Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gevlucht voor de doordringende basdreunen van de soundcheck nestelt ze zich op de bank van de kleedkamer. Voorzichtig kiest ze haar woorden - haar zachte Engels is doordrenkt met een Zweeds accent - en blikt ze terug op een jaar Fever Ray. "Door de shows die we het afgelopen jaar hebben gedaan heeft het zich wel ontwikkeld. Fever Ray is een gevoel dat constant in beweging is. Het is niet iets fysieks en het is niet statisch. Ik zie Fever Ray eerder als een gevoel dat ik alleen kan omschrijven in mijn muziek." Twijfelend voegt ze er aan toe: "Iemand zond koortsachtige stralen uit."
In die mystiek voelt Andersson zich het meest op haar gemak, want praten over haar muziek valt haar zwaar. "Ik ben geen schrijver en ik zou niet weten hoe ik muziek moet omschrijven. Dit is een heel persoonlijk album voor mij, maar het echt uitleggen kan ik niet. Ik denk dat ik genoeg zeg in de teksten. Die schreef ik na de geboorte van mijn tweede kind. Ik was doodmoe en als je moeder wordt ga je toch meer nadenken over het leven en de dood. Het heeft me een nieuw perspectief gegeven."
Zowel een oude vrouw als een jong meisje
In de zes videoclips die het album voortbracht heeft Fever Ray haar ideeën over de mystiek van het leven en de dood nog verder naar voren gebracht. Niet alleen het officieuze derde bandlid van The Knife, Andreas Nilsson, maar ook vier andere filmmakers hebben hun licht laten schijnen op het werk van Andersson. "Ik hou heel erg van film," legt ze uit, "en ik hou er van om te ontdekken hoe anderen mijn werk interpreteren. Er zitten veel elementen uit de liveshows in de clips, maar voor het grootste gedeelte zijn de clips interpretaties van de filmmakers."
Ietwat verlegen legt de Zweedse haar rol in de videoclips uit. "Ik denk niet dat een clip er beter op wordt als ik erin voorkom. Soms verschijn ik in de rol van Fever Ray, maar die rol kan ook door iemand anders worden vervuld. Zoals door een oude vrouw in 'Seven' en door een jong meisje in 'When I Grow Up'."
Precies doen wat ze wilde doen
Andersson kijkt tevreden terug op het afgelopen jaar. "Het was goed dat mijn broer en ik even aan onze eigen projecten hebben gewerkt. Heel soms miste ik hem wel in het schrijfproces. Als duo heb je constant iemand die over je schouder meekijkt en waar je dingen aan kan vragen. Maar dat is ook vervelend. Het afgelopen jaar heb ik ontdekt wat mijn ideeën precies zijn en heb ik kunnen doen wat ik wilde doen."
Op de vraag waar ze met de meeste tevredenheid op terugblikt volgt een lange stilte. En dan zegt ze "Toeren", met een voorzichtig lachje. "Ja, het is treurig. Ik denk dat ik het afgelopen jaar misschien honderd dagen van huis ben geweest", bekent de Zweedse. "Maar als we deze tour hebben afgesloten ga ik naar huis en duik ik weer lekker mijn studio in."
Fever Ray bestaat niet in het licht
Wat er precies in die studio gaat gebeuren kan Andersson nog niet zeggen. "Misschien ga ik weer met mijn broer samenwerken, misschien in mijn eentje. Alle opties liggen open en ik verlang ernaar om gewoon rustig in mijn studio te werken. In ieder geval niet meer toeren. Het is niet zo zeer vermoeiend, maar wel heel intens. Nog intenser dan een gezin onderhouden. Ik heb geen zin meer om zo veel van huis te zijn."
De zangeres heeft tijdens de tour haar thuisland vaak gemist. De lange winters en donkere dagen in Zweden vinden niet alleen een weerklank in haar muziek, vertelt ze. "Waar je woont bepaalt in grote mate wat voor muziek je maakt. Het is winter van oktober tot maart; een donkere, koude periode. Als ik ergens anders zou wonen zou ik een compleet ander persoon zijn, door het licht. Fever Ray zou dan sowieso niet bestaan."
(Onderste foto door Johan Renck)
http://www.kindamuzik.net/interview/fever-ray/fever-ray-wil-weer-terug-de-duisternis-in/19590/
Meer Fever Ray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fever-ray
Deel dit artikel: