• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

El Pino and the Volunteers: ‘Daar heb je hem weer met zijn banjo’

El Pino and the Volunteers is deze maand de enige Nederlandse band op Roots of Heaven, het rootsfestival dat wederom in Haarlem plaatsvindt. KindaMuzik sprak het alt.countrygezelschap tijdens hun tournee met popgroep en labelgenoten Johan in Leiden.

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 06 november 2006

Na de soundcheck in het LVC zitten de Rotterdammers gebroederlijk en relaxt in de kleedkamer. Een goed ontvangen debuut Molten City en een volledig uitverkochte albumpresentatie in Rotown kunnen ze in de achterzak steken. De groep bekijkt het succes, waarvoor ze hard hebben gewerkt, met een goede dosis zelfkritiek.

Banjospeler Goslink zegt zelfs blij te zijn als hij een recensie over Molten City leest, waarin de loftrompet minder hard wordt geblazen. Het feestje in stamkroeg Rotown verliep naar eigen zeggen erg rommelig en de uit de begraafplaats van Memphis overgevlogen supportact Dead Elvis kwam ook niet goed uit de verf.
“Maar het was wel heel gezellig,” voegen de heren er in koor aan toe.

Punktijd
Opmerkelijk aan El Pino and the Volunteers is dat de bandleden bijna allemaal ervaring opdeden als herrieschoppers in punkbandjes als Raise Kane en Room 101. David Pino denkt nog met veel plezier terug aan het recente verleden, toen hij zanger was in de beruchte Rotterdamse punkband Wiseguy. Bij het waardig afscheidsoptreden in Waterfront ging er een enorme hoeveelheid bier door de lucht. Door het feestgedruis van de trouwe fans en het enthousiaste spel zou je bijna vergeten dat de groep eigenlijk al enige tijd op een dood spoor zat.

David Pino: “Vijftien jaar lang ben ik met die gasten van Wiseguy opgetrokken. We zijn samen opgegroeid en hebben in heel Europa opgetreden, terwijl we in het begin amper konden spelen. Het is een onwijze ontwikkeling die je als band doormaakt. De laatste jaren lag de band me niet meer zo nauw aan het hart. Het schrijven van liedjes was een moeizaam proces geworden. De reden hiervoor was dat ik me steeds meer aangetrokken voelde tot het spelen van simpele liedjes in een knusse huiskamer met vrienden en een krat bier. Zo is El Pino and the Volunteers ontstaan.”

Pure muziek
Zowel Goslink als El Pino trokken later respectievelijk naar de Verenigde Staten en Canada en raakten er in de ban van de eenvoud en stilte in popmuziek, maar die interesse is er eigenlijk altijd al geweest.
Goslink: “Ik was dertien en toen speelde ik al in een punkbandje, hoewel ik nauwelijks een gitaar kon vasthouden. Op een dag werden we gevraagd als voorprogramma van Claw Boys Claw. Van mijn moeder mocht ik helaas niet, dus ben ik maar niet gegaan. Een paar jaar later, toen ik een jaar of zeventien was en vooral naar Nirvana luisterde, ging ik door een moeilijke periode. Ik was heel bewust op zoek naar pure muziek. In een platenzaak stuitte ik toevallig op een plaat van Robert Johnson. De hoes sprak me aan en vanaf dat moment ging ik steeds meer snuffelen in authentieke muziek uit de jaren twintig en dertig. Het geluid van de banjo met vijf snaren raakte me diep en het duurde niet lang voordat ik mijn elektrische gitaar had ingeruild voor een banjo.”

Goslink, die ook tekenaar is en schilderijen maakt, zegt dat hij soms nog wel verlangt naar de tijd dat hij in zijn eentje op de banjo liedjes schreef, hoewel hij zich ook realiseert dat die hechte vriendschapsband met de andere bandleden van El Pino and the Volunteers iets unieks is.
“Op de Kunstacademie werd ik met mijn banjo soms wel gek aangekeken: ‘daar heb je hem weer met zijn banjo’. Zodra er een populair bandje als Sixteen Horsepower of D.A.A.U. (Die Anarchistische Abendunterhaltung) in de plaatselijke muziekclub speelde, waren er wel eens meisjes die dachten dat ik dat wel kon waarderen. Ik had vooral een enorme hekel aan die lui van D.A.A.U., die een opleiding klassiek muziek hebben gevolgd en zich plotseling anarchistisch noemden.”

Een grote familie
Vorig jaar is de miniplaat Cougar op het Rotterdamse punklabel Stardumb verschenen. In goed overleg met Stardumb, die zich ook steeds meer bezighouden met rock-‘n-roll in de breedste zin van het woord, is El Pino and the Volunteers bij Excelsior terecht gekomen.
David Pino: “Stardumb heeft ons gesteund om de debuutplaat op een groter label uit te brengen. Bij Excelsior zitten ook lui die begaan zijn met de muziek, die ook geïnteresseerd zijn in de afkomst van de muziek en ons voldoende ruimte en vrijheid geven. Het is net een grote familie. Ze hebben ons zelfs niet naar de hoes gevraagd en we mochten de nummers voor het album uitkiezen. Het is ook waar dat je soms bepaalde dingen moet loslaten. Zo koos Excelsior de drie singles voor het album uit. Voor het nummer ‘Moody Street’ hebben we onlangs de videoclip geschoten. In oude Amerikaanse auto’s zijn we door de Rotterdamse binnenstad en langs het IJsselmeer gereden, dat was erg cool.”

Goslink: “Er zijn zeker bands die Excelsioriaans klinken, maar er zijn wel degelijk ook genoeg bands die een ander geluid laten horen. El Pino and the Volunteers hoort bij die laatste groep. We vinden het overigens te gek om in het voorprogramma van Johan te staan. Binnenkort spelen we in een uitverkocht Paradiso, iets wat we nooit alleen voor elkaar zouden krijgen. Een show van Johan staat bovendien als een huis en we leren van ze, hoewel het ook wel weer bij ons past om op het podium naar het experiment op zoek te gaan.”

http://www.kindamuzik.net/interview/el-pino-the-volunteers/el-pino-and-the-volunteers-8216-daar-heb-je-hem-weer-met-zijn-banjo-8217/14325/
Meer El Pino and the Volunteers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/el-pino-the-volunteers