• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Erase Errata doet niet punk; Erase Errata is punk

Drie van de vier dames op het podium dragen een dikgerande bril en een spijkerbroek. De vierde, bassiste Erickson is blond, staat wijdbeens aan de snaren te plukken en is eigenlijk automatisch mijn favoriet. Erase Errata heten ze en ze maken muziek die iedere Rockacademie-docent waarschijnlijk doet kokhalzen en waarbij de doorsnee conservatoriumstudent de haren ten berge rijzen. Erase Errata is een geweldige band, om de simpele reden dat ze niet punk ‘doen’, maar punk ‘zijn’.

Tekst: Peter Bruyn

Publicatiedatum: 25 oktober 2003

Een Amerikaanse journalist heeft al een etiket op de groep geplakt dat eigenlijk te mooi is om weer meteen te verwijderen: Nu No-Wave. Natuurlijk verwijzend naar de mechanisch klinkende New Yorkse postpunk-stroming uit de late jaren zeventig. De vier Errata’s lagen toen amper in de luiers.
Gitariste Sara Jaffe, dicht bij de kachel gekropen in een van de kleedkamercontainers van Paradiso, lacht als ze een uurtje voor het concert voor de zoveelste keer met de term geconfronteerd wordt. ,,Ach, de mensen willen altijd ergens een naam aan geven. Maar er zitten natuurlijk véél meer invloeden in onze muziek. Misschien is het wel een reactie op de ‘mainstream’, maar tegelijk zijn we ook weer geïnteresseerd in wat er in de popcultuur gebeurt en integreren dat op één of andere manier in onze songs.”
Vaak worden die songs met The Slits vergeleken. Of met The Raincoats. Dat overkomt dwarse meidenrockbands snel. Maar muzikaal zit de strakke rommelrock van The Fall veel meer in de buurt. En de allerduidelijkste associatie is die met het geëngageerde Britse staccato-rockcollectief Au Pais, dat in 1981 het klassieke album Playing with a Different Sex maakte. Een plaat die destijds binnen de kraak- en anti-atoombeweging door vrijwel iedereen woordelijk meegezongen kon worden. ,,Ja, precies!’’ reageert Jaffe enthousiast. ,,Ik ben echt een héél grote fan van ze. Dat is een plaat waar ik ontzettend veel naar geluisterd heb. Eén gitaarriff op onze plaat heb ik zelfs regelrecht van ze gestolen, haha.’’

Het was in 1999 dat Jaffe en bassiste Erickson, nèt afgestudeerd in Connetticut besloten eens in San Francisco te gaan rondkijken. Daar ontmoetten ze zangeres/beeldend kunstenaar Jenny Hoyston en drumster Bianca Sparta, die samen reeds als het duo California Lightning optraden. De twee koppeltjes bleven in elkaars buurt rondhangen, jamden zo nu en dan samen in de oefenruimte en een klein jaar later was daar op eens een ‘band’. Zo simpel gaan die dingen soms. Een paar weken later werd er zelfs een titelloze 7 inch opgenomen, waar Jaffe nu eigenlijk niet meer aan herinnerd wil worden – en in 2001 verscheen op het Troubleman label de debuut-cd Other Animals. Een plaat die aan deze kant van de Atlantische Oceaan nergens opgemerkt werd.
Wel echter door de New Yorkse muziekomnivoren Sonic Youth, die het meidenkwartet voor hun All Tomorrow’s Parties festival in 2002 uitnodigde en vervolgens op hun toernee meesleepte. Er volgde zelfs een – inmiddels uitverkochte - splitsingle van de twee bands op het Narnack-label en met Kim Gordon erbij vormden ze de ad hoc punkgroep Anxious Rats. Waarvan overigens nog geen getuigenis op geluidsdrager.
Een betere aanbevelingsbrief dan een uitnodiging van de Sonics is in de hedendaagse rock nauwelijks denkbaar. En dus voldeden Kid606, Matmos, Adult en Kevin Blechdom graag aan het verzoek van Troubleman om een Erase Errata-track de remixen. Het resultaat verscheen enkele maanden geleden als de ‘Dancing Machine’ EP. Kortom, het half september bij Blast First verschenen album Crystal Palace – 13 songs in 27 minuten – is beslist geen debuut. Ondanks de ‘ik-heb-vijf-minuten-geleden-gehoord-wat-punk-is-en-nu-ga-ik-het-meteen-spelen-ook!’ mentaliteit die de plaat uitstraalt.

,,We komen uit San Francisco. Dat is een stad waar héél veel gebeerd op het terrein van muziek en kunst,’’ had Sara Jaffe al gezegd. ,,Er is ook echt een gemeenschapsgevoel. Dat is daar altijd geweest, ja. In de jaren vijftig met de beatschrijvers en in de sixties met die hele hippie-scène. Ik begrijp ook niet dan men ons zo vaak met die nieuwe New Yorkse bands vergelijkt. Dat zie ik echt niet. Die hebben zo’n totaal andere mentaliteit. Veel egocentrischer. Minder geëngageerd.”
,,We zien de band als een kunstproject, maar ook als een middel om een maatschappelijk en sociaal idee uit te dragen. En tenslotte is het ons speelgoed. Alle drie die aspecten wegen mee. Ik zou het niet doen als het geen artistieke uitdaging was. Maar daarnaast is het sociale aanwezig. En het pure pret maken.’’

En het is pret op het podium van de Paradiso-bovenzaal. Tijdens de eerste nummers hakkelen ze nog als een band die zelfs de voorronde van onwillekeurig welke Grote, Middel of Kleine Popprijs nooit door zal komen. Maar kijk, Bianca gaat steeds strakker en agressiever meppen. Sara laat haar gitaar als een fileermes voor de gehoorbeentjes klinken – waarschijnlijk kan het instrument geen ander geluid voortbrengen – en lieve Ellie begint de bassnaren met een drumstok te bewerken. Plots realiseer je je dat dit gewoon een dijk van een band is.
Het swingt als de nonnen uit het klooster van Zuster Theresa op een illegale houseparty in de gekraakte Sint Pieter, nadat ze net met XTC geïmpregneerde hosties hebben geslikt. Alleen Jenny Hoston lijkt als vocaliste een beetje een zorgenkindje. Maar kijk, iedere keer als ze het spoor dreigt kwijt te raken pakt ze een trompet en toetert zich naar een solistenplaats bij de Jostiband. De fans dansen in Paradiso. Eerst de meisjes die van meisjes houden. Dan de meisjes die van jongens houden. En tenslotte kunnen ook de knullen niet meer stil blijven staan. ,,Wat doen jullie dat goed!’’ roept Hoston op een gegeven moment zelfs. ,,Is dat improvisatie of hebben jullie les gehad?’’
Live mag Erase Earrata dan slordiger klinken dan op de plaat; daar staat echter een surplus aan energie en opwinding tegenover die zich niet in digitale putjes of vinylgroeven laat vangen. Je kunt je zelfs afvragen of de onbevangenheid die de kracht van de groep is, niet verdwijnt bij een groeiende ambachtelijkheid.

,,Ons publiek is gemixt,’’ aldus Sara Jaffe. ,,Maar als er vijftig procent jongens en vijftig procent meisjes staan, dan wordt er vaak geschreven dat er bijna alleen maar meisjes waren. Zo gewend is men in de rock aan een jongenspubliek. Of vrouwen er een andere mentaliteit ten opzichte van rock op na houden? Men vraagt ons dat wel vaker en ik geloof daar niet in. Ik heb mijn individuele visie op rockmuziek en die hangt van veel meer af dan van mijn vrouw-zijn. Ook van mijn politieke voorkeur, van mijn levenshouding en van mijn seksuele voorkeur, om maar eens wat te noemen.’’

http://www.kindamuzik.net/interview/erase-errata/erase-errata-doet-niet-punk-erase-errata-is-punk/4368/
Meer Erase Errata op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/erase-errata