http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Dez Mona: Immer voorwaarts

Het Antwerpse Dez Mona, ooit begonnen als een door gospel en vervreemding aangedreven duo, is een band geworden. Zanger Gregory Frateur en contrabassist Nicolas Rombauts hebben voor hun tweede langspeler versterking gekregen van een pianist, drummer en accordeonspeler. Hoewel ze vinden dat je niet mag overdrijven in het najagen van het onbereikbare, heeft hun geluid een ambitieuze stap voorwaarts gemaakt.

Publicatiedatum: 07 januari 2008

Pursued Sinners (2005) was nog een onheilspellende grafkelder, waarin Frateurs richting Diamanda Galás wapperende stem claustrofobisch weerkaatste. De bezettingswijziging heeft het geluid van Moments of Dejection or Despondency (2007) zodanig opengetrokken, dat ze nu ook in Nederland beginnen aan te slaan. En verkrijgbaar zijn.

Vanwege Frateurs extreme stemgeluid en hun tussen ingetogen en uitbundig heen en weer schietende muziek, zullen ze nooit bij iedereen in de smaak vallen. Toch kom je Frateurs stem ook tegen op minder ondergrondse plaatsen, zoals onder andere Daans dvd Camera en de binnenkort te verschijnen nieuwe van Monza.

Hoe zijn jullie er bij gekomen om met meerdere muzikanten te gaan werken? Vroeger verkondigden jullie dat die niks konden komen doen bij Dez Mona.
Gregory Frateur: "De eerste plaat betekende voor ons voornamelijk de mogelijkheden van de contrabas ontdekken en ik vond dat zo fantastisch dat er verder niets bij hoefde. Ik hóórde daar verder niks bij. Toen we het materiaal voor deze cd aan het schrijven waren, werd er niet alleen maar op de contrabas gespeeld, want Nicolas en ik namen ook af en toe plaats achter de piano. Zo begon dat instrument op zeer natuurlijke wijze bij onze muziek te horen. Dat we nu naar een groepsgeluid geëvolueerd zijn, is gewoon een logisch vervolg. Maar tijdens optredens spelen we nog steeds een paar nummers met twee. Dat zal wel altijd zo blijven, omdat dat de basis is van onze muziek."

Toen Pursued Sinners verscheen, zei je dat je die plaat enkel had opgenomen omdat dat handig was om optredens te krijgen.
"Ik blijf onze platen een vreemd iets vinden. We maken onze muziek inderdaad om te kunnen optreden, want dat is onze voornaamste bestaansreden. En ik heb het er nog altijd moeilijk mee als dat geregistreerd wordt. Maar ik probeer deze plaat te zien als een soort ankerpunt. Een plaat opnemen is ook telkens weer iets anders. Deze tweede heeft bijvoorbeeld een breder geluid, want piano en drum zijn herkenbaarder voor de luisteraar. Enkel een stem en contrabas klinkt veel harder."

Is er ook qua thematiek een verschil met de vorige plaat?
"Er zit minder kwaadheid in mijn teksten. Het betreft eerder de confrontatie met jezelf dan met dingen waar je geen greep op hebt. Vaak kan je zelf dingen veranderen zonder je kwaad te maken, want dan loop je toch maar de kans dat je voorbijkijkt aan je eigen aandeel in datgene waarmee je niet akkoord gaat."

Je verwijst ook minder naar religie.
"Ik kijk minder naar het instituut religie, want daar kritiek op geven haalt weinig uit. Deze plaat is dus eigenlijk veel religieuzer geworden, omdat de muziek meer gefocust is op ons eigen verhaal. We geven onszelf daarin een grotere plaats en dat is toch een soort ritueel. Zeker tijdens onze optredens. Maar ik maak geen aanklachten meer tegen een instituut. Het is eerder een confrontatie met onszelf."

"I Lost My Power for You My Lord", zeg je.
"Dat gaat over het proberen te bereiken van het onbereikbare. Als wij bijvoorbeeld zouden zeggen dat onze muziek pas geslaagd is als we Europa hebben veroverd. Of als je alleen maar gelukkig kan zijn met iemand die onbereikbaar is. Als je je daarop blindstaart, dan wordt dat een soort godheid. Zo mis je veel dingen en op het einde verlies je alles."

Blijkbaar schuim je karaokebars af. Pas je je stemgeluid daar aan?
"Afschuimen zou ik het niet noemen, maar het wil wel eens voorvallen dat ik 's nachts een karaokebar voorbijwandel en eventjes iets ga zingen. Maar ik zing zoals ik altijd zing. De mensen kijken al wel eens raar op, maar meestal zijn de reacties positief. Ik vind dat het iets poëtisch heeft dat mensen samenkomen om te zingen. En soms is dat heel slecht, maar die mensen geloven wel in hun kunnen."

Krijgen jullie tijdens optredens nog steeds van die extreme reacties? Of weet men nu wel waar jullie voor staan en blijven de tegenstanders weg?
"Zeker in België begint men stilaan ons geluid te kennen. Maar in Nederland krijgen we nog steeds felle reacties. En die gaan voornamelijk over mijn stem. Ze roepen dat ze het kitscherig vinden, of te schel. Of ze lopen weg. Belgen zijn natuurlijk gereserveerder in het uiten van emoties. In Nederland zijn ze ofwel heel enthousiast, ofwel zijn ze uitgesproken tégen. En die twee dingen laten ze ook duidelijk merken. Maar we krijgen meer en meer ons eigen publiek, want tegenwoordig begin ik te zien dat het publiek de nummers aan het meezingen is."

Een volle zaal die meezingt op jouw manier, dat moet behoorlijk indrukwekkend zijn.
"Eigenlijk zie ik voornamelijk hun lippen bewegen, anders zou dat wel héél bizar zijn."