• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interview met de Doden: James Stinson (1969-2002)

In het kader van de literaire vrijheid grijpen de schrijvers van KindaMuzik overleden artiesten in hun kraag en vragen ze hen nog een keer het hemd van het lijf. Hoewel het nieuwe jaar voor technoliefhebbers geenszins een moment van bezinning vormt, is het vijf jaar na het verschijnen van Drexciya's laatste album tijd om eens stil te staan bij het leven en de muziek van de frontman, James Stinson.

Tekst: Christiaan de Wit

Beeld: Martien Ontwerpt / www.martienontwerpt.nl

Publicatiedatum: 08 januari 2009

Omringd door kwallen, pijlstaartroggen, zeepaardjes en verroeste analoge synthesizers, ergens in de buurt van het Great Barrier Reef, zit een kwiek ogende Neptunus. Af en toe komen er luchtbellen uit zijn mond en de stoel waar hij op zit ziet er wat ongemakkelijk uit, maar dat lijkt hem niet te deren. James Stinsons reïncarnatie tot zeegod was al ruimschoots een feit toen officieel bekend werd dat hij het belangrijkste brein vormde achter Drexciya, de meest eigenzinnige techno- en electroformatie die Detroit ooit heeft voortgebracht.

Zit dat nou echt lekker, een fauteuil gemaakt van koraal, driehonderd meter onder de waterspiegel?
"Ach, zoals je weet heb ik mijn fascinatie voor deze natte wereld nooit onder stoelen of banken gestoken. Sterker nog: het is lange tijd het enige geweest dat ik over mezelf kwijt wilde. Dit is mijn eigen bubbelmetropool. De stoel zit prima. Ik heb om mijn geestelijke gezondheid op peil te houden jarenlang een vrachtwagen bestuurd. Het was eigenlijk ook wel lekker om af en toe verlost te zijn van dat geblèr van die zeven koters wier monden ik altijd moest voeden. Maar goed, die cabine, daar kreeg ik een stijve rug en een dikke reet van. Koraal prikkelt, en ik zie dat als een uitdaging voor mijn lichaam. Een luie stoel, daar ben ik ook veel te onrustig voor. Ik kan het gewoon niet velen wat er aan land met electro gebeurd is."

Je werd tijdens je leven wel vaker kwaad omdat blanke artiesten zwarte muziek stalen. Is dat waar je nu op doelt?
"Ja natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd, iedereen wordt tot op zekere hoogte beïnvloed door anderen. Laat duidelijk zijn dat het nauwelijks onder woorden te brengen is hoezeer Gerald (Donald, het tweede lid van Drexciya, red.) en ik onder de indruk waren van wat die bleekscheten van Kraftwerk klaarspeelden. Dat is niet waar ik het over heb. Watjes als DJ Hell, Richie Hawtin en nu weer Booka Shade hebben ons geluid verkracht om op megaraves te kunnen draaien en radiohitjes te kunnen scoren."

Is dat erg? De muziek die jullie gemaakt hebben blijft toch altijd bestaan voor de liefhebbers?
"Dat is waar, maar als ik eerlijk ben, doet het toch pijn om als ware artiest niet de credits te krijgen die je verdient. Het zal ook wel met mijn geheime identiteit en afkeer van de media te maken hebben gehad. Ach ja, die aansteller van een Nick Drake heeft ook pas kunnen oogsten toen hij zelf al lang en breed onder de zoden lag."

Het kunnen werken buiten de schijnwerpers lijkt altijd belangrijk voor je te zijn geweest. Is dan nu eindelijk het moment aangebroken om een paar geheimzinnige pseudoniemen te ontmaskeren? Maakten jij en Gerald deel uit van Elecktroids waarmee in 1995 de hele electro heropleving begonnen is?
"Kijk, daar wil ik alleen maar het volgende over kwijt. Luister nog maar eens goed naar Elecktroids' Elektroworld en onze compilatie The Quest. Probeer maar parallellen te trekken, verschillen te ontdekken: je komt er toch nooit uit, haha."

Over anonieme identiteiten gesproken: heb je onlangs de klopjacht op Burial gevolgd?
"Tja, die werd achtervolgd door de Britse schandaalpers, toch? En die lummel van een journalist wist niks van muziek. Had het over dubstar in plaats van dubstep, tsssssss. Wel briljant trouwens die Burial, hoe die van 2-step toch nog iets moois heeft weten te maken, ongelooflijk!"

Wat vind je trouwens over het algemeen van de muziek die tegenwoordig wordt uitgebracht?
"Ik was tijdens mijn leven als muzikant altijd behoorlijk allergisch voor invloeden van buitenaf. Ik probeerde me zoveel mogelijk van andermans muziek af te schermen om een sound te creëren die zo puur en eigen mogelijk was. De situatie is nu compleet veranderd. Het is hier veel te vochtig. Eén keer heb ik de boel proberen aan te sluiten, maar dat is een en al treurnis geworden. Ik heb me daarom maar bij een meer passieve rol neergelegd: die van muziekluisteraar."

Werkt je stereotorentje wel dan?
"Ja, dat is allemaal waterdicht, inclusief de speakers. Ik luister op het moment nog steeds veel naar Kraftwerk. Niet naar die nieuwe remixen natuurlijk, daar word ik, hoezeer ik ook door zware stormen op zee gehard ben, een beetje misselijk van. Verder ben ik onder de indruk van Flying Lotus. Die jongen heeft een prima muzikale opvoeding gehad van zijn tante Alice Coltrane. Vanuit die basis heeft hij zich op een ongedwongen manier ontwikkeld. Zelden zulke oprechte, aardse elektronische muziek gehoord."

Wil je tot slot nog iets zeggen tegen de nog levende landschildpadden?
"Blijf vooral muziek maken met een geest die vooraf zo leeg mogelijk is. Probeer telkens weer from scratch te beginnen. Begin niet telkens met een vergelijkbaar dubstep- of electroritme. Hoewel ik het me als uitzonderlijk talent kon veroorloven om vrij puristisch te werk te gaan, is een dergelijke werkwijze voor kleinere jongens de creatieve doodsteek, haha."

http://www.kindamuzik.net/interview/drexciya/interview-met-de-doden-james-stinson-1969-2002/17970/
Meer Drexciya op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/drexciya