• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dead Soul Tribe: “De wereld is ondergedompeld in een koude, meedogenloze winter”

Zanger, gitarist, producer, filosoof, tuinier. Veel titels voor slechts één persoon: Devon Graves, frontman van Dead Soul Tribe. En toch is hij maar een klein onderdeel van het universum. Graves is ondanks die constatering nog wel down-to-earth gebleven. Letterlijk. “Ik had vroeger echt een hekel aan tomaten.”

Tekst: Philippus Zandstra

Publicatiedatum: 06 november 2004

Devon Graves stond in een vorig leven bekend als Buddy Lackey, zanger van Psychotic Waltz. Een legendarische band die begin jaren negentig verantwoordelijk was voor een reeks platen met meeslepende metal, mede dankzij de zang van Graves/Lackey. Het concept achter de band werkte echter te benauwend voor de zanger. Te veel compromissen, te weinig eigen inbreng. Met een nieuwe band heeft de kale, tegenwoordig in Oostenrijk wonende Amerikaan nu ook zijn muzikale aanpak veranderd. Graves doet nu zoveel mogelijk zelf.

Het resultaat mag er zijn. Met The January Tree heeft Dead Soul Tribe een wonderschone, tijdloze herfstplaat gemaakt. Graves stoort zich er absoluut niet aan dat zijn nieuwste plaat in juli werd uitgebracht, niet bepaald een maand voor een cd over een boom in januari. “Wel herfstplaat… de titel slaat eerder op de toestand in de wereld. En da’s een koude winter. Ik denk verder dat mensen over twintig jaar als ze The January Tree opzetten heus niet zeggen dat het zo jammer was dat de plaat in de zomer uitkwam. Laat staan dat de luisteraar het zich zal herinneren.”

Dat The January Tree over twintig jaar nog herinnerd zal worden, is geen grootspraak. De schijf bevat tien emotionele songs die het beste van progressieve rock vermengen met tribal ritmes. Gevat in een koude, scherpe productie die prima contrasteert met de warme opzet van de muziek. En daaroverheen de gloedvolle stem van Graves.

De zanger droeg voor de vorige twee platen, het gelijknamige debuut en opvolger A Murder of Crowes, zelf alle muziek aan. January Tree kende een zelfde opzet. Graves was echter te uitgeput van de opnames voor de vorige cd. “Ik had tijd nodig om te regenereren, was echt helemaal op. Maar er moest wel een nieuwe plaat komen. Ik wist echter dat Adel (Mustafa, drummer) in het verleden wel eens met ideeën kwam.” De sympathieke zanger kan een korte lachbui niet onderdrukken: “Normaal zei ik dan: ‘Joh, leuk. Next time.’ Nu vroeg ik hem echter om gewoon naar de studio te komen en op mijn gitaar te spelen. Iedere sessie weer kwam hij met een nieuwe riff. Zo zijn er drie nummers, zoals ‘Why’, die we dus samen schreven, op The January Tree terechtgekomen.”

De nieuwe werkwijze was een openbaring voor Graves en zeker voor herhaling vatbaar. De andere muzikanten mogen –mits ze het kúnnen en wíllen- vanaf nu ook ideeën aandragen. Gaat Dead Soul Tribe zo eigenlijk niet de kant op van Psychotic Waltz, die band waar Graves mee stopte omdat hij te veel moest inbinden met de rest? “Nee, helemaal niet. Dit is niet te vergelijken met Psychotic Waltz. Toentertijd namen we om de twee jaar een nieuwe plaat op. Nu doe ik dat om het jaar, ook omdat ik een platendeal heb die dat van mij eist.

“Komt bij dat Dead Soul Tribe een echte dayjob is, terwijl iedereen in Psychotic Waltz een bijbaan had. En ik heb nu een eigen, zij het bescheiden studio. Ik heb erg veel geluk om zo’n band te hebben, maar emotioneel is dit wel een stuk inspannender. Meer inspannend dan toen ik bijvoorbeeld in een winkel batterijen verkocht. Zo ben ik soms echt onzeker geweest over mijn stem. Dan zat ik wanhopig op de vloer: ‘Fuck, I can’t do it’. Ieder album heeft zo’n moment.”

Het woord is gevallen: emotioneel. Want het tekstuele concept achter The January Tree gaat diep. Graves ziet zichzelf en zijn omgeving als een geheel dat met elkaar is verbonden. En waarin een kleine verandering indirect voor een grotere verandering kan zorgen. Die hard nodig is. “De wereld is ondergedompeld in een koude, meedogenloze winter. Alleen zijn de issues zo groot dat niemand meer weet wat hij of zij doen moet. Geen enkel persoon kan iets groots doen om bijvoorbeeld milieuvervuiling te stoppen. Beschouw het leven als een boom die uit zijn winter ontwaakt zodra het eerste blaadje zich heeft ontvouwd. Het is een proces waarin ieder blaadje het vorige volgt. Dat slaat op ons, zodra één persoon wakker is, wekt hij ook andere mensen. Metaforisch gezien gaat dat door tot de boom groen is. Zo kan dat ook met ons gaan. Uiteindelijk zijn wij allemaal een klein deel van het universum.”

Graves doet zijn best om het concept uit te leggen. Hij zucht, slikt zo nu en dan een woord in, en probeert zijn ideeën op verschillende manieren zo helder mogelijk over te brengen. Graves brengt alles echter terug tot één woord: liefde. “Liefde is het belangrijkste in dit leven. Dáár draait alles om. Chemische bedrijven zouden bijvoorbeeld niet zo doen als ze liefde hadden voor de aarde en haar oceanen.

“Maar je moet ook reëel blijven. Als iedereen dergelijke bedrijven gaat boycotten is dat desastreus voor het systeem waarin we nu leven. Verandering moet van binnenuit gebeuren doordat het gevoel van liefde weer terugkomt. Dat was tweehonderd jaar geleden hetzelfde, alleen vond men toen andere dingen mooi. Nu laten we liefde uitdrukken in geld, maar dat is juist geen liefde. Voor ons geldt dat we niet meer in contact staan met de aarde, met datgene waar alles vandaan komt. Het is asfalt, beton. Geen gevoel.”

Depressief wordt de zanger niet van zijn theorie. In zijn ogen geven mensen rare voorwaarden aan geluk. Een auto, dvd-speler, hypotheek, alles moet in geld worden uitgedrukt. En juist daar heeft Graves zich volgens eigen zeggen aan ontworsteld. Het gevoel met de aarde moet hersteld worden. “Neem nou dit voorbeeld. Ik had vroeger een hekel aan tomaten. Gatver, ik kon niet tegen die krengen. Maar sinds ik ze zelf kweek, zonder chemicaliën en in mijn eigen tuin, zijn ze echt heerlijk. Weet je, ik stop liefde in die tomaat, ik verzorg hem. En als ik dan die tomaat eet, zorgt hij ook voor mij.” Valt even stil. “Ik weet eigenlijk niet of je de rest van het interview over tuinieren wil praten, haha.”

De ideeën die op The January Tree naar voren komen, zijn deels Graves’ eigen bedenksels en een combinatie van de oosterse wijsgeer Maraji met het boek Anastacia van Vladimir McGray. Met zo’n omvangrijk concept lijkt het nog maar een kleine stap naar een eigen boek. “Oh ja, ik zou het dolgraag eens willen opschrijven. Maar ik kom nog niet op de juiste woorden om deze gevoelens te beschrijven. Misschien later. Sommige dingen veranderen vanzelf, dus wie weet. Nee, die verhuizing naar Oostenrijk had daar niks mee te maken. Mijn toenmalige vrouw was Oostenrijks, vandaar. Ik ben alweer hertrouwd, hoor. Met een Russische.” Liefde genoeg dus voor Graves. Tijd niet. We zijn een uur verder en zitten nu al in de spreektijd van de tweede journalist na KindaMuzik. Benieuwd welke gewassen Graves volgend jaar in zijn moestuin ontdekt.

http://www.kindamuzik.net/interview/dead-soul-tribe/dead-soul-tribe-de-wereld-is-ondergedompeld-in-een-koude-meedogenloze-winter/7749/
Meer Dead Soul Tribe op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dead-soul-tribe