé zomerplaat van 2003. Zijn jullie eigenlijk van die strandtypes?
Chris: "We houden helemaal niet van het strand. De volgende single 'Mexican Wine' regisseert Applebaum ook. Daar doen we wel in mee. Staan we met dikke jassen op het strand van Malibu. Maar anders vermijden we het zo veel mogelijk."

Hoewel de zon in hun muziek nog steeds volop schijnt en de meezingfactor immer hoog is, zijn de karakters in hun teksten ouder geworden en zijn melancholische trekjes hen niet vreemd. Het prachtige 'Hackensack' is daar een goed voorbeeld van. Het handelt over een tapijtlegger die balend van de lange dagen, vol verlangen denkt aan een actrice die ooit bij hem in de klas zat. Ook vertegenwoordigers, salesmanagers en serveersters die worstelen met hun werk en bestaan komen voorbij.
Waren jullie soms bang ooit zelf aan een normale baan te moeten beginnen?
Adam: "Oh nee hoor, we bekijken dat werk niet vanuit een negatief of sarcastisch oogpunt. Alsof het muzikantenbestaan het utopia is. Mensen van onze leeftijd, mid-dertigers, leiden veelal een dergelijk leven en daar schrijven we over."

Ooit reacties gehad van mensen uit je omgeving die je in je nummers hebt verwerkt?
Chris: "We hebben nooit direct over bepaalde mensen geschreven. Alleen 'Joe Rey' en 'Barbara H.' (beide van het debuutalbum - AV) bestaan echt. Joe vond het erg leuk en Barbara is mijn vrouw…" Adam: "In Amerika denkt iedereen dat elk nummer wat je zingt over jezelf gaat. Wij zijn een van de weinigen die nog over personages schrijven. In de jaren '70 gebeurde dat veel meer met mensen als Bruce Springsteen, Joni Mitchell, Jackson Browne, Tom Waits en vooral Randy Newman, waar we groot fan van zijn."

Waar komt het idee van 'Stacy's Mom', over een tiener die meer geïnteresseerd is in de moeder van zijn vriendinnetje dan in het meisje zelf, vandaan?
Adam: "Het thema is meer dat je op die leeftijd door alles wat beweegt opgewonden raakt. Toen ik 13 was vertelde een vriend dat hij mijn oma wel lekker vond. Om dat te gebruiken in een nummer gaat me nou net even te ver, maar het idee is hetzelfde."

Hebben jullie nooit de behoefte gehad om wat minder catchy en meer 'zware' nummers te maken?
Chris: "Nee, en de hoofdreden is dat we na twee coupletten al verveeld raken. Op het podium willen we nog wel eens iets rekken zodat Jody (Porter, gitarist - AV) zich ook uit kan leven." Adam: "Ik vind het helemaal geen wegwerpmuziek omdat het kort en aanstekelijk is. We houden gewoon niet zo van experimenteren of lange jams. En het zijn juist die jambands die snel gaan vervelen. Popliedjes gaan nog altijd het langst mee."

Maar liefst 16 nummers telt het nieuwe album. Is dat niet een beetje teveel van het goede?
Adam: "Ja, dat lijkt misschien zo. Maar het laatste nummer duurt maar 1 minuut bijvoorbeeld, dus die hoef je eigenlijk niet mee te tellen. En we hadden ook iets van 'misschien is het wel ons laatste album, dus wat maakt het uit' en gooiden er nog wat bij."

Jullie leken ook van de aardbodem verdwenen te zijn nadat in 2000 het platencontract werd ontbonden. Jullie zitten nu dan bij S-Curve, maar was het zo moeilijk om een nieuw label te vinden?
Adam: "Nadat we het album hadden afgerond niet. Daarvóór waren veel labels wel geïnteresseerd, maar wilden ze eerst demo's van ons nieuwe werk horen. Daar hadden we geen zin in. Dat voelde een beetje als een belediging. We hadden al twee albums gemaakt, ze kenden ons en wisten wat doen. Om dan nog demo's te moeten maken… Voor een cartoon op VH1 waren we gevraagd om de muziek te verzorgen. Ook al is die serie nooit uitgezonden, het bracht ons genoeg geld op om zelf een album op te nemen."

Jullie komen uit New York. Wat vind je van alle aandacht voor de nieuwe bands uit die stad?
Adam: "Iedereen hier in Europa heeft het over die bands uit New York, maar wij zouden echt niet weten wie ermee bedoeld wordt." The Strokes, Interpol, The Rapture, Yeah Yeah Yeahs. "The Strokes zijn overal wel populair, maar Interpol en The Rapture doen hier vrij weinig. In New York heeft ook niemand het erover, en er is ook niet echt een scene." Chris: "Jody gaat toch wel om met dat soort gasten?" Adam: "Ja, hij is wel de hipste van ons inderdaad. Hij woont daar in Lower East Side en hangt rond met The Strokes en Ryan Adams enzo. Wij horen daar natuurlijk helemaal niet bij, haha. Hoewel Ryan zijn laatste album in de studio - die ik met James Iha run - heeft opgenomen."

Chris, jij bent pas verhuisd naar Massachusetts. Hoe dat zo?
Chris: "Ik heb altijd in een klein appartementje van vijf bij vijf in New York gewoond. Het geld dat ik nog via de platen ontvang was wel genoeg om de huur te betalen maar ik zag het nut er niet meer van in. Mijn vrouw en ik hebben nu een groot huis in een mooie omgeving van west-Massachusetts voor maar de helft van het geld dat ik eerst kwijt was." Wat doe je daar zoal? "Beetje rondhangen (Adam maakt een masturbatie beweging). Ik heb een kleine studio gebouwd, wat wandelen enzo. Niks bijzonders." Je kunt ook niets anders dan muziek maken? "Ik heb psychologie gestudeerd. Ik was een tijdje assistent op een universiteit, maar ik wil er echt niks meer mee te maken hebben." Adam: "Chris vertelde een keer over een examen dat hij deed waarin hij bij elke omschrijving een diagnose moest stellen. Hoe noem je iemand die na alles wat hij beetpakt zijn handen wast? 'Nuts', schreef hij op." Chris: "'Fucking Nuts', wat anders!?" Daar kreeg je zeker wel een goed cijfer voor? "Voor mijn scriptie heb ik toch nog een 7 gehaald."

Jij hebt de meeste liedjes voor dit album geschreven Adam, maar je blijft basgitaar spelen in de band. Nooit naar gitaar willen overstappen?
Adam: "Oh nee, ik ben gek op het spelen van de bas. Daarbij ben ik ook niet zo'n goede gitarist. Chris heeft mij gitaar leren spelen. Mijn hoofdinstrument is de piano. Ik speelde vroeger keyboards in bands, maar dat vond ik saai. Ik stond vastgeplakt op een plek. Ik wilde bewegen. Vooraan staan." Chris: "Ik zou ook liever bas willen spelen. Het is het coolste instrument wat er is."

Naast alledaagse karakters speelt ook de populaire cultuur een belangrijke rol in jullie muziek. Er wordt volop gerefereerd aan tv-shows, acteurs en magazines. Wat is het dat jullie je er zo tot aangetrokken voelen?
Adam: "We hebben er eigenlijk niet zoveel mee, maar in Amerika is er niks anders weet je. Dat is onze cultuur, dus dat gebruik je automatisch. Iedereen is daar geobsedeerd door beroemdheden." Wat zijn jullie favoriete tv-programma's? Chris: "The Simpsons en Crossfire, dat is een politiek praatprogramma." Adam: "The Sopranos en MTV Cribs. Heb je die aflevering met Method Man gezien?" Is dat die ene waarin hij een Scarface-dvd laat zien? "Nee haha, hij doet juist het omgekeerde van alles. Heeft een heel klein en smerig flatje in Long Island met een bel waarbij je de draden met elkaar moet verbinden om hem af te laten gaan. Geweldige show."

In '98 schreef Adam de soundtrack voor That Thing You Do, het regiedebuut van Tom Hanks. Een charmante komedie over een bandje dat in de jaren '60 een dijk van een hit scoort maar al snel een eendagsvlieg blijkt te zijn. De titelsong kwam tot in den treure voorbij. Adam: "Ja, ik vond ook dat ze het iets te veel hebben gebruikt. Het is geen Citizen Kane, maar een leuke onpretentieuze film." Chris: "Ik heb 'm niet gezien." Word je ook moe van je eigen nummers? Adam: "Als je voor de vijfduizendste keer 'Stacy's Mom' moet spelen heb je het wel gehad natuurlijk. Als we bij een tv-show moeten komen, zeggen we voordat ze ons aankondigen altijd tegen elkaar: 'Ok, wat zullen we vandaag eens gaan spelen?'"

Op 7 maart staan Fountains Of Wayne in de Melkweg en reken maar dat 'Stacy's Mom' dan ook voorbijkomt.

http://www.kindamuzik.net/interview/fountains-of-wayne/fountains-of-wayne-nog-altijd-even-catchy/5282/
Meer Fountains Of Wayne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fountains-of-wayne