• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Duke Special wil licht en hoop brengen

Peter Wilson, alias Duke Special, heeft het afgelopen jaar honderdvijftig keer opgetreden, van ‘toiletten tot grote zalen’. Nu is hij onderweg met Divine Comedy, terwijl thuis zijn vrouw en drie zoontjes op hem wachten. In een Amsterdams bruin café speelt hij vol overgave voor de barkeeper een nummer en vertelt over religie: “Ik wil niet suggereren dat ik de waarheid in pacht heb, maar elementen van religie vormen de basis van mijn songs.”

Tekst: Elisabeth van Scherpenzeel

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 30 oktober 2006

Heel veel eyeliner. Dikke dreadlocks waaronder de ogen heen en weer flitsen. Behalve als Peter Wilson, alias Duke Special zijn mooie liedjes zingt. Dan zijn zijn ogen gesloten. Zo ook (na net als volgt een beschrijving van iemand die ook de ogen gesloten heeft, maar het blijkt dan over tapijtjes op tafel te gaan) in de bruine kroeg met tapijtjes op tafel waar Duke Special achter de met houtsneden bewerkte piano zit.

De cd-speler die muziek draait van volksheld André Hazes wordt op pauze gezet als de Noord-Ierse (zanger en liedjesschrijver) voor de barkeeper een kort optreden geeft. Eigenlijk is zo’n snel riedeltje niet helemaal Duke Specials ding. Als hij een concert geeft, wordt het podium omgebouwd tot een nachtclub uit de jaren dertig, vertelt hij stamelend. Zijn ogen blijven gericht op zijn glas cola dat hij tijdens het gesprek vast zal blijven houden.

Gisteren was hij in België en over een paar uur vertrekt hij naar Berlijn. Thuis wachten zijn vrouw en drie zoontjes. Die zal hij niet lang zien, want Duke Special heeft sinds kort een platencontract bij V2 en zal na een kort weerzien in Belfast weer voor een paar maanden van huis zijn.

Anti-band
Het podium is een andere wereld voor Duke Special. Daar maakt zijn neergeslagen blik en schoorvoetende houding plaats voor een ander persoon, een performer. “Ook al staan er twee mensen in de zaal. Ik geef alles.” Voor het optreden wordt de make-up nog dikker opgesmeerd. Er staat een versleten piano en grammofoonspelers met koperen hoorns uit het begin van de vorige eeuw, die worden gebruikt om met gekraak en gepiep het gevoel uit verdwenen tijden weer te geven.

“De stoffigheid op het toneel wekt de indruk alsof het allemaal rechtstreeks uit de kringloopwinkel is opgeduikeld. Mensen moeten zich realiseren dat ze naar een anti-band kijken.”, legt Duke Special uit.

Het publiek wordt tijdens het concert meegenomen op een reis naar het ‘mysterieuze pluche theater’, dat denkbeeldig midden in een bos is gesitueerd, zoals getekend op de hoes van zijn album. Songs from the Deep Forest

Elementen uit religie
Als de grove naald nog wat meer groeven in de plaat krast, begint het optreden van Duke Special. Zijn songs zijn dankzij de begeleiding van klarinet, trap kits en orgel, de sterke melodielijnen en de weemoedig klinkende, warme stem puur luistergenot.
“De nummers die ik zelf schrijf, klinken als uit een jaren dertig musical. Ik dacht in eerste instantie ‘easy listening, dat wil ik niet’. Vervolgens dacht ik aan Burt Bacharach. Zijn muziek is makkelijk om naar te luisteren en toch is het fantastische muziek.”

Vroeger speelde Wilson wel in rockbands, maar schuldig aan zijn gebrek aan ruigheid is volgens hem het opgroeien met de piano in plaats van de elektrische gitaar. Led Zeppelin werd in huize Wilson niet gedraaid. Wel gingen hij en zijn drie zussen (“vandaar al die make-up”) elke week naar de kerk. De uren op de houten bankjes voor de preekstoel hebben zijn gevoel voor melodie en harmonie beïnvloed. “Er is soul en spiritualiteit in de psalmen en gezangen. Ik wil niet suggereren dat ik de waarheid in pacht heb, maar elementen van religie vormen de basis van mijn songs.”

“Ik heb zo’n hekel aan godsdiensten. Vooral omdat ik uit Noord-Ierland kom. Dat kan ik helaas niet helemaal loslaten. Met het componeren van nummers heb ik het gevoel dat ik op reis ben, ik probeer ergens te komen. Uiteindelijk niet bij een God, graag. Ik hoop op een bewustwording van je eigen fuckedupness.”

Langs het raam loopt een groep boeddhistische monniken. Hun felle oranje pijen steken af tegen de grauwe nieuwbouwkantoren van Amsterdam. Hij wijst; “Kijk, dat surrealistische vind ik nu wel mooi aan religie.”

Licht en hoop
Duke Special zingt graag over mislukkingen, zoals in ‘Salvation Tambourine’ dat het verhaal verteld over zijn reis naar Londen (“de heilige graal voor artiesten uit Belfast”) om er ontdekt te worden door de grote platenmaatschappijen. Na avonden gespannen en hoopvol in clubs te hebben gespeeld zonder dat de beloofde personen kwamen kijken, is de teleurstelling voor de nutteloze reis naar Engeland alleen nog in een melodie uit te drukken. “Ik schrijf altijd eerst de muziek.”

Cruciaal voor de keuze van de woorden is dat hij ze kan onthouden. “Als ik naar huis loop vanuit de pub, komen er allerlei deuntjes in me op. Die herinner ik me de volgende ochtend nog wel. Teksten nooit.”

. Eén van zijn mooiste nummers op Songs from the Deep Forest is ‘This Could Be My Last Day’. Vragend naar waarover dit nummer gaat, schrikt Duke Special op en streelt hij met zijn vingers over het harige tapijtkleedje op de tafel. “Een van mijn zussen overleed twaalf jaar geleden. Zij was erg inspirerend. Ik wil dat ze nu trots op me is. Dat mijn leven iets betekent.”

Niet dat zijn muziek therapeutisch bedoeld is, verontschuldigt hij zich met een glimlach. “Ik wil gewoon wat licht en hoop aan het einde van de tunnel brengen.”

http://www.kindamuzik.net/interview/duke-special/duke-special-wil-licht-en-hoop-brengen/14292/
Meer Duke Special op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/duke-special