• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Deerhoof : “Wij zijn een bovennatuurlijk verschijnsel.”

Deerhoof is het prettig gestoorde meisje uit de indierock-klas. Speelse vlechtjes met zuurstokgekleurde strikjes aan de uiteinden, een ondeugende lach en een opgewekt karakter. Haar uitbundige persoonlijkheid valt onmiddellijk op, haar kinderlijke zangstemmetje laat de zon schijnen. De manier waarop ze met oversture gitaren en atonale akkoorden je glimlach in on- en aandoenlijke bochten doet wringen is vrij prikkelend. Milkman, Deerhoof’s laatste wapenfeit, is aanstekelijk stekelig. Vergeleken met hun vorige albums mag er zelfs gesproken worden van popliedjes. Maar hoe zit dat met die hoes? En die titel? Zangeres Satomi Matzusaki geeft antwoorden op de vragen die branden op Kindamuzik’s lippen.

Tekst: Joris Heemskerk

Beeld: Kinoshita Nobuyo

Publicatiedatum: 11 juni 2004

Milkman is al het zevende album van de uit San Fransisco afkomstige, experimentele indierockers. Langzaam treden ze uit de obscuriteit van het experimentele hoekje en kruipen ze steeds meer in de huid van een alternatief op al die brave volgens-de-regels-indie. Een beetje vreemd maar wel lekker, een leus die Deerhoof op het lijf geschreven is.

Vanaf Reveille, het vijfde album, is de groep opgepikt door een wat groter publiek en heeft ze een schare fans opgebouwd die bestaat uit experimentele freaks die een popliedje ook wel zien zitten en indieliefhebbers die wel eens iets gekkers willen proberen.
Het album heeft een springerig karakter, het aanstekelijke orgeldeuntje van ‘Giga Dance’, de staccato opdringerigheid van ‘Rainbow Silhouette of the Milky Rain’ dat van ritmisch naar volledig a-ritmisch huppelt. Of ‘Dog on the Sidewalk’, een anderhalf minuten durend stukje gekheid. Hier alleen Satomi’s stem: “Dog on the sidewalk / dog on the sidewalk / I saw / I saw”, tegen een achtergrond van echoënde klikjes en vervormde ruisbellen, haast onwerkelijk temidden van alle springerigheid. Het tekent Deerhoof, ze laten zich niet makkelijk vangen. Zodra je denkt vat op ze te hebben, stuiteren ze weer volledig de andere kant op. Kinderlijk spannend op haar best.

De huidige line-up kwam tot stand aan de vooravond van het nieuwe millennium. Satomi: “In November 1999 kwam gitarist John Dieterich ons versterken. Met het nieuwe millennium in zicht vonden we dat het tijd werd voor een kleine Deerhoof-revolutie. John gaf ons een glimmend laagje, hij liet ons stralen, hij liet de muziek glinsteren en hij liet Deerhoof sprankelen. In 2002 wilden we onze muziek iets voller aankleden met keyboards, dus we trokken keyboardspeler Chris Cohen aan, althans we dachten dat hij keyboards speelde. Hij bleek een gitarist en we hebben hem er maar bijgelaten in die hoedanigheid”, zegt Satomi licht spottend. Ze doet alles met een glimlach. Antwoorden voorziet ze van een eigen mysterieus laagje, cynisch, sarcastisch of schattig naïef. Een speelsheid die ook terugkomt in haar teksten. “Ik heb me voor Milkman vooral geconcentreerd op mijn teksten. Milkman is een fictief persoon, een droomfiguur die ik met mijn teksten tastbaar probeer te maken.” Wie is Milkman dan? “Milkman is een creatie van Ken Kagami, een kunstenaar en een vriend van ons. Toen hij nog in San Fransisco woonde trokken we veel met hem op. In die tijd heeft hij ook Milkman bedacht. Wij vonden Milkman allemaal te gek. Zo kwamen we erop om hem te gebruiken als middelpunt voor dit album. Op al onze albums maken we gebruik van terugkerende concepten en beelden. Kleine details komen steeds weer terug. Zo proberen we een droom weer te geven”, aldus een zweverige Satomi. Ze gaat nog een stapje verder: “Deerhoof-muziek is een bovennatuurlijk verschijnsel. Althans, zo zie ik het graag. Door het luisteren naar onze muziek moet je kunnen ervaren dat iets bovennatuurlijks realiteit kan zijn.”
Tsja, Deerhoof doet zeker iets wat we nog niet eerder gehoord hebben. Ze lijken van structuur niet te willen weten. Een kaleidoscoop van Sonic Youth-gitaren, Captain Beefheart-gekte en deels j-pop- (japanse popmuziek) naïviteit. Zelf ziet ze Deerhoof graag als een rubikskubus: de verschillende kleuren, bij Deerhoof toonklanken, akkoorden en ritmes, zijn moeilijk te matchen, het is even puzzelen maar het past. “Zo is het ook met onze muziek”, legt ze uit, “daarom heb ik het ook over een droom die we willen voorstellen. In een droom kloppen vaak ook dingen niet, of beter gezegd: ze lijken niet te kloppen.”

Op Milkman is een verandering merkbaar, voor het eerst is er sprake van songs, en als je aan een song werkt moet je toch een bepaalde structuur in gedachten hebben. Daar zit hem de clou, Deerhoof denkt daar dus niet aan. Satomi herinnert zich nog een opmerkelijk tafereel tijdens repetities dat die dat beeld een beetje illustreert. “We speelden in de keuken van Rob (de voormalige bassist-jh) en Greg. Rob speelde bas met een koeienhoef en Greg speelde drums met chinese eetstokjes. Ik zong door een soort stemvervormer en ik sloeg op Robs gitaar. Die ging dus kapot. We klonken als een groepje zwerfhonden, net opgepikt door een of ander kennel, het geluid dat die honden maken waneer ze janken en kwijlen totdat ze een verlossend spuitje krijgen. Zo klonken we.” Hmm, interessant Satomi, fantasie genoeg. “Ik ben een beetje gestoord, mijn geest is erg rommelig”, verklaart ze tot mijn opluchting.
Vind je dan wel ooit de rust om aan teksten te werken? “Oh ja, ik ga dan rustig op bed liggen, of ik loop wat rond in het park of in de stad. Maar stadse herrie werkt ook erg inspirerend. Daar haal ik ook wel eens ideetjes uit. Een beetje chaos is wel inspirerend.”

Inspiratie uit dagelijkse omstandigheden halen, zo doet een muzikant dat. Indrukken, wereldbeelden, invloeden, allemaal komen ze tot uiting in de muziek van de muzikant. Satomi laat haar invloeden in het midden, ja, Captain Beefheart en Pixies vindt ze wel goed. In een hokje geplaatst worden met een of andere genre-sticker op hun hoofden geplakt, vindt ze helemaal niks. Satomi: “Er loopt altijd een man langs ons appartement, hij fluit steeds hetzelfde deuntje, al jaren, dat vind ik zelfs inspirerend.”

Dat Deerhoof niet tot de grote massa indiebands behoort is duidelijk, maar het is ook weer meer pop (hoe gek het ook klinkt) dan avantgarde. “Avantgarde, middle of the road, ik geloof daar niet in”, zegt ze, “Avantgarde is niet alleen een soort muziek, of een soort geluid. Het staat voor iets nieuws creëren, iets nieuws doen. Als je zegt dat er een avantgarde-geluid bestaat dan is het per definitie niet meer avantgarde.” Het klopt, ze heeft gelijk. Ik zet nog maar eens Milkman op, bij elke luisterbeurt ontvouwt zich weer iets nieuws. Toch een beetje avantgarde dan. Dat is het mooie van Deerhoofs muziek, het is een ontdekkingstocht, en juist bij een ontdekkingstocht moet je wel eens doorbijten wil je van de mooie uitzichten genieten.

» lees hier de recensie van Milkman.

http://www.kindamuzik.net/interview/deerhoof/deerhoof-wij-zijn-een-bovennatuurlijk-verschijnsel/6294/
Meer Deerhoof op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deerhoof