• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Five Horse Johnson: De Wederopstanding van The Five Horsemen

De band uit Toledo, Ohio, bracht al minstens drie geweldige platen uit en maakte jaarlijks de oversteek van Amerika naar Europa. Toch bleef een grote doorbraak uit. Five Horse Johnson maakte echter al wel snel naam als live sensatie. Slidegitaren, mondharmonica, een voort pompende ritmesectie en de ruige strot van voorman Eric Oblander verpulverde menig concertzaal. Een beroerte gooide even roet in het eten maar Oblander is weer fris als vanouds.

Tekst: Xander van Aart

Beeld: Rachel Rijsdijk

Publicatiedatum: 01 juli 2006

“Alles goed met je, kerel?” vraagt Oblander door de telefoon. Veel interessanter is het om te vragen hoe het met hém is. Bijna twee jaar terug kreeg Oblander een beroerte, maar toen ik hem exact een jaar geleden in Tilburg weer tegen het lijf liep bleek alles weer als vanouds.

“Ik voel me tegenwoordig heel gezond. Na mijn beroerte heb ik drie maanden over de revalidatie gedaan en toen zijn we weer verder gaan schrijven en voorzichtig begonnen met wat shows in het weekend. Ik ben eerder deze maand trouwens ook gestopt met roken. Dat had ik veel eerder moeten doen, want ik merk nu met zingen en mondharmonica spelen dat ik een veel grotere longinhoud heb dan ik altijd heb gedacht. Mijn beroerte had er vast mee te maken dat ik vier pakjes sigaretten per dag rookte en best veel drink. En de stress op mijn werk in een boekenwinkel natuurlijk.”

“Ik ben echt opnieuw begonnen. Ik drink nog steeds veel bier maar ik neem nu ook de tijd om te rusten. Ik was geen speedfreak of zo, maar wel veel whisky, laat naar bed en vooral dus veel roken. Leuk trouwens dat juist jij belt voor het interview. Ik vroeg me al af of jij het zou zijn.” Five Horse Johnson en ondergetekende gaan een tijdje terug want nooit eerder interviewde ik een band zo frequent. Onze ontmoetingen tijdens tours vinden steevast plaats onder uiterst gezellige omstandigheden. Eric Oblander mag dan een levensgenieter zijn, zijn levensvreugde straalt ook af op de mensen die hij ontmoet.

Live spelen
Five Horse Johnson staat bekend om zijn dampende en energieke optredens. “Ik zal je vertellen wat de beste show was die we ooit hebben gespeeld”, zegt hij gedreven. “Het is moeilijk kiezen want we hebben er al veel gedaan, maar mijn favoriet is toch als voorprogramma van Deep Purple en Lynyrd Skynrd in Amerika. Het publiek was geweldig en vond ons erg goed. De hele zaal stond op z’n kop! De slechtste show was in Ash in Engeland. Op zondagmiddag. Het was echt de slechtste show van welke band dan ook. De club was niet echt gezellig, lui publiek dat de kater van de dag ervoor nog te boven moest komen, helemaal geen sfeer. Zij wilden ons niet zien en wij wilden niet voor die lui spelen, zo zat het eigenlijk. Zij verwachtten een lekker makkelijk zondagmiddag-bluesbandje. Wij spelen inderdaad blues, maar dan wel een stuk harder en dat konden ze niet aan.”

De liveshows van Five Horse Johnson zijn door de jaren heen steeds overtuigender geworden. Natuurlijk swingt hun muziek de pan uit, maar de positieve reacties zijn vooral debet aan Eric Oblander die het publiek flink opzweept zoals ook Ben Ward van het enigszins verwante Orange Goblin dat zo goed kan. “Ik zorg dat ik fit ben wanneer we moeten spelen. Ik haal enkele minuten diep adem en speel dan een paar minuten mondharmonica. Even de longen laten weten dat er gewerkt moet worden. En bier natuurlijk! Na de show is er tijd voor nog meer bier. Ik drink op het podium ook gewoon door maar na de show ga ik meestal meteen de zaal in om fans te ontmoeten. Een beetje ouwehoeren bij de merchandise-stand. Het klinkt misschien wat zoetjes maar het is echt leuk om de mensen te ontmoeten die net een uur lang voor je neus hebben staan dansen. Helemaal bezweet, net als ik. Vaak mis ik dan wel de ranzige dingen die zich in de backstage afspelen.”

Five Horse Johnson staat inderdaad bekend als een stel gezellige feestvierders. Die mag Eric zelf inkoppen. “We speelden ooit een show in Michigan in de kantine van een highschool en onze kleedkamer was het hok waar ze alle lege flessen opsloegen. Daar stonden dus honderd lege flessen met allemaal nog een klein bodempje sterke drank erin. Onze gitarist Brad heeft toen al die kleine beetjes achter elkaar opgedronken. Alles door elkaar; wodka, whisky, likeur, jenever, alles. Toen we aan onze show begonnen, was hij zo naar de kloten dat het wel leek alsof hij LSD had genomen! Hij had geen idee van wat er zich rond hem afspeelde. We zijn na de show gevraagd om vooral nooit meer naar die stad terug te komen maar dat is oké. No big deal.

The Mystery Spot
Onlangs verscheen het nieuwste album The Mystery Spot. Zonder twijfel het beste album dat ooit door de band uit Toledo werd opgenomen. En zo denkt Oblander er ook over.
“Ik ben van mening dat The Mystery Spot de beste plaat is die we tot op heden maakten. We hebben er hard aan gewerkt en het zat mij qua gezondheid even tegen, maar we zijn weer terug. The Mystery Spot klinkt niet zozeer anders dan onze vorige albums maar voelt wel heel anders. Meer ervaring, denk ik. De plaat is precies zo geworden zoals we hem wilden hebben. Het is de eerste keer dat ons dat echt gelukt is. Ons sterke punt is vooral de combinatie tussen Brads songwriting en het hebben van een heel stevige ritmesectie. Wat dat betreft valt er aan mijn stem nog wat te schaven maar ik kan wel weer erg goed overweg met de mondharmonica. Je zou het live moeten horen man!”

“We zijn begonnen in Detroit met de basistracks. Vervolgens zijn we naar een andere studio gegaan om de vocalen en de mondharmonica op te nemen. Alles klonk meteen geweldig. In Boston hebben we ook nog enkele nieuw geschreven tracks opgenomen die uiteindelijk de plaat hebben gehaald, zoals ‘Of Ditch Diggers and Drowning Men’. Eenmaal thuis in Ohio is Brad verder gegaan met het bewerken van de opnames en hij stuurde elke week MP3’s van zijn vorderingen. Hij heeft een 8-track mixingdesk en daarmee hebben we The Mystery Spot gemixt. Daarna hebben Graig Riggs en Chris Gooseman de mastering gedaan in Michigan. In die laatste fase heb ik er verder maar weinig mee te maken gehad, want ik vertrouw Brad en hij zou nooit iets veranderen wat wij niet gaaf zouden vinden.”

“Zonder John-Paul Gaster zou die plaat er helemaal niet zijn geweest. Hij stond ons ook live bij naast zijn rol als drummer in Clutch. We zijn al jaren bevriend met Clutch en we gaan naar elkaar bands kijken en regelmatig samen stappen. Onze oude drummer Mike Alonso verliet de band twee jaar terug, omdat hij er geen zin meer in had en speelt tegenwoordig in Electric Six. Je weet wel, van ‘Gay Bar’. Wat zeg je? Een beetje fout? Tja, dat moet je maar aan hem vragen. Die band is behoorlijk groot in Amerika dus voor hem was het een treetje hoger op de ladder. Daarbij is hij vijf jaar bij ons geweest, dus het voelde niet verkeerd aan of zo. En we zien elkaar nog regelmatig, ook de andere mannen van Electric Six, dus het zit allemaal wel goed.”
“We voelden er niets voor om audities te gaan doen en al die onzin dus vroegen we onze goede vriend en favoriete drummer JP. Hij zei meteen ja. Hij kwam naar Toledo om de boel door te spreken en wij zijn meteen met hem mee terug gegaan naar Baltimore waar we vier dagen hebben gerepeteerd. JP heeft een geweldig oor voor muziek en hielp ons met arrangementen. Hij wist precies wat wij wilden en zorgde er mede voor dat de plaat zo klinkt als hij klinkt. Deze keer ligt de nadruk op de liedjes en niet op het thema van een riff of een bluesschema.”

“Sinds kort hebben we echter weer een vaste drummer. Hij heet Michael en speelde bij the Afghan Whigs. Hij is de laatste drummer van die band, want ze zijn nu uit elkaar. We zijn aan elkaar voorgesteld door een wederzijdse vriend. Het klikte meteen. Hij heeft een heel steady drumgeluid en het is een heel toffe gast. We deden de eerste show met hem in Texas op een showcase van Small Stone. Altijd goed publiek voor onze soort muziek.”

The Five Horsemen
Er is meer bandnieuws aan. het front, roept Oblander enthousiast door de telefoon. Five Horse Johnson heeft ook nog een tweede gitarist aangetrokken. De gitarist van Big Chief, Phil Durr speelt tegenwoordig full-time in Five Horse Johnson. “We speelden gisteren onze eerste show met Fireball Ministry en Novadriver en hij hoort er nu helemaal bij. The Five Horsemen. Brad, onze gitarist stelde zelf voor een tweede gitarist te nemen. We jamden wat en het werkte. We wilden onze sound wat meer verdikken en het oude spul klonk zo prima. We hebben meteen nieuwe dingen bedacht. Ik kijk echt uit naar de volgende shows met Phil. Man, You’re gonna love it! We doen dit jaar drie tours. Eerst komen we naar Europa voor een uitgebreide tour, daarna zullen we twee grote tours doen in Amerika. Eerst de westkust en daarna de oostkust. Het binnenland doen we daarna, maar alleen in het weekend. Onze sound is nu zo vet, het wordt helemaal te gek!”

live-foto’s uit het archief, door Rachel Rijsdijk

http://www.kindamuzik.net/interview/five-horse-johnson/five-horse-johnson-de-wederopstanding-van-the-five-horsemen/13296/
Meer Five Horse Johnson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/five-horse-johnson