• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dyzack weet dat hij nooit een hit zal scoren

"Popmuziek is een beetje een saaie baan. Rare werktijden, dat wel, maar verder eigenlijk niet veel anders dan een kantoorbaan." Zo verklaart Eric Hofland, de muzikant beter bekend als Dyzack, zijn langdurige afwezigheid uit de spotlichten. Hij had gewoon zin om iets anders te doen.

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 04 november 2005

Maar nu heeft hij een nieuwe plaat, Somewhere There's a Monkey Laughing, en die is hij enthousiast aan het promoten. Doe daarom dat citaat over die popmuziek maar niet als titel. "Dat is weer zo negatief."

Als er iets is dat Dyzack momenteel niet wil zijn, dan is het negatief. Daar is ook geen enkele reden voor. De plaat is af, hij is goed geworden en verder heeft Dyzack nog genoeg te doen. Tijdens het interview staat zijn gitaar in een hoek te wachten voor muzikale arbeid later op de dag. De agenda van Hofland is zelfs dermate druk bezet dat het uitbrengen van de plaat er bij inschoot; eigenlijk was Somewhere There's a Monkey Laughing in maart al af.

In de vijf jaar tussen die nieuwe plaat en zijn voorganger Neurotic Jackpot heeft Dyzack zich ontpopt tot een muzikale duizendpoot. Zo zette hij voor middelbare scholieren voor het vak CKV (Culturele en Kunstzinnige Vorming) het project Kozmo op, waarin hij met muzikanten uit de hele wereld samenspeelde. Nou staan pubers niet bekend als het makkelijkste publiek, maar Dyzack had geen problemen. Gewoon een kwestie van lekker spelen en ze niet lastig vallen met pedagogische praatjes.

Rutger Hauer
Ook ging Dyzack muziek maken voor reclames en films, alhoewel beide gebieden de laatste tijd een stuk minder interessant zijn geworden. "Een paar jaar geleden maakte je muziek voor een reclamefilmpje. Als ze het niet gebruikten, kreeg je nog de helft. Nu gaan ze zich er meteen mee bemoeien en als ze het niet nemen, krijg je niks." Ook op het filmvlak gebeurt minder, nu de belastingregel die investeren in films heel gunstig maakte is afgeschaft. Dyzack probeert nog wel aan werk te komen in de sector, maar een vervolg op de muziek die hij maakte voor de film The Room van Erik Lieshout en the one and only Rutger Hauer zou wel eens een tijdje op zich kunnen laten wachten.

Dyzack is vooral bekend als 'man met gitaar'. Dat is meestal niet het soort muzikant dat een opleiding tot arrangeur gevolgd. Ook Dyzack is volledig autodidact op dit gebied. "Maar dat is het voordeel van werken met een computer: de bladmuziek komt er zo uitrollen."

Het verlangen om toch weer eens een zelfstandige plaat uit te brengen kwam toen Dyzack door stadsgenoten Spider Rico gevraagd werd wat optredens te doen in het voorprogramma. "Dat was gewoon lekker ongecompliceerd rocken." Ook hield Hofland aan zijn vriendschap met zijn garagerockende stadsgenoten drummer Detlef van Tilvoorde over, die op Somewhere's There a Monkey Laughing niet alleen flink de vaart en swing er in houdt, maar met 'Oh Susanna' ook verantwoordelijk is voor een van de betere nummers van de plaat.

Bureaustoel op wielen
Hoewel beslist geen digibeet, wil Dyzack liefst niet de hele tijd achter de computer zitten. Dat is er ook de oorzaak van dat de collage-achtige nummers met samples die op de twee eerdere platen nog tussen het gitaarwerk stonden op Somewhere There's a Monkey Laughing ontbreken. Met het produceren – "ik reed op een bureaustoel met wieltjes telkens heen en weer als iets opgenomen was" - en masteren van het album waren de computeruren wel opgebruikt. Om de uiteindelijke mix te testen, nam Dyzack de plaat in wording mee naar het café waar hij werkte en naar huis om hem over de computerspeakers te luisteren. "Zo deden ze het bij Motown ook, het moest in de auto ook goed klinken."

Zweedse meisjespunk
Niet alleen het opnameproces hield Hofland in eigen hand, hij financierde de plaat ook zelf en bracht hem op zijn eigen label To Tangle Tunes uit, waarbij hij Munich inhuurde voor distributie en promotie. Dat is niet het gevolg van slechte ervaringen met major Universal, die Dyzacks eerste twee platen uitbracht. Hij is zelfs nu nog erg te spreken over de platenmaatschappij en zegt dat ze na het min of meer floppen van Neurotic Jackpot in goed overleg uit elkaar zijn gegaan. Het enige nadeel dat hij ondervond, is dat deze wereldwijd opererende maatschappij vreemd genoeg het uitbrengen van zijn platen in de VS tegenhield. "Ik speelde in New York en dat ging goed, diverse labels waren wel geïnteresseerd, maar ja, ik zat al bij Universal. Niet dat ze het daar niet goed vonden, maar op dat moment mochten ze alleen Zweedse meisjespunkbands tekenen."

Ook het uitblijven van het hem voorspelde succes in Nederland stemt Dyzack niet bitter. "Nee joh, ik wist al meteen dat ik hier nooit een hit zou gaan scoren. Komt nog bij dat ik juist ten tijde van de grote hype rond mijn debuut The Rat Dance Refizz helemaal platzak was." De mindere, meer poppy opvolger Neurotic Jackpot had dan ook niks te maken met druk van buitenaf. "Ik was zelf dat arty-farty, artistiek verantwoorde van The Rat Dance Refizz nogal zat en wilde een toegankelijke, commerciële plaat maken. Jammer genoeg is hij niet zo goed gelukt, de liedjes waren net iets minder goed. Alhoewel, 'Ollee Wollee Man' is toch wel ok. En 'Tiny Fussings', dat is ook wel een goed nummer. En… Weet je, eigenlijk is het gewoon toch wel een goede plaat. Alleen dat hoesje is zo verdomd lelijk. Dat is het gewoon: ik schaamde me daar zo voor dat ik vijf jaar heb gewacht met het uitbrengen van de nieuwe plaat."

http://www.kindamuzik.net/interview/dyzack/dyzack-weet-dat-hij-nooit-een-hit-zal-scoren/11044/
Meer Dyzack op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dyzack